Ik hield niet op van je te houden, ik stopte met aandringen

Soms eindigt het niet in liefde, maar in geduld. Dat klopt, het verlangen om door te gaan met het gooien van hout op een vuur dat geen warmte geeft aan een blik die niet omarmt aan een knuffel die ons niet bereikt. Uiteindelijk worden we het aandringen beu, de ziel verwelkt, de hoop verwatert en het enige dat overblijft zijn de sintels van een waardigheid die we in stukken verzamelen, in het besef dat dit niet langer de juiste plek voor ons is.

Het is merkwaardig hoe sommige mensen, wanneer ze naar een professional gaan om te proberen het pijnproces dat gepaard gaat met een relatiebreuk, te overwinnen, er niet voor terugdeinzen om het aan de psycholoog te vragen help me om niet meer van mijn ex te houden, help me hem te vergeten . Misschien zouden heel wat therapeuten graag een soortgelijke magische formule willen hebben: een fantastische techniek waarmee ze elk spoor van een liefde die pijn doet of een melancholische herinnering die de dagen vertroebelt en de nachten verlengt, kan laten verdwijnen.

-Albert Einstein-

Toch een goede psycholoog weet heel goed dat pijn een nuttig lijden is het is een langzaam maar progressief proces dat de persoon in staat stelt nieuwe groeistrategieën en middelen te verwerven om het beheer van zijn emoties te verbeteren. Elke poging om te vergeten blijkt niets meer te zijn dan een onvruchtbare en nutteloze poging die essentieel leren belemmert, de ontdekking van een methode om in onszelf de geest van initiatief en het verlangen om weer lief te hebben te herontdekken.

Omdat uiteindelijk niemand van de ene op de andere dag ophoudt met liefhebben. Wat er gebeurt is dat laten we ophouden met aandringen op iets dat het al lang niet meer waard is, het leven is het niet langer waard.

De twee fasen van pijn na een definitieve breuk

Er zijn mensen die niet zonder kunnen: zij dringen erop aan en hopen koppig dat ook te doen ontvangen een beetje meer aandacht om gedachten, beslissingen, angsten, vreugde en medeplichtigheid te kunnen delen, ervan overtuigd dat de tijd die we samen doorbrengen nog steeds kan ruiken naar geluk en niet naar twijfels over authentiek verlangen en niet naar onthechting, excuses en verlegen blikken... We hebben er allemaal minstens één keer in ons leven op aangedrongen.

Het is het moment waarop we eindelijk begrijpen dat het beter is om te stoppen met volhouden dat het eerste symptoom van pijn verschijnt wanneer de harde realiteit ons onze ogen doet openen voor het bewijsmateriaal. Voordat we echter de realiteit van die emotionele band begrijpen, zijn we gedwongen een aantal fasen te overwinnen

De fasen van deze eerste fase van rouw zijn als volgt:

Vervaging van gevoeligheid:verwijst naar situaties waarin we de reden voor bepaalde reacties, de reden voor de afstand, de emotionele onthechting van onze partner of de reden voor zijn leugens . Sterk verlangen.In deze tweede fase is het normaal om te proberen aan te dringen, wat leidt tot typisch zelfbedrog, omdat hij zich zo gedraagt ​​omdat hij erg gestresseerd is omdat hij het druk heeft, hij is moe... als ik wat gevoeliger en aanhankelijker zou zijn, zou hij misschien wat meer van mij houden en meer aandacht aan mij besteden... Acceptatie is de laatste fase van deze eerste pijneen essentieel moment waarop de persoon stopt met aandringen ondanks bewijsmateriaal. Het voeden van hoop is niets anders dan een obstakel, het is een bekende manier om onszelf langzaam te vergiftigen zonder gevoel of logica, waardoor we maar één mogelijkheid overhouden: weglopen...

Het is op dit punt dat een veel complexere fase begint: de tweede pijn.

Ik stopte met aandringen, ik verhuisde, maar ik hou nog steeds van je: de tweede pijn

Wanneer we eindelijk afscheid hebben genomen en afstand hebben genomen van de ander, begint de tweede fase van verdriet. Geconfronteerd met de onherstelbaarheid van wat pijn doet, wat onze waardigheid verbrandt en ons gevoel van eigenwaarde vernietigt, is afstand nemen de verstandigste optie, dat is duidelijk. Echter afstand zonder vergetelheid zal nooit mogelijk zijn.

-Pablo Neruda-

We weten dat het inhuren van de bewustzijn dat het allemaal voorbij is en dat er niets meer te doen is, bevrijdt ons van zenuwslopend wachten en onvruchtbaar terrein. Hoe dan ook wat te doen met dat gevoel dat als een aandringende demon in ons is blijven steken? De tweede pijn is complexer dan de eerste, want als het moeilijk is om te ontdekken dat er niet van ons wordt gehouden of dat er heel veel van ons wordt gehouden, zal het zelfs nog ingewikkelder zijn om de wonden te moeten genezen, te moeten overleven en in sterkere mensen terecht te komen.

Met dit in gedachten het is noodzakelijk om vorm te geven aan een emotionele pijn die aansluit bij onze behoeften, waarbij lichaam en geest kunnen huilen verwerken, de afwezigheid van de geliefde assimileren en met geweld – en met opeengeklemde tanden – de nieuwe situatie aanvaarden zonder wrok, zonder woede of wrok.

Tegelijkertijd het is ook een ideaal moment om op onszelf te blijven hameren . We moeten een beetje koppigheid laten zien, onszelf voeden met hoop, onszelf voeden met nieuw enthousiasme, ook al weten we dat het in het begin moeilijk zal zijn. Deze tweede pijn dwingt ons om vast te houden aan ons wezen, door het te moduleren herinneringen en angsten die op zoek zijn naar de perfecte frequentie waarin nostalgie en waardigheid in harmonie komen, zodat we met opgeheven hoofd verder kunnen gaan.

Afbeeldingen met dank aan Agnes Cecile