De twee hersenklokken om de toekomst te voorspellen

We doen bijna voortdurend voorspellingen. We weten bijvoorbeeld wanneer het deel van ons favoriete nummer dat we het leukst vinden, op het punt staat te arriveren. Of we hebben de neiging om te versnellen als we merken dat een verkeerslicht op rood staat. We voorspellen de toekomst op een eenvoudige en instrumentele manier dankzij twee fantastische en nauwkeurige hersenklokken.

Albert Einstein hij zei dat tijd weinig meer is dan een illusie. Als er een orgaan is dat deze dimensie op een vrijwel objectieve manier lijkt te begrijpen, dan zijn het wel de hersenen. Dankzij dit kunnen we gebeurtenissen voorspellen die op een specifiek moment kunnen plaatsvinden en reageren om ze in ons voordeel te exploiteren.

Dat Wat waardoor we op het laatste moment kunnen uitwijken om een ​​ongeval te voorkomen of dat ons helpt de juiste woorden te kiezen tijdens een gesprek door de zinnen intuïtief te gebruiken die onze gesprekspartner kunnen helpen.

Deskundigen spreken daarom meer over afstemming dan over anticipatie. Meestal passen we ons aan aan de gebeurtenissen om ons heen om risico's te voorkomen en er altijd voordeel uit te halen.

Maak je geen zorgen als de wereld vandaag vergaat. In Australië is het al morgen.

-Charles Monroe Schulz-

De twee hersenklokken waarmee we voorspellen wat er gaat gebeuren

Mensen hebben klokken uitgevonden met één doel: het verstrijken van de tijd nauwkeurig meten. Hierdoor is deze dimensie altijd lineair. Voor onze hersenen is het idee van tijd daarentegen complexer. Als we gelukkig zijn en plezier hebben, gaat de tijd heel snel voorbij. Andere keren, vooral wanneer er traumatische gebeurtenissen plaatsvinden, lijkt het te stoppen.

Evenzo, als gevolg van neurodegeneratieve ziekten zoals Alzheimer en de ziekte van Parkinson zijn het concept van tijd en ritme veranderd. Het is alsof er iets in ons gebeurt waardoor we tijd op verschillende manieren ervaren. Het antwoord op deze puzzel ligt in de zogenaamde hersenklokken.

Een plek in de hersenen waar de tijd verblijft

In onze hersenen bevindt zich een plaats waar het mechanisme voor het begrijpen van tijd zich bevindt . In 2005 werden de cellen ontdekt waaruit ons GPS-systeem bestaat (waarmee we weten waar we zijn en ons kunnen oriënteren).

Eén vandaag studio van de Universiteit van Berkley legt uit waar en hoe dat deel van de hersenen dat het tijdsbesef articuleert en controleert, werkt:

• Het zouden eigenlijk twee gebieden zijn Wetenschappers hebben hersenklokken genoemd en worden aangetroffen in het cerebellum en de basale ganglia. De twee gebieden werken samen en stellen ons in staat kortetermijnvoorspellingen te doen.

• De cerebellum het werkt op een specifieke manier, d.w.z. de zogenaamde tijd of het ritme van het interval, en wordt geactiveerd wanneer het informatie van onze zintuigen ontvangt. Het reguleert ook de motorische coördinatie en aandacht en stelt ons volgens deskundigen in staat te reageren door te anticiperen op wat er in een zeer korte tijd kan gebeuren.

De basale gangliaklok reguleert de bewegingde perceptie en berekening van het verstrijken van de tijd.

Elke hersenklok in één hersengebied werkt op een gecoördineerde manier. Ze stellen ons in staat strategieën te voorspellen tijdens het voetballen, tijdens een schaakspel of wanneer we met iemand praten. Op dezelfde manier exploiteren ze ervaring en geheugen om informatie te verkrijgen over hoe te handelen en te anticiperen op een gebeurtenis.

Hersenklokken: hoop op sommige ziekten

Dokter Assaf Breska, auteur van bovengenoemde studie, biedt ons interessante informatie die ons hoop geeft. Het is bekend dat patiënten met degeneratie van het cerebellum en met Parkinson moeite hebben met het reageren op prikkels uit de omgeving. De eerste reageren niet op niet-ritmische signalen, terwijl de laatste tekorten vertonen die verband houden met het ritme en alles wat op sequenties is gebaseerd (muziek, beweging, enz.).

In beide gevallen is er sprake van een zeer duidelijke vervorming van de tijdsfactor (bijvoorbeeld het gebrek aan coördinatie), die op dagelijkse basis waarneembare effecten heeft op de patiënt. Er wordt aangenomen dat er in beide gevallen een probleem is met de hersenklokken.

Bij Parkinsonpatiënten is er een tekort in de basale gangliaklok, terwijl er bij patiënten met degeneratie van het cerebellum een ​​tekort is in dat gebied dat zo belangrijk is en anticipeert op de toekomst.

Het goede nieuws is dat we tegenwoordig weten dat door training de functie van het ene horloge door het andere kan worden uitgevoerd. De therapie zou gebaseerd zijn op verschillende computerspellen en de hersenstimulatie diep. Deze therapie zou patiënten in staat stellen om natuurlijker te bewegen en te reageren in de omgeving.

Dit onderzoek bevindt zich echter nog in de experimentele fase en daarom zijn er tot nu toe geen gedefinieerde behandelingen. Wij kijken uit naar toekomstige vooruitgang op dit gebied.