De term ultracrepidair is de afgelopen jaren weer in zwang geraakt om een type persoon te identificeren dat we tegenwoordig – verre van met uitsterven bedreigd – steeds vaker tegenkomen. We hebben het over degenen die zich altijd verplicht voelen om hun mening te uiten, vooral over onderwerpen die hun kennis te boven gaan.
Zij die nooit hun mond houden, die ons voortdurend corrigeren, die bij elke gelegenheid goed advies geven en die denken dat ze alles in het leven al door hebben. Maar vooral degenen die nooit weten te herkennen wie op een bepaald gebied echt competent is.
Soms biedt taal ons verrassingen en blijkt het veel rijker te zijn dan we denken, vooral als we gedrag moeten definiëren dat we vaak zien. Ultracrepidarianisme is ongetwijfeld een bijzonder ingewikkeld woord om te onthouden en zelfs uit te spreken. Het is echter een term die, zoals we zullen zien, een zeer oude oorsprong heeft en zeer wijdverspreid is.
Het bestaat in het Engels ( ultracrepidarianisme ) in het Frans ( ultracrepidanisme ) in Bosnisch ( ultracrepidarianisme )… Een teken dat de hele wereld een land is en bevolkt wordt door te veel mensen met een bijna obsessieve neiging om opmerking en om advies te geven over onderwerpen die vaak moeilijk te begrijpen zijn. Laten we het echter niet verkeerd begrijpen: we hebben allemaal het volste recht om onze mening over welk onderwerp dan ook te uiten.
Weten hoe we dat met nederigheid moeten doen, vanuit het noodzakelijke besef dat we niet elk gebied van de menselijke kennis kunnen domineren, zegt echter veel over ons. Vanwege dit het gedrag van het onderwerp is niet verrassend ultracrepidair is een veelbesproken onderwerp in de psychologie . Laten we uitzoeken waarom.
Je hebt altijd een betere mening over dingen die je niet weet.
-Gottfried Wilhelm Leibniz-
Ultracrepidario: wie is hij en waarom gedraagt hij zich zo?
Als we commentaar geven op de prachtige beelden van de verborgen kant van de maan die we onlangs hebben kunnen zien dankzij de Chinese sonde Chang'e-4 de ultracrepidariër van dienst zal met een waardige theorie komen Carl Sagan . Als we over politiek praten, zien we hem daar op de kansel staan, wachtend om zich in een monoloog à la Winston Churchill te storten.
Het maakt niet uit of het voetbal, economie of kwantumfysica betreft, hij zal er altijd zijn om je te laten zien hoeveel hij weet.
Ultracrepidaries hebben overal antwoorden op. Ze weten niet hoe ze hun mond moeten houden, zijn zich niet bewust van hun eigen grenzen en wat erger is, ze weten niet hoe ze anderen moeten respecteren. Ze willen altijd ten koste van alles opvallen en aarzelen daarom niet om ons in een kwaad daglicht te stellen.
Als we ons afvragen wat de precieze oorsprong van dit woord is, moeten we teruggaan naar Apelles van Kos, een beroemde Griekse schilder die leefde in de 4e eeuw voor Christus.
Geconfronteerd met deze opmerkingen berispte Apelles van Kos hem: Laat de kleermaker hierboven niet oordelen Laat de schoenmaker niet boven de schoen oordelen ). Dat is de latina-locatie die ultra crepidam is!.
Ultracrepidarians en het Dunning-Kruger-effect
Ultracrepidarians handelen volgens een heel fundamenteel principe: hoe minder ze weten, hoe meer ze denken iets te weten. Deze relatie reageert op wat in de psychologie bekend staat als het Dunning-Kruger-effect.
Het effect Dunning-Kruger het is een veel voorkomende cognitieve bias waarbij mensen met beperkte cognitieve en intellectuele capaciteiten de neiging hebben (gemiddeld, maar niet in alle gevallen) hun capaciteiten te overschatten.
Sociale psychologie en enkele onderzoeken zoals die van psychologen Marian Krak en Andreas Ortman van de Universiteit van Berlijn hebben interessante aspecten naar voren gebracht. Allereerst de ultracrepidariërs kunnen zelfs het punt bereiken waarop ze machtsposities bekleden.
In onze samenleving bekleden sommige mensen zelfs functies waarvoor ze niet over voldoende vaardigheden beschikken. Maar dankzij hun overdreven gevoel van eigenwaarde en extraverte en vastberaden houding die pronken, kunnen posities bereiken die anderen met meer kwalificaties niet krijgen.
Onderschat nooit een ultracrepidaris
Er zijn ultracrepidariërs die met hun gedrag de geschiedenis in zijn gegaan. Heel beroemd is bijvoorbeeld de zaak van McArthur Wheeler, een man die in 1990 een bank in Pittsburgh beroofde. Toen de autoriteiten hem arresteerden was hij zeer verrast omdat hij ervan overtuigd was dat ze hem niet konden zien.
Hij beweerde zelfs dat hij citroensap op zijn gezicht en lichaam had aangebracht om zichzelf onzichtbaar te maken. Het is duidelijk dat de jonge Wheeler aan een psychische stoornis leed, maar de overtuiging waarmee hij het effect van citroensap op zijn veronderstelde onzichtbaarheid verklaarde, trok de aandacht van deskundigen.
Naast dit soort grensgevallen is er echter nog iets dat de moeite waard is om duidelijk over te zijn: ultracrepidarians kunnen schade veroorzaken. Het hebben van een vader, een zus, een baas of een buurman met de obsessie om alles te bekritiseren, altijd bereid om onze capaciteiten te kleineren of om te wijzen op wat we zeggen, kan leven geven aan een groot psychologische spanning .
Het ideaal is om niet in hun provocaties te trappen. Echter als je elke dag met een ultracrepidariër moet leven, zijn er drastischer maatregelen nodig om een einde te maken aan zijn inmenging . Duidelijk maken dat dat gedrag bijvoorbeeld schadelijk en aanstootgevend is, kan een strategie zijn. Een andere ongetwijfeld extremere oplossing zou kunnen zijn om zo ver mogelijk uit de buurt te blijven van dit soort individuen. Ook al lijkt het misschien overdreven, we moeten deze optie evalueren .
