Ieder van ons heeft verschillende boeken of films die we met bijzondere genegenheid herinneren en die op de een of andere manier onze kindertijd hebben gemarkeerd. Vandaag willen we het met je hebben over The Neverending Story. Als je het nog eens leest, begrijp je dat het is een boek dat de depressie bij kinderen weerspiegelt en dat het niets als hoofdrolspeler heeft.
Door het niets als metafoor voor het verlies van verbeeldingskracht en het verlies van onschuld in de volwassen wereld dit verhaal laat ons begrijpen dat opgroeien niet noodzakelijkerwijs betekent dat je moet stoppen met dromen.
Om deze reden kan het niets worden gezien als een merkwaardige manier om iets uit te leggen kinderen wat is depressie. Maar het is niet de enige manier die in het boek en de film wordt gebruikt. Wij waarschuwen onze lezers dat het artikel vanaf dit moment dieper ingaat op aspecten van het boek en de film en daardoor spoilers bevat.
De moerassen van verdriet
Bastian, de hoofdpersoon van het boek, is een kind dat zwaar lijdt onder de verdwijning van zijn moeder.
De enige manier waarop hij uit die verschrikkelijke wereld kan ontsnappen, is door zijn verbeeldingskracht te gebruiken. leven Kalm. Een leven dat Bastian leidde toen zijn moeder er nog was
Het niets is die vreselijke leegte die steeds groter wordt, waardoor wat verloren gaat groter wordt. Het niets vernietigt alles. Het is niets omdat het door niets anders kan worden vervangen, het is alleen maar pijn. Alleen de dapperste krijger in het Kingdom of Fantasy kan tegen het niets vechten: Atreyu. Daartoe reist hij door het hele koninkrijk totdat hij het antwoord vindt in de modderpoelen van verdriet.
De modderpoelen van verdriet zijn de laatste bestemming, de laatste hoop. Hier wordt Morla gevonden, het wijste wezen van Fantasia, maar de moerassen vormen een groot gevaar omdat degenen die ze oversteken het risico lopen doordrongen te worden van de droefheid : als dit beetje bij beetje gebeurt, zinkt hij in het modderige water.
Hier is een mooie metafoor geëxtrapoleerd uit de dialoog tussen Bastian en Morla: laat je niet meeslepen door verdriet, het zal je doen zinken; je moet blijven vechten tegen tegenslagen. Hoe slecht je je ook voelt, geef niet op, anders zink je. En bovenal: laat je niet meeslepen door degenen die niet de vreugde van de jeugd bezitten en blijf er niet over nadenken.
Het niets als een innerlijke hel
Dan krijgen het niets en de duisternis vorm en veranderen ze in een wolf genaamd Mork. Een wolf die Atreyu achtervolgt om te voorkomen dat hij zijn missie vervult. Een wolf die alleen verschijnt op momenten dat Atreyu alle hoop heeft verloren.
Zo wordt het niets getoond als de interne hel van de hoofdpersoon.
En hij kan nergens tegen vechten omdat hij weet niet hoe hij de grenzen van Fantasy moet overschrijden en met mensen buiten de volwassenen moet communiceren wat hij echt nodig heeft. Omdat het voor een kind erg ingewikkeld is om met echte pijn om te gaan, zoals volwassenen dat doen, en om deze reden creëert hij zijn eigen universum.
Een beetje hoop kan alles veranderen
–Fantasia kan weer uit je dromen ontwaken als je dat wenst, Bastian.
–Hoeveel wensen kan ik doen?
–Iedereen die je wilt. En hoe meer wensen je uitspreekt, hoe groter de Fantasie wordt.
-Echt?
–Probeer het.-Het oneindige verhaal-
Aan het einde, wanneer niets alles wil wegnemen Bastian begrijpt dat hij de hoofdpersoon van zijn verhaal is. Hij begrijpt dat hij verdrietig was omdat hij na de dood van zijn moeder in het moeras van verdriet was verzonken. Hij was het zelf die zijn wondere wereld had verloren en het waren de volwassenen, zijn vader en de eigenaar van de boekwinkel die niet naar hem wilden luisteren en net als Morla hem vroegen om niet langer een kind te zijn en zijn verbeeldingskracht te gebruiken om de wereld van volwassenen te bereiken.
Maar hij behield een sprankje hoop en dankzij dit niets kon hij niet zijn hele wereld wegnemen. Het zijn niet de kinderen die de wereld van volwassenen niet begrijpen, het zijn wij volwassenen die de wereld van kinderen niet begrijpen. Deze laatsten brengen ons met hun spelletjes en hun verhalen door hun verbeelding dichter bij een intern universum en dit maakt kinderpsychologie en projectieve technieken erg belangrijk.
Fantasie is hiervoor belangrijk omdat het daardoor werkt
