Ed Hout hij was een regisseur, scenarioschrijver, acteur en filmproducent die zijn creaties op het grote scherm wilde zien en deel wilde uitmaken van de filmgeschiedenis. In zekere zin slaagde hij daarin, maar niet op de manier waarop hij had gehoopt. Sterker nog, na zijn dood werd hij beschouwd als de slechtste regisseur aller tijden. Zijn film Plan 9 vanuit de ruimte het werd geclassificeerd als de slechtste film in de geschiedenis en als de eerste van de trashcinema, een subgenre van B-films en daarom van slechtere kwaliteit en duidelijk inferieur.
Het verstrijken van de tijd heeft Ed Wood echter de erkenning van een cultregisseur gegeven. Regisseurs als John Waters of Tim Burton noemen hem een van de personages die hen tijdens hun carrière hebben beïnvloed. De vraag rijst dan ook natuurlijk of het werk van Wood werkelijk zo slecht was. Het is zeker waar dat zijn producties niet van de hoogste kwaliteit zijn: inconsistenties in het script, continuïteitsproblemen, microfoons in beeld, gearchiveerde scènes, kartonnen decoraties en een oneindig aantal problemen die zijn films weinig geloofwaardig maken .
Bioscoop volgens Ed Wood
De afwijzing van Woods werk door productiebedrijven zorgde ervoor dat hij over zeer beperkte budgetten beschikte, wat, samen met de beperkte technologische vooruitgang van die tijd, resulteerde in films van lage kwaliteit. Uiteraard hebben we het niet over een perfectionist. . Hij geloofde daarin bioscoop alles was mogelijk.
Ondanks zijn fouten vinden we in zijn films ontroerende aspecten van een unieke essentie. Laten we niet over het hoofd zien dat in de samenleving van de jaren vijftig bepaalde onderwerpen als provocerend werden beschouwd en daarom niet serieus werden genomen. Dit is wat er gebeurde met Glen of Glenda film waarmee Wood het publiek wilde ontroeren met een verhaal over travestie. Het veroorzaakte echter meer hilariteit dan emotie.
In 1994 probeerde Tim Burton het verhaal van deze regisseur op het grote scherm te brengen.
Onder hen vinden we ook Ed Wood. Burton had het gezien Plan 9 vanuit de ruimte als kind en had goede herinneringen aan deze film. Woods films ze zitten misschien vol fouten, maar het ontbreekt hen zeker niet aan enthousiasme. Dit is precies wat Tim Burton ons geeft in de film die hij aan dit personage wijdt.
Ed Hout biopic
In tegenstelling tot Ed Wood is Burton volkomen coherent en levert ons een perfect vertelde film op die in alle opzichten te waarderen is. Burton had een uitzonderlijk script en acteurs willen
Burton wilde de essentie van het Lugosi-tijdperk en de B-films van de jaren vijftig vastleggen. Om bepaalde doelstellingen te bereiken moest het verhaal uiteraard zwart-wit zijn. De film kwam uit in 1994 en hoewel hij niet veel geld opleverde, won hij twee Oscars voor beste make-up en beste mannelijke bijrol. Beide prijzen waren verbonden aan Bela Lugosi. De figuur van de legendarische acteur kwam tot leven dankzij de fantastische make-up (ondersteund door de effecten van zwart-wit) en de sublieme vertolking van Landau.
Ed Hout Het is voor velen een van de beste films van Tim Burton. We hebben het over een werk met een persoonlijkheid die niets te benijden heeft met de andere producties van de regisseur. Het is in staat de essentie van het tijdperk van de andere kant van Hollywood over te brengen en belangrijke figuren zoals Lugosi of Wood zelf terug te vinden.
Een eerbetoon aan de cinema
De film is niet alleen een eerbetoon aan Ed Wood, maar ook een waar eerbetoon aan de cinema uit de B-serie. Het is een hymne aan de cinema, de jaren vijftig, zwart-witfilms en oude glorie Vanaf de eerste scènes kun je een zekere nostalgie waarnemen, een zekere magie die de huidige cinema lijkt te zijn vergeten.
Pure magie
De film begint met de grafstenen waarop de namen van de acteurs te lezen zijn, vergezeld van afbeeldingen van tentakels en vliegende platen in de stijl van Ed Wood. Daarna een muziek tenebrosa begeleidt toeschouwers naar een donker en mysterieus huis. De camera beweegt een kamer binnen waar onder een sinister raam een kist te zien is . Buiten schildert de storm een donker tafereel.
De kist gaat open en Jeffrey Jones als Criswell lijkt uit te leggen wat we gaan zien. Deze introductie, zo kenmerkend voor de cinema uit de B-serie, is magnetisch en eindigt met een ingenieuze beweging van de camera door het raam, waardoor de toeschouwers worden ondergedompeld in de storm en in zijn duisternis. De slotscène neemt ons mee terug naar het begin, maar met een omgekeerde camerabeweging. We zijn weer binnen en de kist gaat dicht.
Een ander belangrijk element is het Hollywood-reclamebord dat op verschillende momenten in de film aanwezig is. Het kan worden gezien vergezeld van donder en duisternis. Op deze manier worden kijkers uitgenodigd te denken dat het mekka van de cinema misschien niet zo prachtig is als ons wordt doen geloven. Burton neemt ons daarentegen mee naar een van de armste en meest rudimentaire studio's, waar hij de andere kant van de industrie en de wreedheid van Hollywood laat zien. De hele film is een eerbetoon en zit vol toespelingen en details. Een waar juweeltje met tonen van komedie en nostalgie.
Ed Wood: de personificatie van enthousiasme
Wood had een grote liefde voor cinema . Hij had het gevoel dat Orson Welles ervan overtuigd was dat hij iets groots en belangrijks kon doen en vertrouwen had in zijn capaciteiten om de verschillende taken van scenarioschrijver, producent, regisseur en acteur te vervullen.
In zijn film presenteert Burton ons een ontroerend onschuldig personage met het enthousiasme van een kind. Ondanks harde kritiek en tegenslag verloor Ed Wood nooit zijn glimlach, hij geloofde in zichzelf en bleef low-budget films maken.
Hij wist vriendschap te sluiten met Bela Lugosi, de Hongaarse acteur die zeer populair werd met zijn vertolking van Dracula. Burton zag in deze vriendschap een weerspiegeling van wat er gebeurde met Vincent Price, een zeer populaire acteur in de horrorcinema en aan wie Burton, net als Wood deed met Lugosi, wat zijn laatste rol zou zijn.
Zijn vasthoudendheid bracht hem succes
Ed Wood had een groot charisma en ondanks dat hij werd verstoten door de filmindustrie, slaagde hij erin te filmen Plan 9 vanuit de ruimte. Hij verzamelde de mensen die het dichtst bij hem stonden en slaagde erin financiering te verkrijgen van een religieuze groepering. Door zijn ongewone optimisme kon hij de belangstelling van het publiek wekken. Er is zelfs The Church of Ed Wood, een organisatie voor spirituele groei geïnspireerd door de figuur van de filmmaker.
Naarmate de jaren verstreken, vervaagde zijn optimisme en stierf Wood zonder geld en met ernstige alcoholproblemen. Burton slaagde erin de essentie van het personage vast te leggen, wat ons een film vol optimisme en hoop opleverde. Een nostalgische film die ons uitnodigt om deze bijzondere regisseur te herinneren, optimistisch te zijn ondanks tegenslagen en te bedenken dat het lot van Wood in andere tijden misschien anders zou zijn geweest.
We kunnen allemaal slechte regisseurs zijn, maar niet iedereen kan de slechtste regisseur zijn.
-Tim Burton-
