Dit Daniël Blake (2016) is een Britse film van regisseur Ken Loach met in de hoofdrollen Dave Johns en Hayley Squires. Regisseur Loach valt op door een filmografie die wordt gekenmerkt door sociale drama's en rauw realisme met ideologische ondertoon.
De cinema van Loach voedt zich met de realiteit en gebruikt audiovisuele middelen met een heel specifiek doel: het aan de kaak stellen van de ongelijkheden van de hedendaagse samenleving en de gevolgen van de vooruitgang die de media niet laten zien.
Aan het begin van de 20e eeuw, oorlogen en revoluties de Grote Depressie enz. ze ontwierpen scenario's die alle covers van de kranten veroverden. De directeuren begonnen dus richt uw aandacht op de werkelijkheid en haal inspiratie uit kranten .
Realistische cinema bestaat uit verschillende nuances, ligt dichter bij documentairefilms en heeft in elk land een andere connotatie gekregen. In Frankrijk bijvoorbeeld valt Jean Renoir op en in Italië zal de cinema, met het neorealisme, zijn wortels hebben in de naoorlogse periode in een verwoest land dat ons een van de meest interessante stromingen in de geschiedenis van de cinema heeft opgeleverd.
De werkelijkheid weergeven zoals die is, zonder make-up of ornamenten, simpelweg door de samenleving van een bepaald tijdperk en bepaalde plaatsen te schilderen. Loach treedt in de voetsporen van andere realistische auteurs en gebruikt zijn cinema om een ideologische inbreng te lanceren en uit te nodigen tot reflectie op de wereld om ons heen.
Een naturalistische Britse cinema die ons titels heeft opgeleverd als Riff Raff (1990) De wind die de gerst doet schudden (2006) of waar dit artikel over gaat
I Daniel Blake: de andere kant van Europa
Europa, het oude continent, is een ruimte die een grote verscheidenheid aan landen, een veelheid aan identiteiten en culturen herbergt. Plaats van veroveraars van de geschiedenis, rijkdom maar ook van oorlog en lijden. Een geïdealiseerde plek waar Eurocentrisme soms verhindert het ons om over onze grenzen heen te kijken en zelfs om realiteiten te bereiken die binnen die grenzen vorm krijgen.
Europa is synoniem met een cultuur van vooruitgang van oud en nieuw; een continent vol kansen... zo lijkt het tenminste.
Io Daniel Blake het is het verhaal van de gewone man van degene die zich niet onderscheidt van de buurman van de man die elke dag de kost gaat verdienen.
En achter de gewone man schuilt het protest, de harde kritiek op regeringen, de overheid en degenen die ons zouden moeten beschermen en die dat helaas niet doen. Wees productief en consument : dit is wat nodig is; van mensen die alles willen doen voor het bedrijf, die nooit ziek worden en geen banden hebben.
Wat gebeurt er als de wereld in korte tijd zoveel verandert? Wat gebeurt er met degenen die ouder zijn dan 50 en zonder werk en niet langer gezond zijn?
Maar voor de staat is zijn ziekte niet ernstig genoeg om hem arbeidsongeschikt te maken en daarom is hij op zoek naar een baan. Tussen het dichte web van bureaucratisch gekibbel zal Blake Katie ontmoeten, een jonge werkloze moeder die haar kinderen nauwelijks kan voeden. Technologische vooruitgang en een extreem rigide toestand zullen het leven van de personages opnieuw moeilijk maken.
De werkelijkheid en wat gebruikelijk is
De situatie van Daniel en Katie is niet de meest voorkomende, maar het zijn ook geen geïsoleerde gevallen. Loach wil de slechtste kant van de samenleving laten zien waarin de hedendaagse man met een baan en een huis zich vaak bevindt een toestand van armoede . En hier schuilt de magie van de film: hij denkt dat het ons allemaal kan overkomen we zijn allemaal in zekere zin Daniel Blake.
