Soms kan ik niet alles, ik kan het niet, ik kom er niet. Ik heb niet genoeg handen, ogen en tijd voor alles en iedereen... maar daar is niets mis mee. Dit is niet relevant omdat ik de mijne ken grenzen en weten waar mijn mogelijkheden eindigen is een goede en gezonde zaak. Begrijpen dat ook ik mezelf nodig heb en dat ik het volste recht heb om te kunnen zeggen dat ik niet verder kan, is essentieel om de draad van mijn leven niet te verliezen.
Het lijkt misschien ironisch, maar Als er een emotionele fase is die we allemaal vroeg of laat bereiken, dan is het die van het moe zijn van het moe zijn. Dit is ongetwijfeld een overweldigende, vitale ervaring: we worden niet alleen gevangenen van een lichaam dat zich verstikt voelt, maar ook van twee gedachten die zich in ons hoofd verspreiden en tegelijkertijd schreeuwen. De eerste doet niets anders dan herhalen: stop niet, nu heb je zoveel te doen, de ander blijft meedogenloos herhalen dat ik al mijn krachten heb uitgeput.
Waar wordt de mens moe van als hij er niet meer tegen kan? Van het leven zelf. Van verveling. Van de vermoeidheid die je voelt als je 's ochtends in de spiegel kijkt
-Henning Mankell-
In deze situaties heeft het geen zin om het liedje Let it Go uit de animatiefilm Frozen te zingen of mandala’s te tekenen of een avond vrij te nemen of uitloggen Een paar uur lang van iedereen, terwijl we ons voorstelden dat we de enige bewoners van de aarde waren, alleen en zonder iemand om op te letten. Dit zijn slechts tijdelijke middelen voor een zeer diepe wond, verdovingsmiddelen die het bloeden niet stoppen en die moeilijk te genezen of te genezen zijn.
Ook al lijkt het misschien vreemd er zijn vermoeidheidsverschijnselen die verborgen problemen weerspiegelen, zeer slopende stress- en angstprocessen. Fasen waarin we struikelen over de dorre onmogelijkheid om helder te denken en de juiste strategieën te gebruiken om om te gaan met een gemoedstoestand die onze vitaliteit uitdooft door ons op de grond te laten vallen.
Ik ben het beu om moe en verstikt te zijn omdat ik mijn verantwoordelijkheden niet op me kan nemen
Om de complexiteit van deze situaties te begrijpen, volgt hier een eenvoudig voorbeeld om over na te denken. Carolina werkt elke dag van 9.00 tot 17.00 uur. Als zijn werkdag erop zit, zorgt hij voor zijn zieke moeder Alzheimer . Elke maand zet ze een deel van haar salaris opzij om de masteropleiding voor haar jongere zus te kunnen betalen, aangezien haar momenteel werkloze echtgenoot dat niet kan. Carolina wil het beste voor iedereen, ze wil voor haar moeder zorgen, haar zus een toekomst bieden en het stel een normaal beeld geven.
Het niveau van fysieke en mentale uitputting dat de hoofdpersoon uit ons voorbeeld geleidelijk bereikt, is extreem. Er zijn dagen waarop hij nadenkt over andere opties, zoals iemand betalen om voor zijn moeder te zorgen, maar hij weet dat hij daardoor het geld zou moeten opgeven dat nodig is om de masteropleiding van zijn zus te betalen.
Zijn brein is voortdurend op zoek naar alternatieven en de frontaalkwabben die reflecteren en analyseren nemen de leiding over deze activiteit. Maar als ze er niet in slagen de juiste oplossingen te vinden voor moeilijke momenten, komt het primitieve brein in actie.
Dat is het moment waarop we ons geïmmobiliseerd voelen terwijl de chemie van onze hersenen verandert en de geest verandert in een doodlopend labyrint waarin we verstrikt raken in het feit dat alles wat ik doe fout zal gaan. Het hart versnelt, hormonen veranderen en angst neemt de overhand. Die interne cycloon die alles met de grond gelijk maakt, overweldigt ook lichaam en geest, waardoor ze in zo’n intense staat van activiteit worden gedwongen. vermoeidheid Dat
Soms kunnen we niet alles doen, maar daar is niets mis mee
Ik heb zoveel dingen te doen dat ik niet weet waar ik moet beginnen, maar als ik nu niet begin, zal het later nog erger worden. Mijn baas zal mij uitschelden als ik deze taak niet afmaak. Ik zal mijn ouders teleurstellen als ik vanavond niet naar hen toe ga... Als we nadenken over deze en andere zinnen die onze taal kleuren, zullen we beseffen hoe we leven geworteld in het concept van als ik het niet doe, is het mogelijk dat...
-Syd Barrett-
Leven in deze wereld van aannames die bijna altijd gepaard gaan met catastrofale gedachten verstikt de geest en vernietigt de geest. ziel . Vastberaden toegeven dat je niet altijd alles kunt doen wat je moet doen, is een principe van gezondheid en emotionele hygiëne, omdat degenen die alles op hun schouders dragen vroeg of laat zonder kracht komen te zitten. Daarom stellen wij voor dat u even nadenkt over de volgende dimensies. Wij zijn er zeker van dat zij u zullen helpen.
Ben je het beu om moe te zijn? Het is tijd voor verandering
Ook al is het moeilijk voor ons om het toe te geven, soms lopen we in onze eigen val. R Tegen onszelf zeggen dat we alles kunnen is een zeer gevaarlijke neiging een fout die gecorrigeerd moet worden door het integreren van meer motiverende en zichzelf respecterende denkpatronen. Hier zijn enkele:
- Onthoud elke dag als je wakker wordt deze eenvoudige zin: Ik geef het beste van mezelf, rekening houdend met de middelen die ik heb en de fysieke toestand waarin ik me bevind.
- Vermijd de valkuil waar we vaak in trappen met onze taal of ons denken. Vervang de Ik doe het niet goed genoeg. Ik moet hard werken om in alles te slagen met de Ik geef elke dag en elk moment het beste waar ik toe in staat ben, zonder mezelf te verwaarlozen.
- Wanneer u zich verstikt voelt en het gevoel heeft dat uw lichaam niet verder kan, analyseer dan uw gedachten, ongeacht uw mate van vermoeidheid. Soms onze eigen negatieve gedachten Ik kan het niet en wat ik ook doe, het heeft geen enkel nut.
Last but not least is het essentieel om aandacht te besteden aan uw dagelijkse ritme en routine. Jezelf een paar rustmomenten gunnen, een paar uur per dag alleen voor ons hebben, betekent niet dat we niet minder om anderen geven: het is een gezond evenwicht en geeft welzijn.
Insgelijks heb de moed om hardop toe te geven dat je grenzen hebt, dat je niet verder kunt gaan of dat je niet verder kunt gaan verantwoordelijkheid er is geen sprake van een catastrofe het is niet het einde van de wereld, de sterren zullen niet uit de lucht vallen en de bloemen zullen niet rotten...
Probeer het, breng deze tips in de praktijk en je zult ontdekken dat er NIETS ergs zal gebeuren...
