Als je me op een dag verdrietig ziet, vertel me dan niets: hou gewoon van me. Want soms, als ik van binnen kapot ben, heb ik niet iemand nodig die de stukken weer in elkaar zet, maar alleen om mij te vergezellen terwijl ik ze zelf weer op orde breng.
Als je ooit teleurstelling in mijn ogen opmerkt, vraag me dan niet te snel wat er met me gebeurt of waardoor ik me zo voel. Alsjeblieft Probeer mij eerst te omhullen met de warmte van uw aanwezigheid. Stel mij minder vragen en geef mij meer knuffels .
Want als ik ziek en verdrietig ben, als melancholie me pijn doet en mijn geest bevriest, wil ik gewoon alleen zijn, wetende dat ik begeleid word. Vraag me niet om te stoppen met lijden, vraag me niet om niet te huilen of me terug te trekken.
Als je mij op een dag ziet huilen, leg dan een hand op mijn schouder en nodig me uit om ook buiten over het weer te praten. Omdat de medeplichtigheid die voortvloeit uit het verblijf voldoende zal zijn om mij het comfort van mijn eigen huis te laten voelen.
Als je me ooit verdrietig ziet, ren dan niet weg voor mijn verdriet. Geef me niet de boodschap dat ik ongewenst ben, zorg ervoor dat ik me niet waardeloos of irrelevant voel. Want als je mijn schaduwen niet tolereert, verdien je het niet eens om van mijn licht te genieten.
Herinner mij eraan dat het lijden dat mij vandaag in zijn greep houdt, mij zal helpen mijn innerlijkheid te onderzoeken, te ademen en mijn gedachten te herschikken.
Als je me ooit verdrietig ziet en niet weet wat je moet doen, laat me dan begrijpen dat ik belangrijk ben, maar respecteer mijn behoefte om in mezelf binnen te gaan, mezelf te verwelkomen en mezelf te onderzoeken . Laat de droefheid je blokkeert me omdat het me helpt de wereld te reflecteren en te analyseren.
Als je me ooit verdrietig ziet, vertel me dan niets. Houd gewoon van mij. Als je me in de eenzaamheid van de donkere nacht vindt, vraag me dan niets. Ga gewoon met mij mee. Als je naar mij kijkt en ik niet naar je kijkt, denk je niet slecht, begrijp me gewoon. Als je liefde nodig hebt, wees dan niet bang en houd van mij.
Als ik me ooit verdrietig voel, zal ik proberen met je te praten zodra ik de kracht heb. Ik zal proberen me belangrijk te voelen, de nuances van het leven te accepteren, de goedheid en genegenheid te waarderen die schuilt in het feit dat je me verwelkomde toen ik dat het meest nodig had.
Het belang van het delen van dit bericht
Dit bericht had door iedereen geschreven kunnen zijn. Het maakt niet uit of het een kind of een volwassene is: een knuffel zonder argumenten of vragen helpt ons onze emoties te normaliseren en de boodschap die ze ons sturen te begrijpen.
De mensen om ons heen hoeven dat niet te doen rechter noch onze emotionele toestand verachten, mogen onze waarde niet beoordelen aan de hand van ons lijden; dit is essentieel om anderen te kunnen vertrouwen.
Er zijn knuffels, woorden, blikken en honderden mensen die ons dit bericht sturen. De reactie van anderen op ons verdriet geeft ons een sociale en emotionele les die een zeer diepe plaats inneemt in onze bagage.
Als de mensen om ons heen afwijzend reageren, is de kans groot dat we uiteindelijk gaan geloven dat er emoties zijn die het niet verdienen om gerespecteerd te worden. Dit leidt ons vaak tot een valse identiteit: we tonen onszelf als overdreven opgewekte en optimistische mensen.
Maar verdriet maakt ook deel uit van ons en van de ervaringen die de nuances vormen die ons in het leven vergezellen. Dit is de reden waarom we, als we ooit iemand om ons heen zien die lijdt, hem niet kunnen weigeren. We moeten precies doen wat we willen dat ons wordt aangedaan, niet meer en niet minder.
