De opofferende familie is degene die onderwijst over het moeten opofferen voor de leden waaruit het bestaat
De relationele principes ervan gehoorzamen aan een stelregel die kan worden samengevat als opofferen betekent geaccepteerd worden maken het leven tot een voortdurende keten van verplichtingen.
Ouders zijn de belangrijkste offeraars of martelaren die zich laten leiden door de grootste voldoening van hun kinderen. De door kinderen geuite behoeften vormen daarom het onderliggende thema van groei.
Het gezin groeit en vergrijst met deze verplichting die wordt geërfd door de nakomelingen en op basis van deze zorg wordt opgedragen aan de verschillende leden en een oneindig aantal ontberingen en ontberingen. ontheffingen ten gunste van het algemeen belang.
De ouders van een offergezin
Wanneer ouders de opofferers zijn Kinderen kunnen zich vrij voelen om een andere kijk op het leven te ontwikkelen. Daarom komen ze in opstand tegen een dergelijke manier van denken
Zoals hij stelt Giorgio Nardone Met deze zorgen die geen einde kennen, dringen de kinderen er bij hun ouders op aan om meer plezier te hebben tijdens het uitgaan en reizen, terwijl de ouders antwoorden dat als ze zich modieus willen blijven kleden, door willen gaan met hun studie, een auto willen hebben, enz., ze zich moeten blijven opofferen en zich moeten blijven inzetten.
Het kernpunt van hun visie op de wereld en op het gezin beantwoordt vooral aan plicht het voortdurend voldoen aan de behoeften en verlangens van anderen. Zij vinden het essentieel om de stabiliteit en acceptatie van het andere lid te waarborgen.
Een ander opofferingsgezinsmodel is hierop gebaseerd
Er zijn nog meer mogelijke combinaties die net zo verontrustend kunnen zijn als die welke beginnen met een competitie van opoffering ten gunste van externe doelstellingen geschenk . Het doel? Geniet meer van de toekomst.
Zoals we hieronder zullen zien het relationele model van deze families is zeer negatief. Dit komt omdat het de zelfliefde van de leden schaadt en een gezond gevoel van eigenwaarde opbouwt.
Opoffering en plicht: woorden die een manier van leven samenvatten
In de meest gepolariseerde gevallen de woorden opoffering en plicht vormen een beslissende stempel op de levensfilosofie. Wanneer de ongezonde altruïst een ouder is, dwingt dit het ongezonde egoïstische (kind) om aan de zijne te blijven hangen lip . Zoals Nardone zegt:
Relaties zijn vaak asymmetrisch en degenen die zichzelf opofferen, ook al lijken ze berustend en onderdanig, bevinden zich in een gunstige positie omdat ze door hun offers superioriteit verkrijgen, waardoor anderen zich altijd schuldig of schuldig voelen. Hierdoor ontstaat een bekend spel waarin een systeem van schulden en kredieten centraal staat, met uitschieters aan de kant van morele chantage.
Deze voorwaarde vormt een soort persoonlijkheidsmodel dat de persoon omvat en enorme schade aanricht. In sommige gevallen zal de persoon die in deze omgeving opgroeit, zijn behoefte nauwelijks bevredigd zien wederkerigheid als hij leert zijn verlangens voor anderen opzij te zetten, zullen maar weinig dingen hem de kracht geven die hij nodig heeft.
We horen uitspraken als: 'Je zou mijn offer niet begrijpen als ik er niet was geweest... in de rol van het belangrijkste slachtoffer.
De emotionele erfenis van een opofferend gezin zwaait de vlag van de tegenstrijdige aard van het onvermogen om van het heden te genieten en het heden te accepteren. dromen van anderen als behorend tot de verdwenen hoop en de moeilijkheid om de zelfkennisvaardigheden te beheersen die ons in staat stellen uit de tunnel te komen.
Sommige mensen zoeken onverwachte manieren om de verstikkende familiesfeer te verlaten
In ieder geval is het identificeren van de relationele modellen die kenmerkend zijn voor de opofferende familie van fundamenteel belang zet een stap richting persoonlijke groei en werk je prioriteiten uit. Een aspect waar we ongetwijfeld elke dag rekening mee moeten houden.