Werken en belasting betalen een huis kopen een volle koelkast hebben: als we oud zijn krijgen we er pensioen voor terug. Dit is allemaal normaal, we beschouwen het als vanzelfsprekend zolang we een baan hebben. Als burgers hebben wij specifieke plichten jegens de staat wat ons in ruil daarvoor gemoedsrust en stabiliteit biedt.
De staat heeft ons nodig en wij hebben de staat nodig. Tot nu toe lijkt dit allemaal een meer dan eerlijke uitwisseling. Maar wat gebeurt er als we onze baan verliezen en toch gedwongen worden onze plichten als burgers uit te voeren? Hoe kunnen we een huis betalen als we geen volle koelkast hebben? Een verstikkende situatie die Loach ertoe aanzet zich te melden.
Daniel Blake zal gedwongen worden de bittere bureaucratie onder ogen te zien en zal moeten vechten om uit de situatie te komen waarin hij werd overweldigd . Hij bevindt zich in een echte doodlopende straat, in een doodlopende straat waaruit het bijna onmogelijk is om te ontsnappen; zijn gezondheid verhindert hem te werken, maar zonder werk zal hij niet kunnen overleven in een samenleving waarin alles werkelijk met geld wordt gekocht.
De film volgt de hel van de moderne stad van de buitenwijken van de gaarkeukens en de marginalisering waarin sommige mensen zich bevinden. En in dit geval portretteert de regisseur, verre van het stereotype van minderheden te schetsen, de gemiddelde man, de Britse man wiens fortuin hem in de steek lijkt te hebben gelaten.
Hier vertrekken we van de normaliteit van de naam van de persoon naar wie de titel van de film verwijst het laat ons delen in het lijden en doet ons nadenken over onze eigen rol in de samenleving.
Daniel Blake een echt karakter
Zijn naam, die naam die we al uit de titel ontdekken, die zo echte en zo gewone naam Daniel Blake is het kernpunt van de klacht hij is het slachtoffer van de overheid. Een slachtoffer dat onze vader, onze grootvader, onze oom of zelfs wijzelf zou kunnen zijn. Daniel Blake is een man van in de vijftig, geboren in de 20e eeuw, toen smartphones nog niet bestonden en het woord internet nog onbekend was.
De wereld heeft grote vooruitgang geboekt door papier af te schaffen en te vervangen door monitoren. Daniel blijft achter en kan de computer niet gebruiken en niemand kan hem redden. Als hij de formulieren niet invult, zal hij zijn gevangenis niet kunnen verlaten, maar de digitale kloof kent niets van wanhoop. Het kwaad wordt belichaamd door de overheid, de slachtoffers zijn de burgers die hij niet kon (en ook niet wilde) beschermen.
Een panorama dat we allemaal kennen, zal de focus van de klacht zijn hedendaagse steden Ik ben de geweldige plek waarin gewone burgers lijden onder de wreedheid van hun regeringen. Het portret van de onbewogen ambtenaar die zijn werk doet omdat hij geen alternatief heeft; de man die vastzit in de wereld van werkloosheid, ziekte en armoede. Dit alles leverde de film de goedkeuring op van de publieke opinie en critici, evenals de Palme d'Or op het prestigieuze filmfestival van Cannes.
Kortom, de reflectie waartoe het ons brengt, grenst nooit aan onverschilligheid: we kunnen allemaal Daniel Blake zijn. We maken allemaal onvrijwillig deel uit van een systeem dat blind en doof is voor onze behoeften en dat niet zal aarzelen ons in de steek te laten zodra we niet langer nuttig zijn, ongeacht de reden.
Er is geen interesse in mannen van middelbare leeftijd met een ziekte, alleenstaande moeders, persoonlijke obstakels of privéleven. Het enige dat telt, is productief zijn. Als je niet blijft drijven, ben je verloren; als je achterop raakt, zal het moeilijk zijn om opnieuw te beginnen.
Een sombere situatie misschien te ontmoedigend maar reëel ; gemaakt van een echte naam en een echte identiteit. Dit is het portret waarin Loach schildert Io Daniel Blake.
Ik, Daniel Blake, eis een datum voor mijn beroep voordat ik verhonger.
-Daniel Blake-
