Dingen zijn niet altijd wat ze lijken. Mensen, situaties en bepaalde feiten kunnen heel anders blijken te zijn dan de aannames die ze in het begin maakten. Dit laat zien dat niet al onze oordelen juist zijn en dat niet al onze aannames waar zijn. De geest heeft echter een onverbeterlijke fout: die van het trekken van overhaaste conclusies.
Het accepteren van deze perceptuele misrekeningen is een daad van verantwoordelijkheid. Toch moeten we erop wijzen dat niet alle verantwoordelijkheid bij ons ligt, of in ieder geval niet bewust. Omdat de echte boosdoener van deze schokkende interpretaties het brein is dat beslissingen neemt op de automatische piloot en zich liever laat leiden door vooroordelen dan door specifieke reflectie.
Iedereen die zijn leven op de een of andere manier aan geestelijke gezondheid wijdt, weet het we moeten vooropgezette etiketten vermijden en het licht van begrip aandoen.
Alleen een open geest die authenticiteit kan zien, kan dat verbinden met empathie weten hoe je dichtbij kunt blijven om de vooruitgang te faciliteren die de ander nodig heeft. Want uiteindelijk leert de ervaring dat de dingen niet altijd zijn zoals ze op het eerste gezicht lijken, net zoals alles wat ze ons vertellen niet waar is.
Dit veroordeelt ons uiteraard tot een staat van voortdurende onzekerheid waarin we nog maar één optie hebben: ons laten meeslepen en elkaar toestaan elkaar te ontdekken. In feite is dat zo Dit is het geheim van het leven: grenzen durven overschrijden om te ontdekken wat daarachter ligt accepteer dat er net zoveel mogelijke realiteiten en zoveel perspectieven zijn als er sterren aan de hemel zijn.
Als we zo geneigd zijn anderen te veroordelen, komt dat omdat we de onze willen vrijspreken.
-Oscar Wilde-
Dingen zijn niet altijd wat ze lijken (de racende geest)
Soms heeft wat iemand waarneemt niets te maken met de werkelijke werkelijkheid. Hoe is dit mogelijk? Waarom bedriegen onze zintuigen ons? Wat er gebeurt, is dat wat we waarnemen, alles wat buiten onze geest ligt, door ons cognitieve filter gaat. Juist deze laatste interpreteert alles wat we zien en ervaren, kanaliseert elk feit, persoon en omstandigheid door de sluier van onze ervaring, persoonlijkheid en onze individuele nuances.
Dingen zijn niet altijd wat ze lijken en als we ontdekken dat dat niet zo is, zijn we verrast. Het is ons allemaal wel eens overkomen. Bijvoorbeeld als we er mee te maken krijgen een geval van pesten het is heel gemakkelijk te begrijpen wie het slachtoffer is en wie de beul. Onze perceptie zou echter verder moeten gaan, omdat de agressor soms zelf het slachtoffer is van de sociale en familiale context van die microwereld waarin geweld de enige vorm van taal is.
Wat we daadwerkelijk waarnemen is niet altijd pure werkelijkheid, maar het resultaat van de lens waarmee we de wereld vrijwel dagelijks waarnemen. Het glas waarvan het is gemaakt, is verre van helder en transparant, maar neemt de kleur aan van onze eerdere ervaringen, emoties, vooroordelen, interesses en cognitieve vervormingen. Laten we het in meer detail bekijken.
De dingen zijn niet altijd wat ze lijken, omdat de geest een fabriek van aannames is
Onze geest incorporeert in zichzelf een uitgebreide industriële polygoon van aannames, irrationele plannen, vooropgezette ideeën en vooroordelen waarvan wij ons niet bewust zijn. Als je je afvraagt wie ze daar heeft neergezet, is het antwoord simpel: wijzelf.
Daniel Kaheman, de beroemde psycholoog die ontving de Nobelprijs voor de economie in 2002 herinnert ons daaraan in zijn boeken en werken Mensen bestaan uit honderden cognitieve eigenschappen. Met andere woorden: van subjectieve (en vaak onjuiste) manieren waarop zij de werkelijkheid interpreteren waarvan zij afstand nemen
Vroeg of laat beseffen we dat bepaalde dingen niet zijn zoals ze in het begin leken. En dat is niet zo omdat we gebruik hadden gemaakt van compleet afwijkende vooroordelen.
Een brein dat tijd wil kopen en met vooroordelen reageert op wat het niet begrijpt
Het brein staat vaak op de automatische piloot en maakt gebruik van cognitieve doodlopende wegen. Dit zijn situaties die, in plaats van empathie met het standpunt van anderen aan te moedigen, ons ervan weerhouden rustig en aandachtig te luisteren, waar te nemen en te zien wie we voor ons hebben; we beperken ons er nogmaals toe overhaaste beslissingen nemen .
We geven onszelf geen ruimte of tijd en geven anderen niet wat zij het meest zouden waarderen: ons begrip. We zwijgen opnieuw in deze cognitieve impasse waarin niemand zich bewust is van zijn eigen vooroordelen, zijn eigen ongefundeerde ideeën, zijn eigen verkeerde interpretaties. Soms duurt het dagen of weken voordat we merken dat bepaalde dingen niet altijd zijn wat ze lijken.
Anticiperen op aannames is verboden, het is toegestaan om je geest te openen
Elke keer dat we met iemand over een nieuwe of moeilijke situatie praten, moeten we proberen een eenvoudige visualisatieoefening te doen. Eén waarin twee zeer specifieke beelden in de geest worden gevormd. In het eerste geval moeten we ons voorstellen dat we een schakelaar uitzetten (die van vooroordelen of gedachten die anticiperen op zinloze interpretaties).
De tweede afbeelding toont ons terwijl we een raam openen. Dat grote raam is dat wel onze geest : lichtgevend, immens en verbonden met alle wonderen eromheen. Dit beeld moet ons een flinke dosis nieuwsgierigheid, perspectieven en positiviteit geven.
Op deze manier zullen we veel ontvankelijker zijn voor anderen en dus in staat zijn om hun nuances te begrijpen, nadat we de stem van labels, aannames, enz. vooraf al hebben uitgeschakeld. Deze mentale benadering vereist inspanning en toewijding en het stelt ons ook in staat onszelf te bevrijden van het buitensporige gewicht van oordelen die ons niet eens helpen elkaar te begrijpen.
