Concept van normaliteit: wat betekent het?

Het concept van normaliteit wordt in onze samenleving vaak en zonder onderscheid gebruikt. wanneer we het concept van normaliteit willen definiëren, wordt de vraag ingewikkeld . Het is moeilijk om af te bakenen wat normaal is en wat pathologisch vreemd of bizar is.

Een werkelijk gevaarlijk aspect van het concept van normaliteit zijn de connotaties die eraan verbonden zijn aangezien het bij talloze gelegenheden wordt gebruikt als maatstaf voor wat wel of niet correct is.

Een gemakkelijke manier om deze term te benaderen is het tegenovergestelde van normaal, met andere woorden pathologisch.

Definitie van pathologisch of abnormaal

Het definiëren van wat pathologisch is, is voor de psychologie altijd ingewikkeld geweest vanwege de complexiteit van de af te bakenen criteria . Een debat waar de psychologie nog steeds mee worstelt, gaat over wat als vatbaar voor diagnose moet worden beschouwd therapie ; laten we het hebben over de vraag welk pathologisch gedrag moet worden behandeld en welke niet, welke criteria moeten worden gevolgd?

Als het gaat om het definiëren van het pathologische of het abnormale in de psychologie, gebruiken we gewoonlijk vier verschillende criteria.

De 4 criteria zijn:

Het statistische criterium.

Het biologische criterium.

Het sociale criterium. intersubjectiviteit en sociale kennis stelt de kenmerken vast waaraan normaliteit moet voldoen. We kunnen aan deze opvatting een sterke historische trek toeschrijven cultureel ; afhankelijk van het tijdperk en de cultuur zal het concept variëren.

Het subjectieve criterium.

De uiteengezette criteria zijn zeer nuttig voor het diagnosticeren en behandelen van klinische psychologische stoornissen.

Het concept van normaliteit volgens het sociaal-constructivisme

De sociaal-constructivisme . Normaliteit zou een ander idee zijn dat binnen het raamwerk van deze interactie wordt geconstrueerd.

Dit betekent dat wat normaal is, kan niet behandeld worden door een objectiviteit die gedecontextualiseerd wordt door sociale intersubjectiviteit . Met andere woorden: we kunnen niet over normaliteit praten in algemene termen, maar binnen een specifieke samenleving. Hetzelfde geldt voor het criterium dat wordt gebruikt om het pathologische te definiëren, aangezien ze allebei binnen de sociale conceptualisering van vreemd of abnormaal vallen. Het gezichtspunt dat we beschrijven brengt ons een interessante en merkwaardige visie op het normale en kan een of ander ethisch-moreel debat impliceren.

Alles wat wij als vreemd en abnormaal beschouwen, heeft geen reden om in verband te worden gebracht met een problematische of negatieve instelling van het individu dat het genoemde gedrag vertoont. Eigenlijk de samenleving sluit gedrag, ideeën of kenmerken uit door deze als vreemd of abnormaal te bestempelen.

We zouden dus kunnen zeggen dat de Normaliteit is een sociale constructie die gedragingen, ideeën en kenmerken omvat die geschikt zijn voor het leven in de samenleving. Het is een vorm van zelfregulering