Obsessieve-compulsieve stoornis (OCS) is een angststoornis die veranderingen in het denken, de emoties en het gedrag teweegbrengt bij de persoon die eraan lijdt. Een van de symptomen die de levens van deze individuen het meest beperkt is gevoel van zijn om het ongemak veroorzaakt door de eigen redenering en emoties te verlichten.
Maar wat zijn obsessies? Het zijn hardnekkige of absurde terugkerende gedachten, beelden of impulsen van onvrijwillige of egodystonische (onaangename en opdringerige) aard. Dit zijn geen buitensporige zorgen over echte problemen, maar eerder angsten die voortkomen uit de verbeelding van zeer onwaarschijnlijke problemen. Deze obsessies veroorzaken diep ongemak bij mensen die aan deze stoornis lijden, ook al kunnen velen van hen inzien dat deze ideeën slechts de vrucht van hun verbeelding zijn.
In de meeste klinische gevallen is waargenomen dat mensen de neiging hebben om zich niet langer te verzetten tegen obsessies, omdat de voortdurende strijd om deze uit hun geest te bannen uitputtend kan zijn.
Een tweede factor die aanwezig is in de definitie van deze stoornis is die van dwang. Dwang moet worden opgevat als een zich herhalend gedrag dat optreedt als reactie op een obsessie door bepaalde regels te volgen of op een stereotiepe manier. Het heeft geen doel op zichzelf, maar heeft tot doel bepaalde situaties of toestanden teweeg te brengen of te voorkomen. Deze manier om het probleem op te lossen is geen rationele oplossing (zoals twee keer de auto sluiten voor de veiligheid) en zelfs als dat wel het geval is, is het duidelijk disproportioneel (bijvoorbeeld tien keer achter elkaar je handen wassen).
Laten we ons nu een situatie voorstellen die de werking van het obsessie-dwangmechanisme kan illustreren. Iemand met OCS is aan het autorijden als het plotseling bij hem opkomt dat er iets ergs met zijn gezin kan gebeuren. Hij weet dat deze angst slechts een verzinsel is, maar hij voelt de behoefte om drie keer achter elkaar in het autoraam te bijten om te voorkomen dat er iets met zijn gezin gebeurt. Het is een irrationele redenering, maar de dwangmatige impuls in combinatie met weerstand brengt hem ertoe het toch te doen . De actie is op zichzelf niet prettig voor die persoon, maar het is wel effectief in het verminderen van de angst op dat specifieke moment.
Het hartverscheurende en ontroerende liefdesgedicht van een jongen die lijdt aan OCD
Liefde en liefde lijden het zijn zeer diepe gevoelens die we allemaal ons hele leven hebben gevoeld of waarnaar we hebben gezocht. Er wordt echter heel weinig gezegd over hoe deze gevoelens kunnen worden ervaren door mensen die lijden aan een obsessief-compulsieve stoornis.
Daar moet je over nadenken deze gevoelens vormen een van de fundamenten van de menselijke emotionele ervaring. Hoewel het waar is dat er geen manier is om zo’n unieke sentimentele ervaring te beschrijven of te theoretiseren, helpt het delen van wat je voelt met de rest van de wereld zonder je problemen te verbergen je dichter bij haar te komen en waarde aan haar ervaring te geven.
Een relatie met een persoon die aan OCS lijdt, kan voor haar of haar partner niet gemakkelijk zijn . Dit wordt duidelijk verklaard door Neil Hilborn, een Amerikaanse schrijver en dichter die aan OCD lijdt en die zijn geest een stem wilde geven tijdens de fasen van verliefd worden en uit elkaar gaan, en ons vertelde hoe dit alles zijn dagelijkse obsessies en dwanghandelingen beïnvloedde.
Vandaag willen we dit gedicht met je delen, dat we voor je transcriberen, voor het geval je het wilt bewaren of herlezen nadat je de ontroerende video van Neil Hilborn hebt gezien.
De eerste keer dat ik haar zag
in mijn hoofd werd alles rustiger.
Alle tics, alle constante beelden en reflecties…
ze verdwenen.
Wanneer u lijdt aan een obsessieve-compulsieve stoornis
je hebt nooit een moment van rust.
Zelfs als ik in bed lig denk ik:
Heb ik de deur dichtgedaan?
Heb ik mijn handen gewassen?
Heb ik de deur dicht gedaan?
Heb ik mijn handen gewassen?
Toen ik haar zag
het enige wat ik kon bedenken
het was de ronding van zijn lippen
of de wimper op zijn wang.
De wimper op zijn wang.
De wimper…
op zijn wang.
Ik wist dat ik met haar moest praten.
Ik heb haar zes keer mee uit gevraagd.
Binnen dertig seconden.
Ze zei ja tegen de derde, maar ze leek niet overtuigd en ik ging verder.
Op de eerste date besteedde ik meer tijd aan het regelen van het diner op basis van kleuren
dan met haar te praten.
