Moeder is een krachtig woord vol betekenis. Mooi voor velen; herinneringen, essenties en natuurlijk kinderen ontstaan om haar heen. De rol van de moeder heeft echter ook zijn grenzen, aangezien de persoon die deze uitvoert en deze overschrijdt zowel de vrouw als de kinderen in gevaar kan brengen, waardoor laatstgenoemden afhankelijk worden en onzeker .
We willen niet dat dit weer een artikel wordt waarin de dingen worden opgesomd die we verkeerd doen, maar waar we over zullen proberen te praten welk gedrag en welke houding we moeten volgen om onze rol als moeders in evenwicht te brengen zonder te proberen controle te hebben over alles en iedereen, waardoor onze kinderen en hun capaciteiten de ruimte krijgen om de uitdagingen die inherent zijn aan de ontwikkeling zelf het hoofd te bieden. Voor hun welzijn, maar ook voor het onze.
Ik wil alleen het beste voor mijn kinderen
Deze boodschap weerspiegelt een van de axioma’s waar velen omheen draaien moeders . Dit is een dubbelzinnige boodschap, aangezien deze voortkomt uit de wens van ouders die geen rekening houden met hun kinderen met hun eigen behoeften en behoeften. In die zin lijkt het op de boodschap die zegt dat ik gewoon wil dat mijn kinderen krijgen wat ik niet had (dat het hen aan niets ontbreekt).
Elk kind is uniek en heeft individuele behoeften, maar ook een eigen smaak en persoonlijkheid. Wanneer ouders – vooral moeders – echter verlangens en fantasieën hebben, is het moeilijk voor hen om te luisteren naar wat de kleintjes te zeggen hebben. Welke sporten of buitenschoolse activiteiten ze zouden willen doen, wat ze zouden willen eten, hoe ze zich zouden willen kleden, wat ze zouden willen studeren of doen met hun leven.
De missie van moeders is die van helpers die hun kind begeleiden tijdens de groei, en niet die van het wensen in zijn plaats: het beste voor een moeder komt misschien niet overeen met dat van zoon . Omdat kinderen als kind zowel financieel als in termen van liefde en genegenheid afhankelijk zijn van hun ouders, kunnen ze uiteindelijk de wensen van hun ouders boven die van henzelf stellen.
Luister voordat je leiding geeft
Kinderen, hoe klein en weerloos ze ook lijken, hebben al vanaf zeer jonge leeftijd hun eigen smaak en verlangens. Door hen de mogelijkheid te geven om tussen verschillende opties te kiezen en te beslissen, wordt dit kenmerk gestimuleerd en voelen ze zich speciaal vol vertrouwen daarom op de goede weg om langzaam hun autonomie te bereiken. Ouders denken vaak dat ze weten wat het beste is voor hun kinderen, maar als ze voor hen beslissingen nemen, worden ze alleen maar onzeker.
Je kunt de kleintjes meteen betrekken bij beslissingen, door ze bijvoorbeeld gesloten keuzes te bieden over wat ze moeten eten. Laat ze kiezen welke vis ze het liefst hebben of raadpleeg ze over enkele veranderingen in huis, zoals de inrichting van hun slaapkamer. Als ze niet kunnen beslissen, informeer ze dan en betrek ze bij gezinsbeslissingen, zoals verhuizen of van school veranderen.
Autonomie = vertrouwen
Wij moeders zullen onze kinderen altijd als weerloze wezens zien, en daarom is het zo moeilijk voor ons om hun autonomie te stimuleren. Als we dit echter niet doen, zullen we afhankelijke kinderen kunnen opvoeden die niet weten hoe ze dingen zelf moeten doen of die wel weten hoe ze dingen moeten doen, maar met een voortdurend gevoel van onzekerheid.
Autonomie kan vanaf zeer jonge leeftijd worden bevorderd. De eerste stap is om niets te doen wat het kind niet alleen kan doen. Zo kan de Baby-Led Weaning-methode of aanvullende voeding op aanvraag al vanaf 8 of 9 maanden worden ingevoerd.
Een andere manier om kinderen aan te moedigen onafhankelijk te worden, is door ze te betrekken bij huishoudelijke taken: laat ze samenwerken door de vuilnis buiten te zetten, het bed op te maken, hun kleren in de wasmachine te doen, voor huisdieren of planten te zorgen, en zelfs te helpen met het bereiden van maaltijden of het schoonmaken van het huis. Altijd afhankelijk van hun capaciteiten die vaak groter zijn dan we denken.
Kinderen vinden het heerlijk om te horen dat ze nuttig zijn. Zoals eerder gezegd je kunt hun autonomie bevorderen vanaf ze heel jong zijn. Maar als je het nog nooit hebt gedaan, weet dan dat het nooit te laat is om ermee te beginnen. Dit betekent niet dat je de controle over hen verliest, maar eerder dat je kinderen opvoedt die in staat zijn hun problemen op te lossen met een groter gevoel van eigenwaarde en zelfvertrouwen.
Word iemand
In de huidige samenleving zijn de meeste mensen geobsedeerd door het verkrijgen van een titel en als goede ouders is het normaal om beïnvloed te worden en de studies en cijfers van onze kinderen op de eerste plaats te zetten, en deze bovenop andere ervaringen te leggen - die min of meer verrijkend zijn - die niets te maken hebben met academische prestaties. Onderwijs en studies ze worden het fundamentele element en misschien wel het enige dat van belang is voor de ontwikkeling van onze kinderen.
We richten alles op deze (zeer bekrompen) opvatting van onderwijs, we straffen ze en schelden ze uit als ze geen goede cijfers halen, we dwingen ze hun middagen door te brengen met studeren, weekends en vakanties. Bovendien proberen we, als onze kinderen falen, ze te rechtvaardigen door te zoeken naar een cognitieve stoornis of probleem.
Om dit te voorkomen aarzelen moeders niet om hun eigen vrije uren op te offeren om samen met hun kinderen te studeren of huiswerk te maken. Ze zorgen ervoor dat ze hun huiswerk maken en doen het zelfs voor hen, zolang ze maar een goed cijfer halen. Het is echter de taak van een moeder om haar kinderen voldoende tijd en ruimte te geven en hen te helpen zichzelf op de juiste manier te organiseren, door hen aan te moedigen zich in te zetten, maar zonder dat voor hen te doen. Naarmate kinderen groter worden, moeten ze leren dat huiswerk hun verantwoordelijkheid is en dat het drie zeer specifieke doeleinden heeft die er betekenis aan geven:
- Consolideer het geleerde in de klas.
- Verdiep het geleerde in de klas.
- Creëer een werkroutine.
Het is moeilijk om met onze kinderen op te groeien en hen geleidelijk de ruimte te geven waarin ze kunnen groeien en waarin ze uitdagingen ervaren die hun capaciteiten vereisen en stimuleren. Het is echter minstens zo noodzakelijk als het geven van onderdak, voedsel of kleding. In die zin moet de beschermende en sturende moeder geleidelijk ruimte laten voor de moeder die begeleidt en stimuleert, die haar mening zegt maar niet beslist.
Dit betekent dat we hen moeten gaan ondersteunen bij het verwezenlijken van dromen en doelen die we misschien niet leuk vinden. Misschien is het pad dat zij voor zichzelf kiezen niet het pad dat wij voor hen hadden bedacht maar laten we niet vergeten dat het hun leven is, niet het onze, en dat wij als volwassenen de enorme macht hebben om het geweldig te maken of, integendeel, hen van hun dromen te beroven. Dit is het ware offer dat onderwijs vereist.
