Het Dorian Gray-syndroom is een reeks symptomen die typerend zijn voor de moderne tijd. Het bestaat uit het weerstaan van veroudering en de extreme angst dat het lichaam zal vervormen naarmate de jaren verstrijken. Deze weerstand wordt als pathologisch beschouwd wanneer deze een reeks negatieve effecten op het gedrag genereert.
De naam van dit syndroom komt van de beroemde roman De foto van Dorian Gray Van Oscar Wilde . Het boek vertelt het verhaal van een man die de eeuwige jeugd wil bereiken. Door de omstandigheden is het een portret van hem en niet hij die het verouderingsproces ondergaat.
Rimpels van de geest maken ons ouder dan die van het gezicht.
-Michel Eyquem de Montaigne-
Ijdelheid en fysieke verschijning hebben in de wereld van vandaag een onevenredig grote betekenis gekregen. Hier is dus de opkomst van het Dorian Gray-syndroom als een manifestatie van de cultus van het lichaam die onze dagen zo definieert. En zo werd het een probleem dat grenst aan het pathologische.
Waaruit bestaat het Dorian Gray-syndroom?
Het Dorian Gray-syndroom werd voor het eerst beschreven door psychiater Brosig B. in 2000 . Hij schreef een tekst met deze naam nadat hij de toename had opgemerkt van het aantal patiënten dat door het verouderingsproces in bijna paniek naar hem toe kwam.
Het ernstigste aspect van het Dorian Gray-syndroom is dat mensen die er last van hebben soms gevaarlijke praktijken uitvoeren veroudering . Talrijke cosmetische ingrepen brengen een teveel aan Botox en soortgelijke dingen met zich mee. Wanneer deze processen niet onder controle worden gehouden, komt de gezondheid in gevaar.
Het is belangrijk op te merken dat mensen met het Dorian Gray-syndroom niet alleen jong willen blijven wat betreft hun uiterlijk, maar dat doen ze ook. ze weigeren hun emotionele rijpingsproces te voltooien. Ze willen het leven blijven zien alsof ze 18 jaar oud zijn. Sterker nog, ze blijven zich gedragen als eeuwige tieners.
Kenmerken van mensen met het Dorian Gray-syndroom
Er bestaat nog geen standaard met betrekking tot de kenmerken die iemand met het Dorian Gray-syndroom zou vertonen. Brosig B. heeft echter enkele kenmerken geïdentificeerd die blijkbaar zeer representatief zouden zijn voor deze aandoening.
De belangrijkste gedragspatronen die mensen vertonen die getroffen zijn door dit syndroom zijn:
- Angst om misvormd te raken. De technische naam is dysmorfofobie.
- Absolute weigering om het proces van fysieke en emotionele volwassenheid te accepteren.
- Misbruik van procedures om iemands imago te veranderen.
- Consumptie van medicijnen die bedoeld zijn om het verouderingsproces te vertragen of het verdwijnende vermogen te vergroten.
- Angststoornissen.
- Persoonlijkheidsstoornissen.
- Zelfvernietigend gedrag.
Deze mensen leven bijna altijd tussen illusie en frustratie . Ze fantaseren graag over een nieuwe behandeling of procedure die hun jeugd zal herstellen. Wanneer ze beseffen dat niets deze fantasie in werkelijkheid kan omzetten, voelen ze zich gefrustreerd, maar beschouwen het als een fout van interventie en niet van hun perceptie.
Een korte analyse van het syndroom
Meestal is een persoon met het Dorian Gray-syndroom een doodsbang persoon. Haar grootste angst is dat ze zich afgewezen voelt omdat ze zich niet aan de canons houdt van schoonheid opgelegd door de omgeving waarin het leeft. Hij neemt de vorm van zijn lichaam of gezicht aan als een definitieve factor in zijn levensplan. Helaas heeft hij gedeeltelijk gelijk. Oppervlakkigheid heeft ertoe geleid dat in veel bedrijven de aanvaarding of promotie van een baan ook afhankelijk is van deze variabelen.
Dat gezegd hebbende, kan een omgeving elk soort pervers plan voorstellen, maar het is aan het individu om op verschillende manieren te reageren. voor die belastingpoging.
Sommigen laten zich niet als object behandelen. Anderen daarentegen, zoals degenen met het Dorian Gray-syndroom, zullen zich passief aan deze dictaten onderwerpen. Waarom? Omdat ze worden getroffen door een narcistische leegte, onderschatten ze hun eigen waarde en hechten ze een overdreven waarde aan sociale dictaten.
Uiteindelijk bestaat er een afwijzing van jezelf. Je kunt je eigen persoon niet accepteren. We erkennen niet de macht die we over onszelf hebben, noch de autonomie die ieder mens heeft. Deze mensen beschouwen zichzelf als weerloos. Ze verdedigen zichzelf tegen de wereld door zichzelf te verloochenen. Ze bevestigen zichzelf opnieuw door zichzelf te dwingen te zijn zoals anderen willen dat ze zijn. Dit is de reden waarom angst hun trouwe metgezel wordt. Dit is een complexe situatie die psychotherapeutische interventie vereist om te overwinnen.
