Ondanks de mislukte relaties en teleurstellingen die we in het verleden wellicht hebben meegemaakt wij mensen hebben altijd de neiging om een paarband te hervormen alsof dit deel uitmaakt van een plan dat vooraf is opgesteld door onze biologie en sociale cultuur. Heb je er ooit over nagedacht?
Door de menselijke geschiedenis heen zijn er veel, zo niet talloze, veranderingen in het koppelmodel geweest. We weten heel goed dat de koppeldynamiek tegenwoordig niet meer dezelfde is als vijftig of zelfs honderd jaar geleden.
Echter de veranderingen vonden niet radicaal plaats . Er kan worden gezegd dat de evolutionaire mutaties van paarbinding niet zo ver weg zijn in termen van structuur en routine.
Is de koppelband tegenwoordig echt anders dan die van 50 jaar geleden?
Vergeleken met de vaste grond van vijftig jaar geleden De postmoderniteit heeft voor een zekere instabiliteit gezorgd emotionele onzekerheid die de structuur van het echtpaar en het gezin hebben geschokt. Dit alles binnen het lineair-positivistische paradigma.
Het huidige tijdperk ervaart een paradigmaverschuiving. Dat is de reden waarom ideologieën, sociale en familiale normen, overtuigingen, de organisatie van het leven, de criteria van waarheid, objectiviteit, rationaliteit en realiteit steeds meer in twijfel worden getrokken.
De postmoderniteit heeft niet alleen theoretische veranderingen teweeggebracht, maar ook veranderingen in praktische formuleringen. Dit alles heeft op zijn beurt een aanzienlijke impact gehad op de structuur van het gezin en het paar.
Als je aan het gezin of koppel denkt, kunnen er vragen rijzen als: welke weg volgen deze structuren? In welke richting gaan ze? Welk model hebben we de neiging om vast te stellen als we een koppelband aangaan? Wat zijn de paden en de verschillende manieren om komen tot een postmodern koppelmodel enz.
Het antwoord op al deze vragen kan nooit eenduidig zijn, aangezien de patronen die verband houden met de constitutie van het paar en het gezin voortdurend veranderen.
Momenteel zijn er verschillende koppel- en zelfs gezinsmodellen
De afgelopen vijftig jaar is het concept van een stel aanzienlijk veranderd . Het instituut echtscheiding heeft twee of drie keerpunten in de wereld veroorzaakt liefde van het paar evenals nieuwe soorten gezinnen.
Momenteel zijn er nieuwe modellen van paar en van familie met even verschillende kenmerken. Er zijn bijvoorbeeld koppels die niet dezelfde slaapkamer delen; anderen leggen beperkingen op aan het aantal te krijgen kinderen; eindelijk zijn er alleenstaanden die dankzij de biotechnologie kinderen hebben gekregen.
De scheiding in de moderne samenleving tussen seks met het oog op de voortplanting en seks voor het plezier dankzij anticonceptiemethoden laat een seksualiteit zien die losstaat van de zwangerschap. Hierbij zijn onvermijdelijk goden betrokken veranderingen in de filosofische opvatting van het paar .
Tegenwoordig zijn er veel mensen die willen trouwen en gelukkig willen zijn zonder noodzakelijkerwijs kinderen te krijgen, maar alleen uit liefde en bevredigende seksualiteit.
Het verlangen naar liefde en seksueel verlangen krijgen dus een belangrijke betekenis in relaties. aanzienlijke structurele veranderingen in het paar .
De jaren gaan voorbij... En dan? De apocalyps of de hereniging
In de loop van het leven maakt de mens verschillende ervaringen door. Bij een koppel brengen de leden de jaren samen door en verzamelen ze herinneringen.
Het brein slaat een grote hoeveelheid informatie op en selecteert ervaringen die het zich vervolgens zal herinneren; en dat materiaal wordt in het geheugen gehost (onder de verantwoordelijkheid van hippocampus waardoor we verschillende situaties kunnen associëren en begrijpen). Om deze reden we hebben altijd de neiging om de goede dingen te onthouden en ze te scheiden van de negatieve .
Leven als koppel is een complexe reis die geduld, vrijgevigheid, tolerantie, aanpassingsvermogen en liefde vereist. Natuurlijk valt liefde samen met de bevrediging van talloze fantasieën, maar samenwonen impliceert toewijding, leren elkaar te steunen, een compromis vinden tussen twee verschillende persoonlijkheden om samen te leven en, als ze het eens zijn, zich samen voort te planten.
Ondertussen gaan de jaren voorbij en komt de volwassenheid, huishoudelijke verplichtingen, problemen op het werk, de opvoeding van kinderen... Iedereen aspecten die elementen van scheiding tussen de leden van het paar introduceren . Routine en vermoeidheid doven het vuur van de hartstocht in de beginperiode, waardoor seksuele ontmoetingen afnemen.
Bovendien neemt de kracht van de jeugdjaren af en vele andere gedachten verdringen de geest en geleidelijk, bijna zonder het te beseffen, neemt het verlangen naar een partner af.
Er wonen veel echtparen samen seksualiteit beperkt en zonder verband met de overige activiteiten. Ze leven gelaten en verveeld, tenminste wat het huwelijksleven betreft, en zoeken hun toevlucht in uitgaan met kleinkinderen of met andere stellen, waardoor hun sociale leven actiever wordt, maar dat gaat ten koste van de intimiteit. Anderen kiezen er in plaats daarvan voor om uit elkaar te gaan.
Is na zoveel jaren van ervaringen en herinneringen het verlangen om als koppel een band op te bouwen of samen te leven nog steeds aanwezig?
Stellen die al jaren samen zijn, minstens één keer per jaar ze moeten gaan zitten en praten over hoe ze het stel weer kunnen zien : je bent niet meer wie je ooit was en dat moet je accepteren.
Als het paar besluit uit elkaar te gaan, moeten ze zich allebei bewust zijn van het feit dat een scheiding een complexe ervaring is waarin verschillende relationele complicaties ontstaan, zoals allianties, coalities, agressie, enz. Paren stapelen verschillende relationele gevolgen op die oplaaien in het moment na de scheiding, waardoor een overeenkomst moeilijk wordt.
Terwijl het pad van afscheiding of afscheiding open blijft scheiding dat moet in gedachten worden gehouden ongeveer 80% van de gescheiden mensen hertrouwt en bij 60% van de nieuwe koppels is er een kind dat samenwoont met één echtgenoot.
Deze percentages geven aan dat de nasleep van het verleden, waarvan er vele traumatisch zijn, in zekere zin de poging om een nieuwe huwelijksband te vormen niet ontmoedigt. Dit suggereert ook dat we blijven wedden op de liefde van een stel en dat de verwachtingen van een nieuwe liefde zegevieren over mislukte ervaringen. Dus… Niet alles is verloren. Het verleden weerhoudt je er helemaal niet van om een nieuw koppel te vormen.
