Kinderen dragen dat in zich spiritualiteit en dat innerlijke geluk dat velen als volwassenen willen bereiken . Naarmate de jaren verstrijken, verliezen we het natuurlijke vermogen om die innerlijke vrede te ontwikkelen die ons in staat stelt ons op ons gemak te voelen met onszelf en de wereld om ons heen.
Bovendien hebben we als samenleving de neiging om kinderen los te koppelen van zichzelf, we vertellen ze dat ze niet moeten huilen, ook al hebben ze zichzelf pijn gedaan, niet moeten schreeuwen, niet moeten spelen, geen aandacht moeten schenken aan wat hun hart zegt, maar aan wat de omgeving om hen heen het meest geschikt acht.
Ja, dat is het onderwijs waardoor onze kinderen gezond en zelfbewust kunnen opgroeien. Om dit te bereiken kunnen we een zeer krachtig instrument gebruiken: verhalen.
De komst van het boeddhisme en de oosterse wijsheid in onze wereld helpt ook een manier van denken te verbeteren die beter past bij de doelen die we onszelf stellen. Om deze reden willen we u in dit artikel enkele boeddhistische verhalen presenteren waarmee u uw kinderen kunt fascineren en die hen zullen helpen dichter bij de leringen te komen. Boeddhisten .
Siddharta en de zwaan
Lang geleden leefden er in India een koning en een koningin. Op een mooie dag kreeg de koningin een zoontje, dat ze besloten Prince te noemen Siddharta . De koning en de koningin waren erg blij en nodigden een wijze oude man uit om hun koninkrijk te bezoeken en de toekomst van het kind te voorspellen.
Vertel ons alstublieft, zei de koningin tegen de wijze oude man, wie ons kind zal zijn als hij groot is?
Je zoon zal een bijzonder kind zijn, zei de wijze man tegen haar. Op een dag zal hij een grote koning worden.
Wat mooi! zei de koning. Hij zal een koning zijn, net als ik.
De wijze man voegde er echter aan toe dat als hij groot is, het mogelijk is dat hij het paleis wil verlaten om mensen te helpen.
Zoiets zal hij nooit doen! schreeuwde de koning terwijl hij zijn zoon stevig vasthield. Hij zal een geweldige koning zijn!.
De koning bracht zijn dagen door met het observeren van de Kleine Prins. Hij zorgde ervoor dat zijn zoon altijd het beste kreeg. Hij wilde dat Siddhartha erachter zou komen hoeveel het was
Siddhartha, op een dag zul jij de koning zijn en dus is het tijd om je voor te bereiden. Er zijn veel dingen die je moet leren, dus hier zijn de beste professoren ter wereld. Zij zullen je alles leren wat je moet weten.
Ik zal mijn best doen, vader, antwoordde de prins.
Dus begon Siddhartha zijn lessen. Hij leerde niet lezen en schrijven, maar hij leerde paardrijden. Hij leerde pijl en boog hanteren, vechten en het zwaard gebruiken. Dit zijn de vaardigheid dat een grote koning nodig heeft. Siddhartha leerde al zijn lessen goed, net als zijn neef Devadatta, die even oud was als de prins. De koning verloor zijn zoon nooit uit het oog.
Hoe sterk is de Prins! Hoe intelligent hij ook is, hij leert alles heel snel. Hij zal een grote en beroemde koning zijn!
Toen Prins Siddharta klaar was met zijn lessen, speelde hij graag in de paleistuinen waar vele soorten dieren leefden: eekhoorns, konijnen, vogels en herten. Siddhartha observeerde ze graag. Hij kon zo stil naar ze zitten kijken dat de dieren het niet erg vonden om bij hem in de buurt te zijn. Siddhartha speelde ook graag bij het meer en elk jaar nestelde er een paar prachtige witte zwanen in de buurt. Hij bekeek ze van achter de biezen. Hij wilde weten hoeveel eieren er in het nest zaten, want hij vond het leuk om te zien hoe de kuikens leerden zwemmen.
Op een middag was Siddhartha bij het meer toen hij plotseling een geluid boven zijn hoofd hoorde. Hij keek op en zag drie prachtige zwanen hoog in de lucht vliegen. Nog meer zwanen dachten aan Siddhartha. Ik hoop echt dat ze in ons meer landen. Maar juist op dat moment viel een van de zwanen uit de lucht. O nee! schreeuwde de prins terwijl hij naar de plaats rende waar de zwaan was gevallen.
Wat is er gebeurd? Oh, je hebt een pijl in je vleugel! zei hij. Iemand heeft je pijn gedaan. Siddhartha sprak met een heel lichte stem tegen het dier om het niet bang te maken, en begon het toen zachtjes te aaien. Molo verwijderde voorzichtig de pijl en trok toen zijn shirt uit om de wond van de zwaan zorgvuldig te verbinden. Je zult snel beter worden, stelde hij hem gerust. Ik kom snel terug om te zien hoe het met je gaat.
