Bill Porter kwam ter wereld om een geweldig cadeau te geven les van het leven . Hij had de pech geboren te zijn met een hersenverlamming, die de beweging van zijn armen en benen belemmerde en hem ervan weerhield normaal te spreken. Hij werd op jonge leeftijd geboren in San Francisco en verhuisde met zijn moeder naar Portland, Oregon.
Als kind Bill Porter hij moest voortdurend belachelijk worden gemaakt Het waren de jaren dertig en er waren veel vooroordelen over mensen met dit soort problemen . Weinigen begrepen dat hij, hoewel beperkt in sommige activiteiten, niet in alle activiteiten beperkt was.
Er was maar één persoon die hem blindelings vertrouwde: de zijne moeder . Ze wist dat hij slim was en geïnteresseerd was in leren en groeien. Daarom moedigde ze hem vanaf zeer jonge leeftijd altijd aan geef niet op .
De maatstaf voor wie je bent, is wat je doet met wat je hebt.
-Vince Lombardi-
De passie die Bill Porter motiveerde
Bill Porter wilde zijn leven niet veroordeeld zijn tot nietsdoen. Zijn geest was rusteloos en hij droomde ervan nuttig te zijn en een evolutionair pad te bewandelen. Ondanks zijn toestand hij hield van de verkoopbranche . Hij hield van contact met anderen en zag in dat werk een grote kans op vooruitgang. Veel mensen hadden hem verteld dat het in zijn toestand onmogelijk zou zijn om verkoper te worden.
Zijn moeder twijfelde echter niet aan hem en moedigde hem aan een baan in de verkoop te zoeken. Bill Porter luisterde naar haar. Ondanks zijn grote angst ging hij naar de kantoren van het bedrijf Watkins Incorporated dat schoonmaakproducten verkocht. Gezien zijn toestand de directeur hij heeft hem de baan niet gegeven . Hij achtte het niet mogelijk dat zo'n jongen met die beperkingen ooit iets zou kunnen verkopen.
Bill Porter raakte enorm gefrustreerd. Zijn moeder moedigde hem echter aan om het opnieuw te proberen. De volgende dag keerde hij terug naar Watkins om hem de slechtste verkooproute te geven die geen enkele andere verkoper wilde volgen .
De manager wist het niet zeker, maar toen dacht hij aan de jongen hij zou niet opgeven dus stemde hij ermee in hem de baan te geven. Hij dacht dat hij de druk niet langer dan een paar dagen zou kunnen verdragen. Op die manier zou hij ervan verlost zijn .
Een verhaal dat een legende is geworden
De volgende dag verscheen Bill Porter vroeg op zijn nieuwe baan. Ze hadden hem een verre route toegewezen op een plek die moeilijk toegankelijk was en zonder verkoopvooruitzichten . Elke dag moest hij in totaal 16 kilometer afleggen. In die tijd werd er van deur tot deur verkocht. Dit intimideerde Bill niet, die had besloten zijn werk met de best mogelijke instelling te doen. Zoals verwacht kocht niemand echter iets.
Het was lunchtijd en Bill Porter ging naar een park om de lunch te nuttigen die zijn moeder voor hem had bereid. Het was een broodje, maar er zat een heel bijzonder detail in. Twee woorden geschreven met tomatensaus: geduld en doorzettingsvermogen . Toen hij de boodschap zag die zijn moeder voor hem had achtergelaten, herwon Bill de hoop die hij in de loop van de ochtend, de ene deur na de andere, was kwijtgeraakt.
Gaandeweg begon hij de mensen uit zijn verkoopcarrière te leren kennen. Hij won de sympathie van velen van hen vanwege zijn eenvoud, zijn charisma en zijn persoonlijkheid enthousiasme . Al snel maakte hij zijn eerste verkoop. Dan de tweede. Later kwamen er nog veel meer. Precies daar op die route die alle andere verkopers verachtten Bill Porter begon een pad naar financieel en persoonlijk succes. In korte tijd werd hij de bestseller in de Watkins Incorporated .
Bill Porter werkte 40 jaar voor hetzelfde bedrijf en verdiende prijzen, medailles en bewonderaars. In 1995 hoorde een plaatselijke krant over zijn verhaal en publiceerde het. Zo ontmoetten mensen deze geweldige man die nu op het punt stond met pensioen te gaan. Bill ontving duizenden brieven en telefoontjes van over de hele wereld. Hij was een beroemdheid geworden . Zijn verhaal werd in 2002 op het grote scherm gebracht. Hij stierf in 2013 op 81-jarige leeftijd als een absoluut man Vrolijk .
