Existentiële leegte, het gevoel dat het leven geen betekenis heeft

Het leven heeft geen betekenis, dit is de belangrijkste overtuiging van degenen die het ervaren het hartverscheurende gevoel van existentiële leegte gecombineerd met het gewicht van onrecht en een soort ontkoppeling van wat hen omringt.

Het zijn over het algemeen bedachtzame mensen die relevante onderwerpen als de dood of het gebrek aan vrijheid onderzoeken en zich niet kunnen losmaken van de diepte existentiële leegte waardoor ze steeds meer naar binnen worden gezogen. Een leegte waaraan de samenleving bijdraagt ​​met haar boodschappen gebaseerd op de waarden van individualiteit en onmiddellijke bevrediging.

Er zijn ook mensen die ze navigeren door genoegens met als enig doel het lijden te verdoven . Maar zelfs dit is niet genoeg om de leegte op te vullen.

Voor geen van beide zijn er redenen om te leven. Niets vervult hen, niets bevredigt hen en ze komen terecht in een psychologische staat van lijden. In de meeste gevallen leidt deze situatie tot een diepe depressie of zelfdestructief gedrag.

Existentiële leegte: het gevoel dat het leven zinloos is

De existentiële leegte is een eindeloze spiraal . Herken jezelf als iemand die de wereld vanuit een ander perspectief ziet vanwege voortdurende inconsistenties of omdat je je hebt laten meeslepen in het nastreven van plezier om lijden te voorkomen. Een zeer wijdverbreid fenomeen momenteel.

De diepte van de afgrond

De ontwikkeling van iemands zoektocht naar zingeving in het leven kan worden gefrustreerd door het niet bereiken van doelen. Wanneer de botsing tussen verwachtingen en werkelijkheid zo sterk is dat alleen teleurstelling overblijft of wanneer crisissituaties het gevoel van veiligheid en zekerheid bedreigen zonder zelfs maar over de adequate instrumenten te beschikken om ermee om te gaan.

Dit alles leidt tot een diepe staat van existentiële frustratie die de persoon leegmaakt en hem in een afgrond van pijn kan leiden. Alsof er binnenin een woestijn schuilt waarin onredelijkheid het bestaan ​​domineert en waar het vermogen om met anderen om te gaan en te voelen verloren gaat.

De psycholoog Benjamin Wolan noemde deze toestand de naam existentiële neurose en definieerde deze als het onvermogen om zin in het leven te vinden; het gevoel dat je geen reden hebt om te leven en voor hoop te vechten... dat je geen doel of richting in je leven kunt vinden. Het gevoel dat zelfs als mensen hun best doen in hun werk, ze eigenlijk geen ambities hebben.

Sommige auteurs, zoals de psychotherapeut Tony Anatrella, geven dit aan de voortdurende zoektocht om het ego als oorzaak van het betekenisverlies te bevredigen aangezien dit egoïstische daden zijn die het vermogen tot persoonlijke transcendentie belemmeren.

De existentiële leegte en het verlies van betekenis

Met betrekking tot wat hierboven is gezegd, stellen andere auteurs dat het verlies aan betekenis gaat gepaard met het verdwijnen van de ander met de suprematie van individualistische waarden en het verkrijgen van genot als – onjuist – mechanisme om gelukkig te zijn . Op deze manier houdt de persoon vast aan zijn individuele verlangens, waardoor het gevoel van sociale referenties zoals samenleven, solidariteit of wederzijds respect wordt verzwakt.

Wanneer de werkelijkheid verwarrend wordt en de middelen om geluk te bereiken een doel op zichzelf worden, bestaat het risico in de leegte te vervallen. Plezierige emoties op de korte termijn, zoals amusement of vreugde, zorgen voor plezier, maar niet zelfrealisatie en zoals elk genot dragen ze het gevaar met zich mee van het creëren van slavernij of verslaving.

In zekere zin moet de mens iets met zijn leven doen dat niet alleen iets goeds is, maar ook iets dat hij zelf heeft gecreëerd. De zin van het leven is daarom verbonden met het lot dat de mens verlangt en nodig heeft ; omdat hij door dit verlangen vrijheid in zijn evolutie probeert te brengen, aangezien hij, wanneer hij ten volle leeft wanneer de vrijheid de grenzen van immanentie overschrijdt, begrijpt dat de betekenis van zijn leven niet alleen wordt gereduceerd tot iets materieels en eindigs, maar verder reikt.

Het probleem doet zich voor wanneer dit niet gebeurt zoals verwacht, wanneer de omstandigheden niet voldoen aan de verwachtingen van zijn levensplan en onzin naar de afgrond van existentiële leegte leidt.

De noetische dimensie van de mens

Volgens de Zwitserse psychiater Victor Frankl de mens wordt gekenmerkt door drie hoofddimensies:

Somatisch. Psychisch.Verwijzend naar de psychodynamische realiteit of het psychologische en emotionele universum. Noëtica.De spirituele dimensie. Het begrijpt de fenomenologische doeleinden van de ziel. Deze dimensie overstijgt de andere twee. Bovendien kunnen mensen dankzij dit systeem de schadelijke ervaringen van het bestaan ​​integreren en op psychologisch niveau een gezond leven ontwikkelen.

