Algemeen aanpassingssyndroom: wat is het?

In 1950 introduceerde Hans Selye, professor en directeur van het Experimental Institute of Medicine and Surgery in Canada het concept van algemeen aanpassingssyndroom (SGA) . Op basis van verschillende onderzoeken, zoals die van Claude Bernard, Frank Hartmann en Cannon, probeerde de wetenschapper een netwerk van verschillende concepten op te zetten die de reactie van het organisme op stress verklaren.

Selye's onderzoek definieert stress niet alleen als een fysiologisch aanpassingsproces, maar ook als een oorzaak van ziekte. Hij kwam tot deze conclusies door een oplossing op basis van extracten van de eierstokken van koeien in cavia's te injecteren. Het resultaat was een vergroting en hyperactiviteit van de cortex van de bijnieren.

Daarnaast zijn sommige organen van de immuunsysteem (de milt, thymus en lymfeklieren) werden kleiner. De oplossing veroorzaakte ook maag- en darmzweren bij muizen. Selye veronderstelde het bestaan ​​van een stressreactiepatroon altijd hetzelfde.

Het lijkt erop dat het feitelijk niet verandert, ongeacht de stimulus die het veroorzaakte. Het algemene aanpassingssyndroom duidt daarom op een reeks adaptieve reacties van het lichaam op stress die nauw met elkaar verbonden zijn.

Aanpassingsvermogen en weerstand tegen stress zijn fundamentele vereisten voor het leven. Zowel organen als vitale functies spelen daarin een actieve rol.

-Zijde 1950-

Fasen van het algemene aanpassingssyndroom

Het algemene aanpassingssyndroom bestaat uit drie fasen : de alarmreactie, de weerstandsfase en de uitputtingsfase.

Alarmfase

• Het wordt geactiveerd aan het begin van de manifestatie van gevaar of dreiging. Hier begint het organisme een reeks fysiologische en psychologische veranderingen te ontwikkelen die het voorbereiden op de situatie.

• De sympathisch zenuwstelsel is geactiveerd.

• Ze gebeuren Fysiologische veranderingen zoals vechten of vluchten.

Weerstand fase

• Fase van aanpassing aan de stressvolle situatie.

• Fysiologische veranderingen vinden plaats om de verdeling van hulpbronnen in het organisme te garanderen. De hypothalamus-hypofyse-bijnier-as is geactiveerd.

• De seksuele en reproductieve activiteit neemt af om energie te besparen.

In geval van aanpassinger zullen gevolgen zijn zoals een vermindering van de algemene weerstand van het organisme, lagere prestaties van de persoon lagere tolerantie voor frustratie enz.

Uitputtingsfase

• Er is een verminderd vermogen tot weerstand en aanpassing van de kant van het organisme.

Een ziekte kan worden veroorzaakt door een slecht aanpassingsvermogenbijvoorbeeld gastro-intestinale zweren, hoge bloeddruk, hartinfarcten en zenuwaandoeningen.

• In dit stadium fysiologische stoornissen psychologische of psychosociale aandoeningen zijn vaak chronisch of onomkeerbaar.

Algemeen aanpassingssyndroom: allostase

Het organisme activeert aanpassingsprocessen in aanwezigheid van stressvolle situaties. Allostati heeft dus als doel de homeostase dat wil zeggen, het herstel van het evenwicht.

Homeostase wordt gedefinieerd als het evenwicht tussen de fysiologische systemen die het leven in stand houden. Dit zijn gecoördineerde fysiologische processen die ervoor zorgen dat de meeste lichaamswaarden constant blijven. Dit concept werd aan het begin van de 20e eeuw gedefinieerd door Walter Cannon, die ook het belang van de activering van het sympathische zenuwstelsel benadrukte.

Allostatische lading kan worden gedefinieerd als de cumulatieve uitgaven die plaatsvinden in de verschillende systemen van het organisme na een langdurige of slecht gereguleerde reactie. Het zou dit zijn de prijs die het organisme betaalt als het zich moet aanpassen aan ongunstige omstandigheden zowel psychosociaal als fysiek.

Soorten allostase

• Herhaling
• Gebrek aan aanpassing en gewenning
• Langdurige reactie vanwege vertraging in de herstelfase
• Ontoereikende respons als gevolg van compenserende hyperactiviteit van andere mediatoren

Allostasis biedt een compensatiemechanisme voor verschillende problemen waaronder gecompenseerd hartfalen, gecompenseerd nierfalen en gecompenseerd leverfalen.

Hier stelt Sterling (2004) zes onderling verbonden principes voor die ten grondslag liggen aan allostase:

• Organismen zijn bedoeld om efficiënt te zijn.
• Efficiëntie vereist onderlinge uitwisseling.
• Efficiëntie vereist ook dat u weet hoe u toekomstige behoeften kunt voorspellen.
• Deze voorspelling vereist op zijn beurt dat elke sensor zich aanpast aan het verwachte invoerbereik.
• Voorspellen vereist ook dat elk modulair systeem zich aanpast aan de verwachte vraag.
Voorspellende aanpassing is afhankelijk van gedrag en neurale mechanismen passen zich daaraan aan.

Hier wordt het algemene aanpassingssyndroom een ​​voorbeeld van hoe stress aan de oorsprong ligt van bepaalde pathologieën. In ons dagelijks leven zijn er veel stressvolle stimuli die dit syndroom kunnen veroorzaken; Het is daarom belangrijk om je bewust te zijn van het bestaan ​​en de impact ervan.