Bijkomende schoonheid is een film uit 2016, geregisseerd door David Frankel. De film heeft veel verwachtingen gewekt en heeft een zeer interessante cast met onder meer namen als Edward Norton Kate Winslet Hellen Mirren Will Smith en Keira Knightley. Ondanks de verwachtingen en het interpretatievermogen van de actoren was de kritiek echter overwegend negatief.
Vanuit filmisch oogpunt de film valt in het dramatische genre en bevat een overdosis aan dialogen en zinnen die op zoek zijn naar gemakkelijke tranen terwijl ze aan de oppervlakte blijven . Bijkomende schoonheid presenteert ons een interessant onderwerp, maar vervalt in een overdreven geforceerde sentimentaliteit die niet al te geloofwaardig is
Het voorstel is duidelijk beïnvloed door Kerstlied door Dickens: daar . Zijn collega's en vrienden proberen hem te helpen en huren drie acteurs in om in zijn leven te verschijnen als manifestaties van drie abstracte concepten: liefde, dood en tijd. Een allegorie van het leven, een uiteenzetting van de belangrijkste angsten die ons dichter bij een veel voorkomend probleem in de samenleving brengt: depressie.
Afgezien van het feit dat het hele verhaal wordt afgezwakt, samen met de voorspelbaarheid van de plot en het gebrek aan natuurlijkheid dat vanaf het begin duidelijk is Bijkomende schoonheid het maakt van een tragische situatie een soort fabel of verhaal. In dit artikel we zullen ons niet concentreren op cinema, maar op het voorstel van de film over de lessen die we kunnen leren en de relatie ervan met psychologie .
Het verlies in Collateral Beauty
De film begint met de motiverende toespraak van het personage dat wordt gespeeld In zijn toespraak stelt hij dat alle mensen verenigd zijn door drie elementen: liefde, tijd en dood; we verlangen naar liefde, we willen meer tijd hebben en we zijn bang voor de dood. Kort daarna zijn we getuige van een heel ander heden waarin Howard zijn zesjarige dochter heeft verloren en daarmee de vreugde van zijn werk, zijn vrienden en in het algemeen van het leven. Howard spreekt niet meer, toont nergens interesse in en staat altijd op de rand van tranen.
Deze dood zorgde er niet alleen voor dat hij in een depressie terechtkwam die hem verhinderde te leven, maar zorgde er ook voor dat hij zich afscheidde van de wereld vrouw zoals gebeurt in de meeste huwelijken na het verlies van een kind. De redenen die ertoe leiden dat een echtpaar uit elkaar gaat na de dood van een kind kunnen heel verschillend zijn, maar de waarheid is dat het heel gebruikelijk is dat er meerdere conflicten ontstaan: dat het ene lid van het paar het beter opvat dan de ander, dat ze elkaar de schuld geven, dat een van hen niet kan verwerken wat er is gebeurd, enz.
De rouwen het is voor iedereen een moeilijk en moeilijk proces, vooral na de dood van een kind. Sommige mensen doorlopen verschillende stadia om acceptatie te bereiken. Voor anderen kan het echter omslaan in stagnatie in de onmogelijkheid om te overwinnen wat er is gebeurd, wat vaak een stoornis veroorzaakt. Howard lijdt aan een diepe depressie die verband houdt met een staat van ontkenning die hem ervan weerhoudt over het onderwerp te praten en met anderen omgaan.
Zijn vrienden en collega's maken zich zorgen over zijn emotionele situatie.
Daarna ze besluiten drie acteurs in te huren die zichzelf aan hen presenteren als de belichaming van deze concepten. Op deze manier zal worden aangetoond dat Howard niet over voldoende geestelijke gezondheid beschikt om te werken en zal hij zich bewust worden van de situatie waarin hij betrokken was.
Zelfs de context Kerstmis waarin de film zich afspeelt is belangrijk omdat het een periode is waarin emoties aan de oppervlakte komen, een periode van reflectie op geesten uit het verleden zoals in het werk van Dickens en van het herdenken van degenen die niet meer bij ons zijn.
Allegorieën en de betekenis van de dood
Howard's vrienden ervaren ook hun eigen specifieke rouw en persoonlijke strijd, omdat ze zien dat hun baan in gevaar is, het enige dat ze nog hebben. . Whit is net gescheiden en zijn dochter haat hem. Op de een of andere manier heeft hij ook iets belangrijks in zijn leven verloren; Claire heeft haar hele leven aan haar werk gewijd en is bang dat ze nu te oud is dat haar tijd verstreken is; Simon ontdekt dat hij een terminale ziekte heeft, maar net vader is geworden en de waarheid niet aan zijn familie wil vertellen.
De acteurs die de allegorische personages (liefde, tijd en dood) spelen, zullen diep verbonden zijn met elk van deze personages . De dood zal zich met Simon verbinden en hem helpen zijn lot te aanvaarden; Er zal liefde gebeuren met Whit, die zal proberen terug te keren naar zijn dochter en Time with Claire. Deze drie verhalen zullen zich vermengen met het verhaal van Howard en zijn pad naar acceptatie, dat zal worden aangevuld met groepstherapie samen met mensen in dezelfde situatie.
De dood is het lot waartoe alle levende wezens veroordeeld zijn, ongeacht wie je bent in het leven, ongeacht hoe oud je bent, want uiteindelijk zullen we allemaal sterven . Een schilderij dat dit idee heel goed illustreert is dat wel Het einde van de glorie van de wereld Van Juan de Valdés Leal, een werk waarin de schilder verschillende rottende lichamen vastlegt waarbij de luxueuze kist van de bisschop contrasteert met de zeer arme doodskisten op de achtergrond, terwijl een goddelijke hand een weegschaal vasthoudt als toespeling op het oordeel van zielen.
Zekerheid Schoonheid presenteert ons een zeer succesvolle man die de dood van zijn dochter moet accepteren. Zo herinnert de geschiedenis ons eraan dat de dood voor iedereen hetzelfde is. Uit curiositeit ontdekte Will Smith zelf tijdens het filmen van de film dat zijn vader nog maar weinig tijd te leven had. Opnieuw personifieert de dood zichzelf voor ieder van ons.
Voor de hoofdpersoon van Bijkomende schoonheid het is onmogelijk voor te stellen dat zijn dochter vóór hem zou sterven zonder lang genoeg te hebben geleefd. Maar naarmate de film verdergaat De tijd het is slechts een perceptie en zelfs als we het kunnen meten, gebruiken we het vrijelijk. Aan de andere kant is liefde de kracht die aanwezig is in alles om ons heen zelfs met pijn; dit is de bijkomende schoonheid die de film ons uitnodigt om te zoeken en te zien.
De afstand tot de dood is overal kort: het is niet zo dat de dood overal dichtbij lijkt: hij is overal heel dichtbij.
Seneca
