Neuroanatomie van emoties

Voordat we beginnen met het beschrijven van de neuroanatomie van emoties we willen niet vergeten dat het Paul Broca was die de term limbisch systeem voor het eerst gebruikte in 1878. Pas later, rond 1930, noemde James Papez dit gebied definitief het limbisch systeem (SL), waarbij hij de betrokkenheid ervan in het circuit van expressie van emoties veronderstelde (Kolb en Whishaw 2003).

De term limbisch systeem komt daarom overeen met een functioneel concept dat verschillende structuren en neurale netwerken omvat en dat op emotionele aspecten een uiterst belangrijke rol speelt. Toegevoegd aan de betrokkenheid bij emotionele manifestaties is die van motivatie.

Concreet is het gekoppeld aan actiegerichte motivatie, leren en geheugen (wat een hoge emotionele inhoud heeft, wordt beter onthouden en geleerd) (Cardinali 2005). Maar wat doet het neuroanatomie van emoties ? We praten erover in dit artikel.

Neuroanatomie van emoties: voorbij hersenstructuren

Volgens verschillende auteurs zijn bij de emotionele reactie en manifestatie niet alleen het zenuwstelsel betrokken. Dat suggereren ze eigenlijk ook andere systemen zoals het immuunsysteem of het endocriene systeem kunnen eveneens betrokken zijn . Damasio (2008) introduceert het concept van somatische marker.

Hij stelt dat wat waarde geeft aan een ervaring niet alleen ligt in de cognitieve evaluatie, maar ook in de zogenaamde somatische toestand. Deze toestand houdt verband met de activering van complexe subcorticale neurohumorale circuits die een gedachte met een specifieke emotionele lading markeren, waardoor deze aan belang wint.

De neuroanatomie van emoties en haar processen

Sommige onderzoeken hebben meer specifieke systemen geïdentificeerd dan limbisch systeem . In zijn onderzoek naar de affectieve neurowetenschappen heeft Jaak Panksepp (2001) er bijvoorbeeld een aantal geconceptualiseerd systemen gebaseerd op primaire emoties: verdriet, angst, woede enz. Ze zijn:

Zoeksysteem

Het is het systeem dat de zoektocht naar plezier stimuleert wat onze interesse in de wereld activeert. De circuits die bij dit systeem betrokken zijn, worden gemoduleerd door dopamine. Voor sommige neurowetenschappers is dit vergelijkbaar met het Freudiaanse concept van drift en libido

Dit systeem maakt deel uit van het mesolimbische/mesocorticale systeem. Deze laatste werken parallel, beïnvloeden elkaar en vormen de bekendere uitgebreide amygdala (Cardinali 2005).

Natuurlijk stimuleren plezierige stimuli (zoals eten en seks) en verslavende medicijnen de vrijgave van dopamine . Dit gebeurt vanuit de neuronen van het ventrale tegmentale gebied (VTA), die het in de nucleus accumbens projecteren; genereer dus staten van euforie en gedragsversterking.

Dit systeem zorgt er, wanneer het sterk wordt gestimuleerd, voor dat we de stimuli behouden die aangename sensaties veroorzaken

Woede systeem

• Het komt voort uit frustratie gericht op een object.
• Lichamelijke manifestaties omvatten motorische vechtprogramma's: tandenknarsen schreeuwen enz.
• Deze wijzigingen zijn van invloed op de activiteit van amygdala van de stria terminalis en hypothalamus.

Angst systeem

• De actie richt zich op de amygdala.
Vecht- of vluchtreacties zijn gekoppeld aan de laterale en centrale kernen van de amygdaladie de impulsen verzendt

Systeem van verdriet

Het wordt geassocieerd met gevoelens van verlies en verdriet .

• Het gaat om sociale banden, het netwerk van genegenheden en in het bijzonder moederschap en hechtingsmechanismen.

Een belangrijke rol in dit systeem wordt gespeeld door endogene opioïden . De scheiding of het verlies van een geliefd voorwerp impliceert een vermindering van hun concentratie, wat resulteert in een pijnlijke ervaring.

• Biologische basis: de voorste cingulaire gyrus en zijn thalamische en hypothalamische projecties naar het ventrale tegmentale gebied.

Neuroanatomie van emoties: remming en regulatie van emotionele reacties in de prefrontale cortex

De zojuist genoemde emotionele regulatiesystemen vereisen ervaring om zich te ontwikkelen . Bij vrijwillige actie gaat informatie uit de buitenwereld die afkomstig is uit de associatiegebieden naar de wereld prefrontale cortex . Deze laatste sluit later aan op het motorsysteem.

Bij onvrijwillige acties waarbij emotionele reacties betrokken zijn, wordt de actie voornamelijk gemedieerd door subcorticale gebieden (zoals in het geval van de eerder besproken emotieregulatiesystemen).

Het komt voor in het ventrale mediale gebied met remmende functie en in het dorsale gebied. Deze laatste heeft een controlefunctie over het bewuste denken, een sleutelrol bij het leren en bij het definiëren van projecten en beslissingen.

Ervaringen uit de kindertijd zullen dit remmende systeem vormgeven . Dit verklaart ook de verschillen in emotieregulatie tussen een kind en een volwassene.