Maar ze vond het leuk.
Ze vond het leuk dat ik zestien keer hallo tegen haar zei
of vierentwintig als het woensdag was.
Ze vond het leuk dat het een eeuwigheid duurde voordat ik thuiskwam
omdat ik scheuren in het trottoir moest vermijden.
Toen we gingen samenwonen, vertelde hij me dat hij zich veilig voelde:
niemand had ons kunnen beroven omdat ik de deur achttien keer op slot had gedaan.
Ik keek altijd naar haar mond als ze sprak.
Toen hij sprak.
Toen hij sprak.
Toen hij sprak.
Toen hij sprak.
Toen hij sprak.
Toen ze zei dat ze van me hield krulden haar mondhoeken zich op.
's Nachts lag ze daar en keek hoe ik het licht aan- en uit deed.
Aan- en uitzetten, aanzetten en uitzetten, aanzetten en uitzetten, aanzetten en uitzetten.
Ze sloot haar ogen en stelde zich de dagen en nachten voor die aan haar voorbij gingen.
Op sommige ochtenden, toen ik haar vaarwel wilde kussen, begon ze weg te rennen omdat ik haar te laat op haar werk zou maken.
Toen ik bij een spleet in het trottoir stopte, liep ze door.
Toen hij zei dat hij van me hield, vormde zijn mond een rechte lijn.
Hij zei dat ik te veel van zijn tijd in beslag nam.
Vorige week is hij bij zijn moeder gaan slapen.
Hij vertelde me dat hij me niet al te gehecht had moeten laten raken aan het feit dat dit allemaal een vergissing was.
Maar hoe kan het een vergissing zijn als ik mijn handen niet hoef te wassen nadat ik het heb aangeraakt?
Liefde is geen vergissing.
Het doet me pijn om te weten dat ze kan vertrekken terwijl ik dat nooit zou kunnen.
Ik zou nooit naar buiten kunnen gaan om iemand anders te zoeken, omdat ik altijd aan haar denk.
Als iets me obsedeert, zie ik meestal ziektekiemen in mijn huid kruipen.
Ik zie mezelf overweldigd worden door een eindeloze lawine van auto's.
Zij was het eerste wonderbaarlijke waar ik door geobsedeerd raakte.
Ik wil elke ochtend wakker worden en nadenken over de manier waarop hij het stuur vasthoudt.
De manier waarop hij aan de knoppen van de douche draait alsof het een kluis is.
Hoe hij kaarsjes uitblaast.
Hij blaast de kaarsen uit.
Hij blaast de kaarsen uit.
Hij blaast de kaarsen uit.
Hij blaast de kaarsen uit.
Hij blaast de kaarsen uit.
Uitzetten…
Nu denk ik alleen maar aan wie haar nog meer kust.
En ik kan niet ademen omdat hij haar maar één keer kust.
Het maakt hem niet uit of het perfect is.
Ik wil haar zo graag terug...
Zoveel…
dat ik de deur open laat.
Dat ik de lichten aan laat .
Auteur: Neil Hilborn
Hoe moet je leven met iemand die aan OCS lijdt?
Mensen die samenwonen met iemand met een obsessief-compulsieve stoornis moeten dat begrijpen obsessies en dwanghandelingen liggen buiten zijn macht. Iemand met OCD is zich misschien wel of niet bewust van hoe irrationeel zijn gedachten en daden zijn, maar hij zal deze in ieder geval niet zonder hulp onder controle kunnen houden.
Het is niet nodig om haar te veroordelen of te proberen haar ervan te weerhouden deze rituelen uit te voeren, omdat dit alles alleen maar meer spanning in haar zou veroorzaken en een nog diepere wond zou graven. Je kunt iemand niet overtuigen om op een bepaalde manier te denken of te handelen; je moet hem of haar met geduld en genegenheid verwelkomen.
Het is ook belangrijk om geen deel uit te maken van zijn rituelen . Onze steun moet deel uitmaken van hun dagelijks leven, mag niet verborgen blijven en we mogen niet toestaan dat passieve communicatie het begrip en de acceptatie omzeilt. Er zijn auteurs die aanbevelen om deze grenzen op de volgende manier te bespreken met de persoon die aan OCD lijdt: Omdat ik van je hou, weiger ik deel te nemen aan dit gedrag dat je pijn doet; Ik weet dat het moeilijk voor je is en je nerveus maakt, maar het is beter als ik dit ritueel niet voor je uitvoer; De dokter zei dat ik het niet moest doen en hij weet wat het beste is, dus besloten we hem te vertrouwen.
Tenslotte kunnen we niet concluderen zonder het belang te onderstrepen van het zoeken naar psychologische en psychiatrische hulp van specialisten die ervaring hebben met de behandeling van OCD. Zowel de getroffen persoon als de mensen om hem heen hebben de steun van gespecialiseerde professionals nodig die hen helpen de situatie beter te beheersen en het samenleven dag na dag te verbeteren.