Wanneer de persoon een diepe staat van verveling en afkeer ervaart en verdwaald raakt in het labyrint van zijn bestaan, ontstaan ​​er conflicten in zijn spirituele dimensie. Hij kan zijn verwondingen niet integreren en kunnen ze misschien niet eens detecteren. Noch om een ​​reden voor het bestaan ​​ervan te vinden op een manier die verdrinkt in lijden en een gebrek aan betekenis, samenhang en doel ervaart, dat wil zeggen: existentiële leegte.

Frankl stelt dat deze leegte de oorzaak is van veel psychische stoornissen. Dat wil zeggen, de ineenstorting van de noetische of spirituele dimensie, die sensatie waarvoor het bestaan ​​geen betekenis heeft en die in de psychologische dimensie tot uiting komt door drie groepen hoofdsymptomen:

• Depressieve symptomen
• Agressieve symptomen met of zonder impulsbeheersing.
• Verslavingen .

Het is alsof mensen die gevangen zitten in de existentiële leegte hun ogen en gevoelens bedekken met een onbewuste sluier die hen ervan weerhoudt de zin van het leven te vinden. het leidt hen tot ontevredenheid en chronische wanhoop . Wat moet er gedaan worden om deze betekenis te vinden?

Handel alsof je voor de tweede keer leeft en het de eerste keer net zo slecht hebt gedaan als je nu op het punt staat het te doen.

-Viktor Frankl-

De zoektocht naar betekenis

Volgens de Zwitserse psycholoog Carl Gustav Jung de mens moet betekenis vinden om zijn weg in de wereld te kunnen blijven vinden . Zonder deze betekenis verdwaal je in het niets in niemandsland, dwalend in het labyrint van het bestaan.

Frankl benadrukt dat de weg naar betekenis wordt gemedieerd door waarden en dat sociaal bewustzijn het instrument is dat deze onthult. Zelfs als waarden voortkomen uit persoonlijke intimiteit, culmineren ze uiteindelijk in universele waarden die samenvallen met religieuze of filosofische culturele systemen.

De relatie met anderen is belangrijk om de zin van het leven niet te verliezen. Evenals het onderhouden van emotionele banden zolang je de verantwoordelijkheid om gelukkig te zijn niet in die banden legt. In zekere zin is een leven met betekenis een leven dat geworteld is in het sociale.

De Franse socioloog en filosoof Durkheim reflecteert heel goed op het probleem van de sociale ontworteling en de gevolgen ervan: [wanneer het individu] voorbij een bepaald punt individualiseert, als hij zich te radicaal afscheidt van andere wezens, mensen of dingen, raakt hij geïsoleerd van dezelfde bronnen waarmee hij zichzelf op natuurlijke wijze zou moeten voeden, zonder dat hij iets meer heeft om uit te putten. Door een leegte om zich heen te creëren heeft hij een leegte in zichzelf gecreëerd en er is niets anders waar hij over kan nadenken dan zijn eigen ongeluk. Hij heeft geen ander object van meditatie meer dan het niets dat erin zit en de droefheid die daarvan het gevolg is

De existentiële leegte en de zin van het leven

Het is geen kwestie van het zoeken naar schuldigen of redders, maar eerder van het aannemen van een reflectieve en verantwoordelijke houding waardoor we intern kunnen onderzoeken, een doel kunnen vinden en kunnen ontsnappen aan de existentiële leegte. Omdat het waar is dat er voor ons ongetwijfeld complexer is dan de zin van het leven.

Het is eerlijk om te zeggen dat er net zoveel manieren zijn om de zin van het leven te definiëren als er mensen zijn. En zelfs ieder van ons kan tijdens ons bestaan ​​ons doel in het leven veranderen. Wat er toe doet, zoals Viktor Frankl zei, is niet de zin van het leven op een algemeen niveau, maar de betekenis die we er op een bepaald moment aan toekennen.

Bovendien stelt Frankl dat we niet zozeer naar de zin van het leven moeten onderzoeken, maar moeten begrijpen dat we ons zorgen maken over onszelf. Dat wil zeggen: we zouden op het leven kunnen reageren door op ons eigen leven te reageren. Dit betekent dat verantwoordelijkheid de intieme essentie van ons bestaan ​​is.

Want hoewel we er tijd, energie, moeite en hart in hebben geïnvesteerd, is het leven soms oneerlijk. En zelfs als het op deze momenten volkomen begrijpelijk is om naar beneden te gaan, hebben we twee opties: accepteren dat we niet kunnen veranderen wat er is gebeurd, dat er niets aan te doen is en dat we slechts het slachtoffer zijn van de omstandigheden of Accepteer dat we feitelijk niet kunnen veranderen wat is succes maar we kunnen in plaats daarvan onze houding er tegenover veranderen.

Conclusies

Wij zijn verantwoordelijk voor onze daden, onze emoties, onze gedachten en onze beslissingen. Om deze reden hebben wij de mogelijkheid om te beslissen waarom en tegenover wie of wat wij onszelf verantwoordelijk stellen.

De zin van het leven verandert altijd . Elke dag en elk moment hebben we de mogelijkheid om de beslissingen te nemen die zullen bepalen of we onderworpen zullen zijn aan de omstandigheden of dat we waardig zullen handelen, waarbij we met verantwoordelijkheid naar ons ware zelf zullen luisteren en vrij zullen zijn van de valkuilen van plezier en onmiddellijke bevrediging.

De mens is niet meer dan één ding onder de anderen

-Viktor Frankl-