Na 82 jaar intens leven verliet Leonard Cohen ons op 7 november 2016. In een van zijn laatste interviews aan de krant De New Yorker de kunstenaar onthulde dat hij zich ervan bewust was dat zijn hart binnenkort zou stoppen met kloppen, maar verklaarde dat hij klaar was om de dood onder ogen te zien. Het enige waar hij om vroeg was lang genoeg te leven om het laatste werk waaraan hij was begonnen af te maken.
Slechts een paar maanden eerder werd de Nobelprijs voor de Literatuur toegekend aan Bob Dylan, wat opschudding veroorzaakte onder degenen die, niet zonder reden, beweerden dat het ware genie dat muziek en poëzie kon laten samensmelten niemand minder was dan Cohen zelf. Als iemand een onderscheiding van die waarde verdiende zonder iets van Dylan af te pakken, dan waren het Leonard en zijn teksten wel. Nu zijn hart niet meer klopt, geloven wij, die het geluk hadden zijn muziek te kennen, dat het een groots en welverdiend eerbetoon zou zijn geweest.
In deze kleine ruimte van ons, die vandaag een beetje verdrietiger is vanwege zijn overlijden, willen we hem samen met jou hulde brengen.
-Leonard Cohen-
Een leven geheel gewijd aan muziek en poëzie
Canadees van geboorte en een groot bewonderaar van Lorca, in zijn teksten behandelde hij thema's als seksualiteit, religie, politiek of isolatie, maar vooral liefde. Een gevoel dat zijn woorden omschrijven als sensueel, erotisch en gelegd naakt lichaam van een vrouw. De liefde in zijn teksten gaat niet gepaard met rouw om verlies; het is een liefde die geneest en geneest.
Ondanks zijn carrièredebuut met de akoestische gitaar, zorgde zijn ontmoeting met een Spaanse gitarist ervoor dat hij verliefd werd op de akkoorden die uit de klassieke gitaar kunnen voortkomen. Een ander referentiepunt was Layton, van wie hij zei dat ik hem leerde hoe hij zich moest kleden, en dat hij mij leerde hoe ik voor altijd moest leven.
Nadat hij een vrijwel mislukte universiteitservaring in New York achter zich had gelaten, sprak hij er zelf over als een passie zonder vlees, een liefde zonder climax; Later keerde hij terug naar Canada, om precies te zijn, Montreal, waar hij poëzie combineerde met andere klusjes waardoor hij kon overleven.
De onvermoeibare reiziger vond wat de liefde van zijn leven zou blijken te zijn op het eiland Hydra in de Egeïsche Zee . Marianne Ihlen ze was net gescheiden van de Noorse Axel Jensen met wie ze een kind had gekregen. Het lijkt erop dat de vrouw huilde in een supermarkt in de haven van Hydra toen een vreemdeling haar uit medelijden benaderde en haar uitnodigde om zich bij zijn vrienden te voegen. Het was Leonard Cohen en hij begon aan een idylle van passie die zeven jaar aan en uit zou duren.
Eigenlijk het liedje Tot ziens Marianne aanvankelijk droeg het de titel van Kom op Marianne en het was de uitnodiging van de zanger om het opnieuw te proberen. Een liefde die nooit zo diep zou eindigen als die voor het woord voelde – in de vorm van poëzie of literatuur muziek .
Marianne overleed afgelopen juli aan leukemie, waardoor er bij Cohen een leegte achterbleef die hij nooit heeft kunnen opvullen – en ook niet heeft willen opvullen. Weet dat ik zo dicht bij je ben dat als je een hand uitsteekt, je de mijne kunt bereiken schreef de zanger in een brief gewijd aan de vrouw van zijn leven.
De prijs voor de Prinses van Asturië en haar visie op poëzie
Toen hij in 2011 de Prinses van Asturië-prijs ontving, hield Cohen een toespraak die bij iedereen die van poëzie houdt, gegrift is gebleven. Met zijn elegante jurk is hij geweldig glimlach
Hoe komt dat? De kunstenaar dacht dat het de poëzie was die tot hem kwam en dat hij er daarom geen macht over had. In deze zin met zijn bijzondere ironie . Cohen bekende daarom gedeeltelijk dat hij zichzelf als een bescheiden charlatan beschouwde als het ging om een onderscheiding die eerder aan de aard van de dingen dan aan persoonlijke verdiensten moest worden toegeschreven.
Verdienste of niet, het enige dat zeker is, is dat de kwaliteit van zijn werk onbetwistbaar is en dat hij ons met zijn werk een geschenk heeft gegeven waar we allemaal van hebben kunnen genieten. In zijn korte toespraak zei hij ook dat hij al veertig jaar een Spaanse gitaar had en dat hij de drang voelde om eraan te ruiken voordat hij naar Spanje vertrok. Hij zei ook dat de geur ervan hem het gevoel gaf dat hout nooit sterft...
Met zijn werken en zijn genialiteit werd hij zeker een hout in onze harten waarin hij voor altijd zal leven.
