Encopresis is een ziekte die tot de evacuatiestoornissen behoort samen met enuresis. Deze afwijkingen worden gekenmerkt door het onvermogen om het urineren van ontlasting onder controle te houden op een leeftijd waarop het kind dat al zou moeten kunnen.
In het bijzonder definieert encopresis het onvermogen van het kind om de afvoer van ontlasting te controleren. Dit gebrek aan controle wordt een probleem wanneer het zich voordoet in ongepaste contexten, of het nu gaat om een vrijwillige of opzettelijke mislukking.
Kinderen zouden op 4-jarige leeftijd moeten hebben geleerd hun ontlasting onder controle te houden. Vanaf dit moment zouden ze geen problemen meer moeten hebben met fecale incontinentie.
Voordat de diagnose van encopresis wordt gesteld, is het echter noodzakelijk om andere oorzaken, zoals organische of medische oorzaken, te hebben onderzocht en ook rekening te hebben gehouden met de ongewenste effecten van een stof (bijvoorbeeld een laxeermiddel) die deze aandoening kan bevorderen .
Hieraan worden enkele ziekten toegevoegd die een gebrek aan controle over de fecale evacuatie kunnen veroorzaken, zoals de ziekte van Hirschsprung (gekenmerkt door de afwezigheid van peristaltische bewegingen = agangliolisch megacolon of een eenvoudiger aandoening zoals lactose-intolerantie.
Encopresis met of zonder obstipatie
Volgens de gekozen classificatiecriteria zijn er verschillende soorten encopresis. Vanuit het oogpunt van overstroming kan optreden encopresis met constipatie of extravasatie-incontinentie; of encopresis zonder incontinentie.
Om deze evacuatiestoornis te diagnosticeren, zal de arts ook de medische tests en de medische geschiedenis van het kind moeten analyseren. Deze twee soorten encopresis zullen op verschillende manieren worden behandeld.
Remanente encopresis (met obstipatie)
Bij retentieve econpresis spreken we van abnormale ontlasting met talrijke episoden van ontlastingsoverloop. In sommige gevallen gaan kinderen met retentieve encopresis elke dag naar het toilet en kunnen ze toch helemaal niet poepen.
Medische tests zijn belangrijk omdat het probleem via röntgenfoto's kan worden opgespoord. Verschillende onderzoeken verzekeren dat retentieve encoprese meestal gedeeltelijk te wijten is aan fysiologische veranderingen. Van alle gevallen van encopresis is ongeveer 80% retentief.
Niet-retentieve encoprese (zonder constipatie)
De oorzaken die verband houden met dit type encoprese zonder overflow zijn te vinden in slechte opvoeding, omgevings- of gezinsstress of conflicterend gedrag. In het geval van niet-retentieve encopresis moet het kind ook andere stoornissen vertonen, zoals een antisociale of een ernstige psychische stoornis.
De DSM-5 beveelt aan een psychiatrische evaluatie uit te voeren om pathologieën zoals de negativistische stoornis van de verslagenen, affectieve en zelfs psychotische gedragsstoornissen te onderzoeken. Het kind kan bijvoorbeeld lijden aan een kinderdepressie en encopresis kan een direct gevolg zijn.
Primaire en secundaire encoprese
Een ander kenmerk waarmee u rekening moet houden bij het diagnosticeren van encopresis is of het gebrek aan controle over de fecale emissie, ongeacht of deze continu of discontinu is. Dit geeft aan dat er sommige kinderen zijn die hun stoelgang nooit onder controle kunnen houden, terwijl anderen dit meer dan een jaar lang wel kunnen doen om ze dan weer terug te zien komen. het probleem van incontinentie.
Dit aspect is daarom ook erg belangrijk de oorzaken die primaire en secundaire encoprese kunnen stimuleren zijn verschillend. Als het kind nooit heeft geleerd de evacuatie onder controle te houden, kan het symptoom worden beschouwd als een weerspiegeling van een voortijdige ontwikkelingsfixatie die vervolgens fysiologisch wordt.
In het geval van de secundaire typologie – dat wil zeggen wanneer men leert en vervolgens afleert – kan dit in verband worden gebracht met omgevingsfactoren, stress op school of thuis, ongemak enzovoort. Ten slotte komt encopresis overdag, in tegenstelling tot enuresis, vaker voor dan nachtelijke encopresis.
Epidemiologie: wie is het meest vatbaar voor encopresis?
