Het verhaal van de monnik en de koopman vertelt ons over een eenvoudig dorp waar harmonie heerste, ook al kan niet worden gezegd dat er overvloed was. De bewoners waren vriendelijk en leefden met een sterk gemeenschapsgevoel. Vlakbij was er een klooster bewoond door monniken die zeer alert waren op de behoeften van het dorp.
In het klooster werd tarwe gezaaid en de oogst dat jaar was goed. De abt had een van zijn monniken gevraagd enkele zakken graan opzij te zetten en deze met een kar naar het dorp te brengen. De monniken zouden dat voedsel hebben gedeeld omdat je alleen door te delen – zo dacht de abt – met vreugde van overvloed kunt genieten.
De monnik voerde de taak onmiddellijk met de grootste zorg uit hij verzamelde met zijn eigen handen vele stapels graan. Hij plaatste ze één voor één op de kar . Toen hij klaar was met laden en een enorme hoeveelheid bagage had toegevoegd, dacht hij aan de vreugde van het dorp hem te zien arriveren.
Het verleden heeft maar één charme: dat het verleden is.
-Oscar Wilde-
De monnik en de koopman
De volgende dag de monnik hij stond vroeg op om het graan naar het land te brengen. Hij merkte dat de kar erg zwaar was, maar lette er niet op. Het belangrijkste was dat zoveel mogelijk tassen bij de mensen van het dorp terechtkwamen. Hij zette de lading goed vast en bond de drie sterkste paarden van het klooster aan de kar vast.
Dus nam hij de weg richting het dorp dat vijf kilometer verderop lag. Het was een stralende ochtend en de monnik reisde met een hart vol vreugde, denkend aan de goede last die hij droeg. Hij werd emotioneel als hij alleen maar aan de blik van al die behoeftige mensen dacht. Het was beslist lang geleden dat voedsel niet langer genoeg was voor iedereen . Hij was verzonken in deze gedachten toen iets de drie paarden bang maakte. Zonder te weten hoe de monnik de rekening van de auto en kon deze niet meer terugnemen. Al snel maakte de kar zich los en begon de heuvel af te rollen.
Op weg naar het dorp kwam ook een koopman door dezelfde plaats. Het lot zou de monnik en de koopman voor altijd verenigen.
Het gewicht van een ongeluk
Het gebeurde allemaal heel snel. De monnik wist niet hoe, maar de kar reed over de koopman heen. Toen hij hem in een plas bloed op de grond zag liggen, rende hij wanhopig weg om hem te helpen, maar het had geen zin . De koopman was al dood. Vanaf dat moment was het alsof de monnik en de koopman op magische wijze één persoon waren geworden.
Het duurde niet lang voordat enkele dorpelingen te hulp kwamen. Hij gaf hen het graan en keerde met een gebroken ziel terug naar het klooster. Vanaf die dag begon hij de koopman overal te zien. Als hij sliep, droomde hij ervan. Toen hij wakker was, deed hij niets anders dan aan hem denken. Het beeld van de dode man achtervolgde hem.
Vervolgens vroeg hij de leraar om advies, die antwoordde dat hij zo niet verder kon leven. Hij moest de beslissing nemen om het te vergeten. De monnik zei dat het voor hem onmogelijk was. Daar voelde hij zich schuldig over dood want als hij de kar niet zo zwaar had geladen, had hij er misschien de controle over kunnen behouden.
De monnik en de koopman: een les
Het leven van de monnik ging een paar maanden op deze manier door. Hoe langer hij erover nadacht, hoe langer hij erover nadacht, hoe meer hij een verschrikkelijke spijt voelde hoe schuldiger hij zich voelde. Het was de meester die uiteindelijk een beslissing nam. Hij liet de man komen en vertelde hem nogmaals dat hij zo niet verder kon leven.
Vervolgens gaf hij hem toestemming om zelfmoord te plegen. De monnik was eerst verrast, maar besefte dat hij feitelijk geen andere keuze meer had. Het probleem was echter dat hij daar niet genoeg moed voor had zelfmoord plegen . De meester stelde hem gerust: hij zou er zelf voor gezorgd hebben door zijn hoofd met zijn zwaard af te hakken. De ontslagnemende monnik accepteerde het.
De abt scherpte het zwaard goed en vroeg de monnik toen om te knielen en zijn hoofd op een grote steen te laten rusten. De man gehoorzaamde. De meester hief zijn arm op en de monnik begon te beven en te zweten van angst . De meester liet het mes krachtig naar de nek van de man zakken, maar stopte een paar millimeter van het hoofd.
De monnik was verlamd. De abt vroeg hem: Heeft u in deze laatste minuten aan de handelaar gedacht? Nee, antwoordde de monnik. Ik dacht aan het zwaard dat in mijn nek zou zinken. De meester zei toen tegen hem: Je ziet dat je geest in staat is om een slecht geheugen ? Als het een keer gelukt is, kun je het nog een keer doen.
