Spiegeltherapie: definitie en effectiviteit

Spiegeltherapie is een psychologische techniek voor lichaam en geest. Het helpt om in te grijpen bij een negatieve perceptie van het lichaamsbeeld, angst te verminderen en de knopen los te maken die depressie versterken. Kortom, een werkelijk effectieve strategie om lief te hebben en te verzoenen met de vaak over het hoofd geziene persoon die in de spiegel wordt weerspiegeld.

Het lijkt ons misschien vreemd, maar er zijn veel vrouwen (maar ook mannen) die bij het zien van hun eigen spiegelbeeld een onwelkom en onaangenaam wezen waarnemen. Er zijn mensen die vetophopingen zien waar er geen is anderen zien rimpels, fysieke gebreken, lelijkheid en verachten zichzelf. Bijna zonder te weten hoe de spiegel verandert in die martelruimte waar iemands identiteit en eigenwaarde worden ondermijnd.

Deze psychologische realiteit vertaalt zich vaak in klinische stoornissen zoals eetstoornissen en dysmorfe stoornissen. Terwijl een gezond persoon zichzelf elke dag met trots elk detail van zijn lichaam accepteert, voelen degenen die getroffen zijn door deze aandoeningen zich slecht over details die niet echt zijn. Dit alles vertaalt zich in ernstig lijden.

In gevallen waarin de ontevredenheid over het uiterlijk ernstiger is, is opgemerkt dat het gebruik van spiegel therapie gecombineerd met het beheer van emoties en negatieve gedachten geven uitstekende resultaten. Laten we dieper ingaan op het onderstaande onderwerp.

Het is bijna altijd de angst om onszelf te zijn die ons voor de spiegel brengt.

-Antonio Porchia-

Waaruit bestaat spiegeltherapie?

Spiegeltherapie is zeer effectief. Deskundigen kunnen echter nog steeds niet precies uitleggen via welke mechanismen de patiënt uiteindelijk het beeld van zijn eigen lichaam kan accepteren. Deze techniek maakt gebruik van verschillende therapeutische hulpmiddelen die kunnen variëren afhankelijk van de behoeften van elke patiënt.

In 2016 voerde de Universiteit Maastricht er één uit studio Vooral het aanpakken van vooroordelen over labels en het emotionele aspect is van groot belang.

De Universiteit van Granada publiceerde er ook een interessant onderzoek over Journal of Behavior Therapy en experimentele psychiatrie waar het wetenschappelijk bewezen is dat patiënten ook lagere niveaus ervoeren cortisol na spiegeltherapie.

Beide onderzoeken helpen ons de processen die bij deze techniek betrokken zijn beter te begrijpen. Hier zijn ze te volgen.

De drie technieken van spiegeltherapie

Spiegeltherapie is gebaseerd op twee technieken:

Begeleide tentoonstelling.De gespecialiseerde psycholoog begeleidt de patiënt bij het beschrijven van zijn eigen lichaam terwijl hij zichzelf voor de spiegel observeert. Hij moet dit op een neutrale en objectieve manier doen, alsof hij een schilderij beschrijft.

Pure blootstelling.De patiënt zal vrij en authentiek alle gevoelens uiten die hij ervaart bij het zien van zijn eigen lichaam. In dit geval zal hij zich in verlegenheid brengen door de perceptie die hij van zijn eigen lichaam heeft te onthullen: lelijk, onaangenaam en zelfs misvormd. Deze fase is echter noodzakelijk voor het therapeutische proces.

Tegelijkertijd melden Griffen TC Naumann E. en Hildebrandt T (2018) dat deze twee technieken niet altijd effectief zijn voor alle patiënten.

In deze gevallen geldt een derde:

Blootstelling aan de spiegel met een positieve benadering. Deze tool helpt het onderwerp om de doodsangst . De therapeut begeleidt de patiënt bij het aangeven van de delen van zijn lichaam die hij verkiest. Er wordt u gevraagd deze in positieve taal te beschrijven. Als de patiënt ze niet ziet of niets aan hun lichaam waardeert, kan de professional ingrijpen om hen te helpen met zinnen als: Ik vind dat je een mooi gezicht hebt. Uw teint heeft een gezonde en delicate teint. Je handen zijn ook prachtig.

Om spiegeltherapie effectief te laten zijn...

Hoe is het mogelijk dat de patiënten aan het einde van de zes sessies duidelijke tekenen van verbetering vertonen? Normaal gesproken wordt stress verminderd en verbetert het gevoel van eigenwaarde en de patiënt gaat de delen van zijn lichaam identificeren die hij als het meest problematisch beschouwt. Het succes van spiegeltherapie is te danken aan het volgende.

Veranderende zelfinterpretaties.Een persoon met een stoornis dysmorfie of voeding heeft de neiging elke ongunstige situatie in het dagelijks leven te associëren met het beeld van iemands lichaam. Als ze een fout maakt, als ze nee als antwoord krijgt, als iemand haar onrecht aandoet, enz., zal ze dat aan haar fysieke verschijning toeschrijven. Dankzij deze therapie worden deze interpretaties verminderd.

Bevestigingsvooroordeel.Aquiline neus, grote enkels, gebogen schouders, kleine borsten, te veel sproeten... de voorkeur voor bevestiging zorgt ervoor dat we alleen zien wat als een defect wordt geïnterpreteerd. Met deze klinische benadering verliest dit vooroordeel aan kracht.

Vermindering van angst en ongerustheid.Zoals elke therapie gebaseerd op blootstelling aan de focus van spanning ook in dit geval worden negatieve emoties verminderd en is het mogelijk om op een positieve manier om te gaan met de problematische stimulus: iemands fysieke verschijning.

Cognitieve recycling.Deze strategie zorgt ervoor dat de patiënt zijn eigen beeld niet meer door het filter van negativiteit en afwijzing ziet. Het helpt hem zijn benadering te recyclen en te genezen, zodat hij zichzelf met meer respect kan zien en zichzelf bovenal kan waarderen.

Deze techniek kan het antwoord zijn dat veel mensen nodig hebben. Vooral voor degenen die zich in de fase bevinden waarin ze, zonder nog tekenen van een eetstoornis te hebben vertoond, het eigen beeld dat in de spiegel wordt weerspiegeld, beginnen af ​​te wijzen. Dit is precies het moment waarop u een professional om hulp moet vragen. Denk er eens over na.