Dit verhaal over transformatie gaat over een vlinder die denkt dat hij nog steeds een rups is. wijziging en niet-acceptatie van zichzelf.
Soms hebben we meer macht dan we willen zien en verspillen we onze energie door weerstand te bieden aan verandering door terug te kijken.
Lang geleden werd er een kleine rups geboren die zich met moeite van de ene plaats naar de andere sleepte. Tot hij op een dag, moe van het slepen, besloot in een boom te klimmen. Maar niet zomaar een boom hij koos ervoor om a te beklimmen boom met een grote stam en bladeren die naar beneden wijzen onder wie hij had gespeeld, was hij opgegroeid en had hij vele jaren geleefd.
De rups probeerde te klimmen, maar gleed uit en viel en kon niet verder. Desondanks bleef hij proberen en beetje bij beetje slaagde hij erin te klimmen. kleur intens blauw. Op die tak voelde de rups vrede.
Hij stond stil en observeerde de wereld om hem heen en voelde dat de leven ze was te mooi om de veranderingen die ze met zich meebrengt niet te volgen. Hij was moe en tegelijkertijd dankbaar voor zijn leven als rups, maar hij wist dat de tijd zou komen om zich in een ander wezen te veranderen.
Een verhaal over transformatie: van rups naar vlinder
De rups viel in slaap terwijl hij een gevoel van grote vrede ervaarde in de omringende omgeving en dacht dat zijn lot meer voor hem in petto had dan alleen maar een rups te zijn. Hij heeft lang geslapen tijd waarbij zich een pop om hem heen vormde een omhulsel waardoor hij dat gevoel van vrede kon behouden dat hij in een ander wezen moest transformeren.
Toen hij wakker werd, voelde hij zich gevangen in een zwaar pantser waardoor hij zich niet kon bewegen. Hij voelde dat er iets vreemds op zijn rug was gegroeid. Met grote moeite verplaatste hij zijn enorme blauwe vleugels en het pantser brak. De rups was niet langer een rups, maar een blauwe vlinder. Ze was echter al zo lang een rups dat ze niet besefte dat ze er niet meer was.
De blauwe vlinder klom met zijn pootjes uit de boom, ook al had hij nu vleugels. Het droeg het gewicht van die grote blauwe vleugels met zich mee gewicht wat langzaam zijn energie opslokte. De blauwe vlinder bewoog zich met zijn poten zoals hij altijd had gedaan, hij geloofde dat hij nog steeds een rups was en bleef leven alsof hij dat was. Maar haar vleugels lieten haar niet zo gemakkelijk over de vloer bewegen als voorheen.
Het gewicht van de vleugels
De vlinder die bleef geloven dat het een rups was, begreep niet waarom zijn leven zo ingewikkeld was geworden. Ze was het beu om het gewicht van haar vleugels te dragen en besloot terug te keren naar de plaats waar de transformatie had plaatsgevonden. Toen ze deze keer in de boom probeerde te klimmen, was het voor haar onmogelijk om te klimmen.
Een windvlaag of een andere kleine onverwachte gebeurtenis zorgde ervoor dat hij zich terugtrok. De vlinder bleef stil en Ze keek op naar die tak die zo ver weg leek en begon wanhopig te huilen. Nadat ze die kreet had gehoord, kwam een mooie en wijze witte vlinder naar haar toe. Hij ging op een bloem zitten en observeerde de blauwe vlinder een tijdje zonder iets te zeggen. Toen ze klaar was met huilen zei de witte vlinder tegen haar:
-Wat gebeurt er met je?
-Ik kan die tak niet beklimmen, ook al kon ik het voorheen wel.
-Zelfs als je niet naar die tak kunt klimmen... kun je er misschien wel naartoe vliegen.
De blauwe vlinder ze keek vreemd naar de witte vlinder en observeerde later zichzelf en haar grote, zware vleugels. Zoals toen hij uit zijn harnas kwam, bewoog hij ze krachtig en opende ze. Ze waren groot en mooi, zo intens blauw dat hij bang werd en ze snel dichtdeed.
-Als je je vleugels niet gebruikt, ruïneer je je benen- zei de witte vlinder-
Neem de vlucht
De blauwe vlinder keek verwonderd naar elke beweging van de witte vlinder en dacht na over zijn woorden. Op dat moment ze begon te begrijpen dat ze niet langer een rups was en dat die zware vleugels haar misschien van pas konden komen.
Hij opende ze weer en liet ze deze keer open, sloot zijn ogen en voelde hoe de wind ze streelde. Ze voelde dat die vleugels nu bij haar hoorden en accepteerde dat ze niet langer een rups was en daarom niet langer als één kon leven door te kruipen.
Hij opende zijn vleugels steeds verder totdat hij besefte dat hij meer een vlinder dan een rups was en het prachtige blauw van zijn vleugels waarnam. Toen hij zich realiseerde dat hij vloog, klom hij langzaam omhoog totdat hij die tak bereikte. Vliegen was veel gemakkelijker gebleken dan kruipen, hoewel hij zijn vlucht nog moest perfectioneren. Ze ontdekte dat haar vliegangst haar niet had toegestaan te accepteren wat ze werkelijk was: een rups die was veranderd in een prachtige blauwe vlinder.
Dit transformatieverhaal is het verhaal van een vlinder die dacht dat hij nog een rups was. Het is het verhaal van een prachtige blauwe vlinder met grote, sterke en resistente vleugels die tegen de stroom in kunnen gaan om te midden van stormen te vliegen en de krachtigste wind het hoofd te bieden. De blauwe vlinder had grote, prachtige helderblauwe vleugels. Een blauw dat een groot scala aan tinten bevat: van de kleur van de lichtste lucht tot die van de ruigste zee. Ze wist het echter niet.
De lessen van het transformatieverhaal van de blauwe vlinder
De overgang van rups naar vlinder is een van de meest gebruikte metaforen om over veerkracht te praten. Vlinders zijn een symbool van transformatie, een symbool van kwetsbaarheid en kracht. Om deze reden wordt de vlinder meestal gebruikt als hoofdpersoon in een transformatieverhaal.
Dit transformatieverhaal herinnert ons eraan dat we in een dynamische wereld leven in een voortdurend evoluerende wereld en dat we deel uitmaken van deze veranderende wereld en dat wij deel uitmaken van die evolutie. Soms zijn we echter, ook al hebben we onszelf al getransformeerd en hebben we de kracht om te evolueren, niet in staat deze verandering te accepteren om verschillende redenen, zoals: angst, schaamte, schuldgevoel...
In dit geval kan een mooie en sterke blauwe vlinder niet accepteren dat hij geen rups meer is en daarom niet kan leven alsof hij er wel een is. Een deel van haar wil veranderen, maar de ander is bang voor veranderingen en probeert vast te houden aan het verleden en op dezelfde manier te blijven leven ondanks dat ze een ander wezen is. Ze zal een lange tijd nodig hebben om te accepteren en te ontdekken waarom ze haar vleugels nodig heeft en hoe haar leven er vanaf dat moment uit zal zien. Om dit te doen heeft hij wat hulp nodig. In die zin we moeten denken dat anderen onze sterke punten doorgaans duidelijker zien dan wijzelf.
