Er zijn velen die zeggen dat ze ons kennen. Er zijn echter mensen die met ons praten zonder naar ons te luisteren, degenen die ons zien zonder naar ons te kijken, degenen die geen tijd verspillen door een etiket op ons te plakken. In deze wereld van gemakkelijke oordelen zijn er niet veel geduldige geesten die dat kunnen begrijpen achter een gezicht schuilt een strijd en achter een naam schuilt een geweldig verhaal .
Daniel Goleman in zijn boek Sociale intelligentie legt een detail uit dat vaak over het hoofd wordt gezien. Zoals ze ons vertellen De brein De mens is een sociaal orgaan . Relaties met onze medemensen zijn essentieel om te overleven. Goleman benadrukt echter nog een extra punt: we zijn vaak pijnlijk sociaal.
Je kent mijn naam, niet mijn verhaal. Je hoorde wat ik deed, maar niet wat ik doormaakte...
Deze interacties resulteren niet altijd in een positief bekrachtigingsvoordeel waar je van kunt leren en dat je kunt assimileren. Tegenwoordig Hoe vreemd het ook mag lijken, de grootste bedreiging voor ons is onze eigen soort . Een bedreiging die we kunnen vergelijken met een brandstof die alles verbrandt, vooral in een emotionele wereld, een plek die vaak kwetsbaar is, bekritiseerd of beoordeeld wordt op basis van een etiket dat ons tot handelswaar maakt.
Ieder van ons is als de kapitein van een schip dat zijn weg probeert te vinden in min of meer kalme of onrustige oceanen. Binnenin ons, aan boord van een prachtige boot, voeren we onze persoonlijke strijd . Degenen waarmee we ondanks alles vooruit kunnen komen, degenen die ons soms blokkeren zonder dat anderen beseffen wat er met ons gebeurt, degenen die ons tegenhouden of ons pijn doen.
Wij nodigen u uit om na te denken over het onderwerp.
Het verhaal dat niemand ziet, het boek dat in ons zit
Het omarmen van een label betekent in de eerste plaats het opgeven van ons waarnemingsvermogen of de mogelijkheid om te ontdekken wat er schuilgaat achter de verschijning achter een gezicht achter een naam . Om dit delicate punt in menselijke interactie te bereiken, zijn drie dingen nodig: oprechte interesse, emotionele openheid en quality time. Dimensies die vandaag de dag veel zielen lijken te hebben verlaten.
We zijn ons ervan bewust dat veel therapeutische benaderingen belang hechten aan huidige mogelijkheden in het hier en nu, waar het verleden ons niet beïnvloedt. Mensen bestaan echter uit verhalen over hoofdstukervaringen die vorm geven aan een plot uit het verleden waarvan ze het resultaat zijn.
En verleden het bepaalt geen lot, dat weten we, maar het smeedt de held of heldin die we nu zijn . Dit proces, dit persoonlijke verhaal dat we met grote trots hebben overleefd, is iets dat niet iedereen kent en dat we graag met een paar mensen willen delen. Het enige waar we in ons dagelijks leven om vragen is daarom wederzijds respect en het loslaten van labels die de prachtige bijzonderheden van de mens willen normaliseren.
Laten we de focus van onze aandacht verleggen
Laten we ons even een verzonnen persoon voorstellen. Haar naam is Maria, ze is 57 jaar oud en een paar maanden geleden begon ze te werken in een winkel. Collega's beschouwen haar als een gereserveerde, saaie persoon die de andere kant opkijkt als ze wordt aangesproken. Weinig mensen kennen haar verhaal: Maria werd ruim twintig jaar mishandeld. Nu ze gescheiden is van haar man, is ze na een lange tijd teruggekeerd
Het is gemakkelijk om te beoordelen en te labelen. Maria is zich ervan bewust hoe anderen haar zien, maar ze weet dat ze tijd nodig heeft en als er iets is wat ze niet wil, is het dat anderen medelijden met haar krijgen. Ze hoeft haar verhaal niet te vertellen, dat hoeft ook niet als ze dat niet wil, ze heeft alleen de mensen om haar heen nodig om de focus van hun aandacht te verleggen. .
In plaats van onze interesse te richten op de tekortkomingen van anderen, moeten we een analyse maken die leidt tot het klassieke stereotype dat degenen voor ons onderscheidt van onszelf. we moeten leren de schakelaar van het oordeel uit te zetten en de schakelaar aan te zetten empathie . Deze dimensie maakt ons tot mensen en niet alleen tot individuen die in hetzelfde scenario naast elkaar bestaan.
We mogen niet vergeten dat empathie een concreet doel heeft in ons emotionele brein: het begrijpen van de realiteit van degenen voor ons om hun overleving te garanderen. Dat moeten we leren .
We verbergen allemaal zeer intieme, soms bloedige gevechten. Wij zijn veel meer dan wat er op onze identiteitskaart op ons CV staat. We zijn sterrenstof, zoals Carl Sagan ooit zei, en we zijn voorbestemd om te schitteren, ook al kiezen we er soms voor om elkaars lichten uit te doen. Laten we dit allemaal vermijden
