Studies zeggen dat bij face-to-face ontmoetingen met een andere persoon het lichaam kan 100% van de informatie uitdrukken.
Aan de andere kant de meeste bewegingen en gebaren
In onze poging om informatie vast te leggen, beseffen wij zelf hoe impulsief en onbeheersbaar dit soort taal is. Om deze reden hebben we de neiging om meer op gebaren te vertrouwen dan op voorwaardelijke vrijlating waar wij naar luisteren. Het komt voor dat we een wenkbrauw optrekken als het ons lijkt dat een toespraak niet strookt met de houding of gezichtsuitdrukking van de ander. Denk je echt dat je iemand ervan kunt overtuigen dat je een film leuk vond door een walgend gezicht te laten zien? Nee toch?
Het feit dat non-verbale uitingen vaak via kanalen buiten het bewustzijn lopen, betekent echter niet dat ze niet op zijn minst gedeeltelijk in een andere richting kunnen worden gestuurd. Hetzelfde gebeurt met de ademhaling: meestal hebben we er geen controle over, toch? Maar als we het willen doen, kunnen we er gedeeltelijk in slagen. Met non-verbale taal gebeurt hetzelfde en kan gedeeltelijk worden gecontroleerd; door oefening is het mogelijk om in deze zin echte meesters te worden.
De intensiteit van je overtuigingen zal worden weerspiegeld en reizen door de gebaren en bewegingen die je maakt terwijl je ze een stem geeft.
Houding: het kader van de boodschap
Een interessant aspect met betrekking tot non-verbale taal is dat het het heeft de kracht om te weerspiegelen wat we denken, maar ook om verandering teweeg te brengen.
Uit onderzoek blijkt bijvoorbeeld dat mensen die met rechte rug lopen en op een bepaald moment direct daarna strak naar de horizon staren, overtuigender en zelfverzekerder overkomen als ze een toespraak moeten houden. In die zin kan onze manier waarop we onszelf aan de wereld presenteren een grote invloed hebben op de manier waarop we ons voelen en de daaruit voortvloeiende prestaties.
Stel je voor dat je een presentatie moet voorbereiden, maar je weet niet zeker of je staand of zittend moet spreken. Het draait allemaal om non-verbale taal en kan gemakkelijk worden gecontroleerd. Het meest voor de hand liggende antwoord is dat u de houding kiest waarin u zich het prettigst voelt. Als u geen specifieke voorkeuren heeft, welke moet u dan kiezen? Welke past het beste bij jou? Als je moet praten voor een publiek verminderd heb je meer voordelen tijdens het zitten, terwijl het voor een groot publiek raadzaam is om te staan.
Als dat nog niet genoeg is om een beslissing te nemen, denk er dan eens over na dat je staand veel expressiever zult moeten zijn dan zitten. Als u een zeer expressief persoon bent of als de zaak dit vereist, sta dan op.
Als u ervoor heeft gekozen om te gaan staan, spreid dan uw benen iets om spierspanning te voorkomen waardoor u zich na een paar minuten moe voelt. Zwaai uw evenwicht niet van het ene been naar het andere; het is beter om zo nu en dan een paar meter te bewegen in plaats van de indruk te wekken dat de grond onder u in brand staat. Als je ongemak overbrengt, zullen je luisteraars door hetzelfde gevoel worden besmet.
Als u besloten heeft om zittend te communiceren, maak dan niet de fout om achterover te leunen. Integendeel, door iets naar voren te leunen krijgt het publiek de indruk dat u niet alleen geïnteresseerd bent in uw toespraak, maar ook in de toeschouwers. Uiteindelijk kan een dergelijke gekantelde houding na verloop van tijd de longen onderdrukken en moeilijker maken ademhaling
Gebaren: het ritme van de boodschap
Gebaren worden meestal gebruikt om afstand te nemen of de mensen die naar ons luisteren dichterbij of verder weg te brengen. Een gebaar kan bijvoorbeeld zijn dat je een stapje terug doet.
Proxemics – onderdeel van de semiotiek gewijd aan de studie van de organisatie van ruimte in taalkundige communicatie – onthult hoe mensen de neiging hebben zich door vier verschillende soorten ruimtes te bewegen, gebaseerd op het niveau van vertrouwen dat ze voelen tegenover de persoon met wie ze communiceren. De vier zones worden hieronder opgesomd:
Wanneer we een stap in de richting van een persoon zetten, sturen we hem of haar een signaal van vertrouwen en interesse. Integendeel, weglopen impliceert een gevoel van onthechting. De manier waarop we onze handpalmen positioneren is ook een belangrijke bron van informatie.
- Het plaatsen van de handpalmen naar boven zonder de schouders te knijpen impliceert een biedsignaal.
- Door ze naar boven te plaatsen terwijl u uw schouders ophaalt, drukt u uw verbazing uit.
- Wanneer uw handpalmen naar beneden zijn gericht, maar uw vingers hoger zijn dan uw polsen, drukt u afwijzing uit. Dit gebaar kan ook worden gebruikt om jezelf te verdedigen of de ander een stapje terug te laten doen.
Er is nog een merkwaardig feit met betrekking tot nabootsing, namelijk dat wanneer twee mensen die een gesprek voeren, zich bij elkaar op hun gemak voelen – normaal gesproken degene met het minste initiatief – zal de neiging hebben de gebaren van de ander te imiteren . Als de een zijn neus aanraakt, kan de ander een paar ogenblikken later hetzelfde doen. Dit alles is te danken aan spiegelneuronen die vanaf de vroege kinderjaren werken.
De blik: het kanaal van de boodschap
Dat zeggen ze de ogen zijn de spiegel van de ziel en dat er echte vonken uit vrijkomen. Tijdens de fase van verkering en verovering is het een fenomeen dat beide geliefden beurtelings treft, totdat bij de eerste verklaringen en de eerste kussen de blikken worden omgezet in een gedeelde passie die telepathische verschijnselen voortbrengt.
Het uiterlijk is ook een indicator van oprechtheid en van introversie. Introverte en oprechte mensen zouden zich midden in een rivier van tegenstrijdige stromingen bevinden. De blik duidt ook op aandacht: laten we niet vergeten dat voor ziende mensen het zicht het overheersende zintuig is.
Een verlegen blik kan onder andere niet alleen het symptoom zijn van een leugen of een geheim, maar kan ook een gevoel van schaamte of bescherming suggereren. Op de een of andere manier doen degenen die direct oogcontact met anderen vermijden dit in een poging geen krachtig informatiekanaal te gebruiken. Met andere woorden: hij wil niet
In elk geval Het openen van dit communicatiekanaal is een symptoom van kracht en veiligheid. Aan de andere kant is het ook een manier om waarde te hechten aan je gesprekspartners en hen te informeren dat ze belangrijk genoeg zijn om onze aandacht te trekken. Dus als wij nodigen u uit om het niet te doen en u open te stellen het ontdekken van alles wat via de blik kan worden gegeven en ontvangen.
Nabootsende houding en blik zijn misschien wel de belangrijkste elementen van non-verbale communicatie. Het kennen van de geheimen ervan en het op een bewuste en intelligente manier dienovereenkomstig handelen, kan onze boodschappen kracht geven en het imago dat we uitstralen verbeteren. Wil je het proberen?
