Ik verloor mijn vader toen ik 8 was, bijna 9. Ik ben zijn diepe stem niet vergeten .
Tijdens de kindertijd creëren kinderen I ouders Steun voor kinderen is het model dat gevolgd moet worden, voor de mensen die helpen omdat ze het nog niet weten en nieuw zijn in het spel van het leven. Om deze reden is de dood van ouders wanneer hun kinderen nog heel jong zijn een harde klap voor hen die een diepe stempel op hen zal drukken.
Waarom ik? Wat zou er gebeurd zijn als mijn ouders niet waren gestorven? Wat zouden ze vandaag van mijn leven vinden? Zouden ze het eens zijn met de beslissingen die ik nam? Dit zijn allemaal onbeantwoorde vragen die vaak gepaard gaan
De dood van ouders laat een onuitwisbaar teken, een litteken of een wond achter
Rafael Narbona weet heel goed hoe moeilijk het is om zijn vader te verliezen; stierf aan een hartaanval toen hij dat had Zijn ongeloof tegenover deze onverwachte gebeurtenis bracht hem ertoe zich af te vragen: waarom is mij dit overkomen? om de eenzaamheid op te zoeken tijdens de pauze op school, terwijl hij in werkelijkheid zorgeloos met zijn klasgenoten had moeten spelen.
Vanuit een volwassen standpunt zouden we kunnen denken dat i kinderen ze vergeten snel, maar dit geldt niet voor belangrijke gebeurtenissen . Ze ervaren alles wat hen overkomt met grote intensiteit en het spoor dat elke gebeurtenis achterlaat, is moeilijk uit te wissen. Het verdriet dat ze voelen als ze andere ouders met hun kinderen zien en de afwijzing van deze mysterieuze en pijnlijke realiteit die voor hen de dood betekent, blijft hun hele leven voortduren.
De dood van ouders zal een rouwproces op gang brengen In het geval van Rafael Narbona de woede het duurde lang voordat het verdween en was bijzonder intens tijdens de adolescentie .
Het is voor kinderen veel moeilijker om te begrijpen dat mensen en levende wezens in het algemeen sterven en dat dit betekent dat ze nooit meer terug zullen komen.
Opstand tegen de autoriteiten en het niet respecteren van de tijdschema's zijn geen tekenen van een gebrek aan opleiding, maar van een vreselijke interne pijn . Het is een manier om ongemak en ongemak uit te drukken tegenover iets dat afwijzing veroorzaakt.
Verdriet dat verandert in zoete nostalgie
Net als veel andere kinderen die hun ouders verliezen, heeft Narbona niet langer voortdurend tegen de wereld gevochten In zijn verdriet idealiseerde hij zijn vader tot het punt dat zijn leven compleet veranderde toen hij besloot in zijn voetsporen te treden . Het verdriet verdween echter niet en Narbona verplichtte zich ertoe een genezingsproces uit te voeren dat hem ertoe aanzette zijn vader als een onvolmaakt maar echt wezen te zien.
Wanneer een van de twee ouders overlijdt, houden de kinderen vast aan dat geïdealiseerde beeld terwijl ze vechten tegen een wereld die hen de persoon heeft ontnomen van wie ze het meest hielden. Soms treden ze uiteindelijk in de voetsporen van hun ouders uit naam van een diep verlangen om zich dichter bij die persoon te voelen en hem niet te vervangen. Verdriet is echter altijd aanwezig, net als de wrok naar de wereld die de geliefde wegnam .
Het gezin mag verdriet nooit verbergen; het is positief om kinderen te betrekken bij de ervaring van pijn.
Kinderen lijden er enorm onder als ze op jonge leeftijd een ouder verliezen. Om deze reden zal het erg belangrijk zijn om hen de kans te geven hun gevoelens te uiten en over het onderwerp te praten en hoe ze zich voelen, om te voorkomen dat emoties zich zonder betekenis ophopen. Anders het is waarschijnlijk dat deze emoties .
We kunnen deze slechte dingen niet voorkomen, maar we kunnen sterker worden met elke klap die we krijgen. Het zijn kansen om veerkrachtig te leren zijn, in ons eigen tempo volwassen te worden en te beseffen dat het leven niet tegen ons is, maar gewoon het leven is: onzeker en vaak wispelturig. Op het einde dankzij acceptatie zal het verdriet jegens de ouder een zoete nostalgie worden .
Afbeeldingen met dank aan Kotori Kawashima
