Er was eens een prinses die zichzelf redde. Een anonieme prinses van degenen die elke dag over straat lopen en niet bang zijn voor de zon of de wind. Van degenen die struikelen maar dan weer opstaan, van degenen die angsten verzamelen, maar ook overwinningen en interessante geheimen. Niemand praat over hun moed; maar dat is niet nodig, want het staat allemaal in hun hart gegrift.
Deze prinses heeft geen dappere prins nodig want in plaats van in een hoek van zijn cel te blijven zitten, vond hij de moed om uit het raam te kijken om de draak te observeren en zijn zwakke punten te vinden. Omdat ze scheikunde studeerde en zelf een snel en effectief tegengif tegen gif kon maken voordat ze verlamd raakte.
In haar verhaal zijn er geen prinsen of kussen, haar moed werd in haar geboren en ze werd niet geïnspireerd door anderen, haar durf werd gevoed door actie en niet door te wachten.
We hebben het over een prinses die met open ogen door het leven loopt...
Een prinses die zichzelf heeft gered
Deze prinses redde zichzelf omdat ze het geluk had ouders te hebben die begrepen dat er een enorm potentieel in haar schuilde. Ouders die geen moment aarzelde om haar dromen waar te maken, ook al hadden die niets met de kleur roze of lila te maken, ook al droomde ze er als kind niet van om met een pop te gaan wandelen of het haar van een Barbie te kammen. Dit alles was echter geen last, sterker nog, ze beschouwden dergelijke houdingen nooit als tekortkomingen.
Ze redde zichzelf omdat ze niet naïef was en werd meteen achterdochtig toen ze haar grootmoeder in bed zag. Ze gaf de wolf niet de kans om haar op te eten: zij was degene die haar geweer tevoorschijn haalde en de strijd verklaarde. Ze haalde de handboeien tevoorschijn en ketende alle slechte karakters vast die de prinsen onderwierpen.
Een prinses die anderen nodig had
Hij had iemand nodig, dat is normaal. Maar nooit van een prins die een script voordroeg dat leek op dat van de narren in hun ogenschijnlijk onschuldige verhalen.
Omdat de prinses die ze heeft zichzelf gered, ze weet dat we in een wereld leven die zich voedt en functioneert dankzij wederkerigheid. Ze begreep echter ook dat zij niet degene hoeft te zijn met wie wordt terugbetaald jij kust en liefde: ze kan ze aan anderen aanbieden. Ze kan redden in plaats van gered worden.
Hij doet het elke dag als hij naar het ziekenhuis gaat en zijn witte jas draagt, waarbij hij de ziektes die de lichamen van andere mensen overnemen, het hoofd biedt. Wanneer ze een wereld verwacht waarin geen enkele man op haar neerkijkt en waarin geen enkele vrouw haar veracht omdat ze is zoals ze is. Waar onderwijs zoveel als ik kan o Ik kan het niet is gebaseerd op variabelen zoals vermoeidheid of beschikbare hulpbronnen, niet op het man- of vrouw-zijn.
Een prinses die trots is op wie ze is
De prinses die zichzelf heeft gered, is trots op de hare gevoeligheid . Ze heeft delen van haar lichaam waarvan ze misschien liever zou hebben dat ze een beetje anders waren, maar ze kan niet anders dan geloven dat haar neus of haar oren een geschenk zijn: ze maken haar anders door perfect te functioneren en haar in staat te stellen de hartslag van anderen te ruiken of te luisteren. In de loop van de tijd heeft hij geleerd ze te accepteren en alles te waarderen dat een beetje afwijkt van zijn voorkeuren.
Hij las ooit een bericht dat op de steen was geschreven en waarin dat stond liefhebben wat niet veranderd kan worden is een oefening in intelligentie en hij heeft het zich eigen gemaakt. Net zoals hij zich de boodschap eigen maakte die op de muur van het metrostation staat die hij elke dag op weg naar zijn werk ziet: er is leven vóór de dood.
Sindsdien heeft hij het geïnternaliseerd zonder na te denken over wat hij buitengewoon doet: hij denkt eenvoudigweg dat zijn daden het gevolg en het doel zijn van zijn capaciteiten.
Zo redde die ogenschijnlijk kwetsbare prinses zichzelf.
Foto met dank aan Shara Limone