De epidemiologie neemt als referentiepunt de categorieën die doorgaans het meest kwetsbaar zijn voor de stoornis in kwestie. Encopresisziekte bij kinderen vertoont meestal enkele variabelen. Na een leeftijd van vier jaar komt vaker voor bij mannen. Tussen de leeftijd van zeven en acht jaar is de incidentie van encopresis bij jongens 15% hoger dan bij meisjes.
Impact op kinderen en volwassenen
Vanwege de aard van de aandoening en de censuur die altijd in verband is gebracht met de ontlasting, heeft encopresis de neiging een sterke impact op het kind te hebben. Het kan komen om de zijne enorm te ondermijnen zelfwaardering en zelfconcept omdat het een heel moeilijk probleem is om in het dagelijks leven te verbergen.
In de groeifasen waarin encopresis optreedt, gaan kinderen al naar school. Midden in de pauze poepen en jezelf niet kunnen beheersen in de klas zijn situaties die voor het kind extreem stressvol kunnen zijn.
Het wordt ook als een moeilijke situatie voor ouders beschouwd en de spanningen binnen het gezin lopen vaak op. Dit wordt een probleem omdat Omdat het een kinderstoornis is, hangt de uitkomst van de behandeling ook en vooral af van de steun die aan het kind wordt gegeven zal ontvangen en van de neiging van het gezin om verandering te bevorderen of als ondersteuning voor therapie thuis te fungeren.
Etiologie en oorzaken
Encopresis zoals de meeste aandoeningen het is het resultaat van de interactie van vele factoren. Deze factoren zijn zowel fysiologisch als psychologisch. Er lijken geen tekenen te zijn die wijzen op genetische oorzaken.
Onder de fysiologische factoren kunnen we voedingsafwijkingen, problemen met de groei van het kind of onvoldoende darmcontrole vinden. Onder de psychologische oorzaken kan encopresis in verband worden gebracht met het gemak waarmee het kind afgeleid raakt gebrek aan aandacht hyperactiviteit, angst om naar het toilet te gaan of ontlasting die gepaard gaat met pijn.
Sommige theorieën spreken van een leerachterstand waarbij de signalen die bij het kind de drang om naar het toilet te gaan aangeven, niet waarneembaar zijn, omdat het discriminerende stimuli zijn. Dit betekent dat wanneer hij naar het toilet moet, hij het niet beseft en niet gaat.
Andere theorieën praten over leren gestimuleerd door het voorkomen van retentieve encopresis. Dat wil zeggen, het kind leert zijn ontlasting tegen te houden om pijn of angst te vermijden – dat wil zeggen: negatieve versterking – en er begint een cyclus van constipatie die aanleiding kan geven tot secundaire encoprese.
Wat niet-retentieve encopresis betreft, hebben we het over die kinderen die hebben geleerd verkeerd te poepen. Het zijn meestal kinderen die afgeleid worden en daardoor vies worden. Hier zou het probleem ook liggen in de controle van de sluitspier.
Medische en gedragstherapie
Op het gebied van medische behandelingen onderscheiden zij zich het gecombineerde gebruik van laxeermiddelen en klysma. Bovendien moet er een verandering in het dieet worden aangebracht door een overvloedige consumptie van vezels en vloeistoffen toe te voegen. Onder de medische therapieën die we vinden het Levine-protocol (1982) waarbij vooral de psycho-educatieve aspecten naar voren komen (door middel van tekenen aan het kind uitleggen wat de dikke darm is etc.) en waarbij veel op prikkels wordt gespeeld.
Wat de gedragstherapie betreft, ligt de nadruk op het aanleren van ontlastingsgewoonten die verband houden met de reorganisatie van de omgeving, het beheersen van prikkels en het versterken van alternatief gedrag. Eindelijk bestaat het een programma ontwikkeld door Howe en Walker (1992) ook gebaseerd op het principe van operante conditionering.
Conclusies over encoprese
De oorzaken van encopresis zijn van verschillende aard, evenals de typologieën ervan. Het is een aandoening die voor kinderen zeer onaangenaam kan zijn, hoewel het door sommige mensen als normaal kan worden beschouwd.
Hen aan hun ongemak overlaten, ook al kunnen ze het wel behandelen, is onethisch en komt heel vaak voor we moeten aandacht besteden aan wat een encopresis zou kunnen verbergen. Het is misschien geen stoornis, maar eerder een symptoom van een andere pathologie. Om deze reden moeten zowel medische als psychologische evaluaties essentieel zijn.
