Suprachiasmatische kern en slaap-waakcyclus

De suprachiasmatische kern bevindt zich in het gebied van de voorste hypothalamus en bevat ongeveer 20.000 neuronen . Zijn functie is fascinerend en onmisbaar: het is praktisch onze interne klok en regelt de slaap-waakcyclus. Dankzij de prikkels die via het netvlies worden ontvangen, kunnen we afhankelijk van het tijdstip van de dag meer of minder actief zijn.

Mensen zoals dieren zijn gevoelig voor veranderingen die zich in de omgeving voordoen. De aarde en haar rotatie bepalen de patronen van licht en temperatuur die onze activeringsniveaus beïnvloeden. Dit alles vergemakkelijkt onze aanpassing. Onze stofwisseling is in zekere zin nauw verbonden met de natuur (ook al lijkt het soms het tegenovergestelde).

Deze circadiane ritmes worden op hun beurt gemedieerd door de meest interessante delen van onze hersenen . Regio's zoals de suprachiasmatische kern het zijn echte toezichthouders, controlecentra die de neurale coördinatie kunnen bevorderen en daardoor aspecten als rust, energie, lichaamstemperatuur of honger kunnen beheersen.

Kijk in de diepte van de natuur

-Albert Einstein-

Suprachiasmatische kern: locatie en functies

Er is eigenlijk geen enkele suprachiasmatische kern. Het menselijk lichaam heeft er twee, één in elke hersenhelft en heel dicht bij de hypothalamus . Ze bevinden zich net boven de optisch chiasme om de door het netvlies gedetecteerde signalen te kunnen ontvangen en een groot aantal biologische processen te kunnen reguleren.

Aan de andere kant zijn er enkele onderzoeken zoals die gepubliceerd in het tijdschrift Grenzen in de neurowetenschappen

Elke disfunctie van het circadiane systeem houdt daarom verband met ziekten variërend van slaapstoornissen tot geheugenverlies (vooral ernstig bij ouderen).

Hoe werkt de suprachiasmatische kern?

De werking van de suprachiasmatische kern is complex. De biochemische processen die worden geïmplementeerd zijn nauwkeurig en ingewikkeld. Het is echter mogelijk om het gemakkelijker te begrijpen ontwikkeling

De
1. Het netvlies heeft niet alleen fotoreceptoren om vormen en kleuren te onderscheiden. Het heeft ganglioncellen die rijk zijn aan een eiwit dat melanopsine wordt genoemd.
2. Dit eiwit en zijn cellen verzenden informatie rechtstreeks naar de suprachiasmatische kern.
3. Na analyse van de informatie de kern het stuurt een signaal naar het superieure cervicale ganglion voor de pijnappelklier (of epifyse) om de productie van melatonine te activeren of te remmen .
4. Als het nacht is en er geen prikkel meer is van zonlicht De melatoninesecretie zal toenemen om het activeringsniveau te verminderen en de slaap te bevorderen .

De suprachiasmatische kern coördineert alle interne klokken

Er zijn enkele decennia verstreken sinds wetenschappers dankzij de vlieg diepere kennis van de suprachiasmatische kern hebben verworven Drosophila . Dit insect heeft de mensheid in staat gesteld waardevolle informatie te verkrijgen over de fundamentele principes van biologie en genetica.

Vandaag weten we dat de suprachiasmatische kern helpt ons onze biologische klok in stand te houden door de synchronisatie van verschillende interne circadiane klokken . Ons lichaam en brein beschikken over honderden mechanismen die oneindig veel processen reguleren gedragingen .

De suprachiasmatische kern is verantwoordelijk voor het beheer van bijvoorbeeld:

• Het gevoel van eetlust.
• Spijsverteringsprocessen.
• Bevordert de winterslaap bij dieren.
• Reguleert de lichaamstemperatuur.
• Het brengt ook de productie van hormonen zoals groeihormoon in evenwicht.
• Moedigt de hersenen en het lichaam aan om onderhouds- en hersteltaken uit te voeren. Dit doet hij tijdens de fase REM .

Veranderingen van de suprachiasmatische kern

De werking van de suprachiasmatische kern kan door vele factoren worden gewijzigd. Veel hiervan vloeien voort uit onze levensstijlgewoonten:

Hele nachten doorbrengen voor elektronische apparaten.
• Ongebruikelijke schema's (lunch, diner, slapen...).
• Jetlag.
• Wonen in steden met een hoge mate van vervuiling.

Het heeft ook een directe relatie met de hypofyse en de productie van melatonine. Zoals we ons kunnen voorstellen is het normaal dat dit geleidelijk gebeurt wij worden oud

Op dezelfde manier is dat ook gezien Neurodegeneratieve ziekten zoals de ziekte van Alzheimer leiden tot een progressief verlies van de neuronen waaruit de suprachiasmatische kern bestaat.

Het ideaal zou zijn om een ​​programma te gaan volgen met vaste tijden en zonder al te veel variaties, waarbij vooral de blootstelling aan blauw licht van gangbare technologische apparaten wordt geregeld.