Oorlogsneurose: posttraumatische stressstoornis

In 1980 werd de term posttraumatische stressstoornis (PTSS) afgeleid van de psychiatrische terminologie en opgenomen in de diagnostische classificatie van de American Psychiatric Association (DSM-III). Tot dan Er zijn veel definities en diagnostische categorieën voorgesteld voor oorlogsneurose .

Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd er gesproken over loopgravenkoorts om de anomalieën die verband houden met gevechtsstress te verklaren. In de Tweede Wereldoorlog werd de term traumatische oorlogsneurose aangenomen.

Tijdens de Vietnamoorlog veranderde de term van een ernstige stressreactie in een adaptieve stoornis van het volwassen leven. En na dit conflict werd het het Vietnam-syndroom genoemd. Juist op basis van deze oorlog en onder sociale druk werd dit concept uiteindelijk opnieuw gedefinieerd als posttraumatische stressstoornis (PTSS), waardoor het een van de belangrijkste diagnostische aandoeningen in de groep van angststoornissen werd. In de militaire context zullen we PTSD synoniem noemen met oorlogsneurose.

Definitie en oorsprong van oorlogsneurose of PTSS

Iedereen wordt geconfronteerd met stressvolle of traumatische situaties. In deze zin wordt, wanneer stressvolle omstandigheden van een bepaalde aard en intensiteit zijn, een abrupte en absolute onbalans in de psychische structuur gecreëerd, samen met een blokkade in het vermogen om zich aan te passen en zich te verdedigen tegen de omgeving. Dat wil zeggen Uiteindelijk overtreft de situatie het individu in elk aspect, waardoor hij niet meer in staat is adaptief te reageren. Op dat moment krijgt traumatische stress vorm.

De oorzaken van oorlogsneurose of PTSS zijn allemaal ervaringen of omgevingsomstandigheden die mogelijk psychologisch trauma kunnen veroorzaken. Dit syndroom ontstaat meestal als gevolg van blootstelling aan stressfactoren die de mentale en fysieke integriteit van het individu ernstig bedreigen. Hieraan moeten we toevoegen de subjectieve perceptie van angst van de kant van de persoon en zijn toeschrijving van persoonlijk onvermogen om met deze situatie om te gaan.

De intensiteit van het trauma en de ernst ervan.Het niveau van gevaar dat de integriteit van het leven van de proefpersoon, zijn fysieke en psychologische gezondheid en zijn identiteit bedreigt.
• Het niveau van blootstelling, betrokkenheid en nabijheid van het onderwerp bij de traumatische gebeurtenis.
De herhaling van traumatische situaties. De constante aanwezigheid van de stressorhet test de weerstand en het vermogen van de persoon om zich aan te passen tot het punt waarop de ontwikkeling van oorlogsneurose wordt gestimuleerd.
• Het soort trauma waaraan de persoon wordt blootgesteld.

Symptomen van oorlogsneurose

Angst depressie schuldgevoel moedeloosheid zijn enkele van de meest voorkomende symptomen van deze aandoening. De meest karakteristieke symptomen kunnen in vier grote groepen worden verdeeld:

De gebeurtenis opnieuw beleven: flashbacks en nachtmerries

Het meerdere keren opnieuw beleven van wat er is gebeurd, is heel gebruikelijk. Emoties en fysieke sensaties kunnen net zo echt zijn als de eerste keer. Elke dagelijkse gebeurtenis kan flashbacks veroorzaken, vooral als deze verband houdt met de traumatische gebeurtenis. Eén manier om met pijn om te gaan is door te weigeren iets te voelen en een emotionele winterslaap te houden om niet te lijden.

In de houding staan ​​is een van de kenmerken van oorlogsneurose

Het individu voelt zich in een constante staat van defensieve alertheid en verkeert in voortdurend gevaar. Deze toestand staat bekend als hypervigilantie.

Veranderingen in cognitieve vaardigheden, stemming en gedrag

De persoon neemt aan een zeer negatieve houding vooral tegenover wat haar omringt en tegenover zichzelf. Geeft blijk van schuldgevoel en onvermogen om positieve emoties of gevoelens te ervaren. Het kan zijn dat zijn gedrag agressief en gewelddadig wordt, snel geïrriteerd raakt en een onvoorzichtige en roekeloze houding vertoont.

Posttraumatische stress in het leger

Onder soldaten zijn er een aantal factoren die de oorlogsneurose verstoren en daarmee verband houden. Dit zijn elementen die in veel gevallen de symptomen verergeren en klinische interventie bemoeilijken.

• De militaire training die hen fit houdt hyperwaakzaamheid en dat maakt ze zeer gevaarlijk bij een gewelddadige houding.

• Relationele autoriteitsproblemen met superieuren. Dit kan komen door het niet accepteren van een verandering in de gezagsfiguur of door een gebrek aan respect jegens laatstgenoemde, die volgens hem niet over de ervaring beschikt die de militair nodig acht voor de functie.

• De terugkeer naar huis. In deze fase ontstaan ​​gevoelens van verlatenheid, schuldgevoelens en wanhoop. Veel militairen hebben het gevoel dat ze niet langer deel uitmaken van hun leven. Ze kunnen er komen schuldig voelen of de pech hebben de oorlog en hun kameraden te hebben overleefd.

• De bloedige herinneringen aan het conflict. Herinneringen aan de gruwelijke situaties waarin ze terechtkwamen.

Klinische interventie voor oorlogsneurose

Interventie binnen de militaire context bij oorlogsneurose of PTSD is effectiever als het begint onmiddellijk na de traumatische gebeurtenis. Dit helpt het ongemak en de complicaties die zich kunnen voordoen, te verminderen. Een veelgebruikte techniek in dit verband is de debriefing nuttig voor integratie en bewustzijn van traumatische gebeurtenissen ervaren door de groep.

Een ander zeer belangrijk instrument is psycho-educatie om symptomen te voorkomen. Preventieve psychotherapie is een zeer positief hulpmiddel om soldaten voor te bereiden op de emoties die ze kunnen tegenkomen.

Ten slotte is het prioritaire element bij interventies op psychotherapeutisch niveau het aanpassen van de therapie aan de situatie van elke patiënt. Het kan individueel of in groepssessies worden toegepast; deze laatste zijn zeer effectief als de groepen bijzonder homogeen zijn.