Op dat moment kwam zijn neef Devadatta aanrennen. Dat is mijn zwaan! Ik schreeuw . Ik heb het geraakt, geef het aan mij. Het is niet van jou, antwoordde Siddhartha. Het is een wilde zwaan. Ik heb er met mijn pijl op geslagen, dus het is van mij. Geef het mij nu!. NEE! antwoordde Siddharta. Hij is gewond en we moeten hem helpen.
De twee neven begonnen ruzie te maken. Genoeg, zei Siddhartha. Als twee mensen in ons koninkrijk niet tot overeenstemming kunnen komen, vragen ze de Koning om hulp. Wij gaan meteen naar hem toe. De twee kinderen renden om de koning te zoeken. Toen ze bij het paleis aankwamen, hadden ze het allemaal erg druk. Wat doen jullie twee hier? vroeg een van de ministers van de koning. Zie je niet hoe druk we het hebben? Ga ergens anders spelen. Wij zijn er niet bijgekomen toneelstuk Siddhartha antwoordde hem. Wij zijn hier om de hulp van de koning te vragen.
Wachten! zei de koning toen hij hoorde wat zijn zoon had gezegd. Laat ze blijven, ze hebben het recht om ons te raadplegen. Hij was erg trots op het feit dat Siddhartha wist hoe hij zich moest gedragen. Laat de kinderen ons hun verhaal vertellen. Wij zullen naar hen luisteren en vervolgens onze mening geven.
De eerste die zijn versie van de gebeurtenissen vertelde, was Devadatta. Ik heb de zwaan pijn gedaan, dus hij is van mij. Alle ministers knikten. Dat is tenslotte wat de wet van het koninkrijk zei. Een dier of vogel was van de persoon die hem pijn deed. Op dat moment vertelde Siddhartha zijn verhaal. De zwaan is niet dood, zei hij. Hij is gewond maar leeft nog.
De ministers waren perplex. Van wie was de zwaan dan? Misschien kan ik je helpen, zei een stem achter hen. Een oudere man kwam de deur van het paleis binnen. Als deze zwaan kon praten, zei de oude heer, zou hij ons vertellen dat hij wil vliegen en zwemmen met de andere wilde zwanen. Niemand van ons wil pijn of de dood ervaren. En de zwaan wil hetzelfde. De zwaan zal zeker niet meegaan met de persoon die hem wilde doden. Hij zal naar degenen gaan die hem wilden helpen.
Gedurende zijn toespraak bleef Devadatta stil. Hij had er nooit over nagedacht dat hij dat ook was dieren gevoelens zou kunnen hebben . Op dat moment had hij enorm veel spijt dat hij de zwaan pijn had gedaan. Devadatta, je kunt me helpen met het verzorgen van de zwaan als je wilt, zei Siddhartha tegen hem.
De Prins zorgde voor de zwaan totdat zijn vleugel volledig genezen was. Eenmaal genezen nam hij hem mee naar de rivier. Het is tijd om uit elkaar te gaan, zei de Prins. Siddhartha en Devadatta keken hoe de zwaan naar de diepere wateren zwom. Op dat moment hoorden ze boven hen het ritselen van vleugels. Kijk! riep Devadatta uit. De andere zwanen kwamen hem halen. Toen vloog de zwaan hoog de lucht in en herenigde zich met zijn vrienden die voor een laatste keer allemaal samen over het meer vlogen . Ze zijn er bedanken ' zei Siddhartha terwijl de zwanen over de noordelijke bergen verdwenen.
De wijsheid van de drie raven
In het leven van elk wezen komt er een dag waarop het volwassen wordt en deel gaat uitmaken van de volwassen gemeenschap . In dit geval zijn kraaien zeker geen uitzondering. Op een dag stonden drie jonge kraaien op het punt een test te ondergaan die door de oudsten was voorbereid om te bepalen of de jongere kraaien volwassen genoeg waren om met de volwassenen te gaan vliegen. Het hoofd van hun clan vroeg aan de eerste raaf:
Waar moeten kraaien ter wereld volgens jou het meest bang voor zijn?
De jonge kraai dacht erover na en antwoordde toen Het engste ter wereld zijn pijlen, omdat ze een kraai in één schot kunnen doden . Toen de oudsten deze woorden hoorden, waren ze het er allemaal over eens dat dit een heel goed antwoord was. Ze hieven hun vleugels op en schreeuwden van vreugde. Je hebt volkomen gelijk, zei de leider van de kraaien. Wij heten u welkom in onze gemeenschap. Op dit punt vroeg het opperhoofd aan de tweede jonge kraai:
En wat is volgens jou hetgene waar kraaien het meeste bang voor moeten zijn?
Ik geloof dat een goede boogschutter gevaarlijker is dan een pijl zei de jonge kraai, omdat alleen een deskundige scherpschutter op zijn doel kan richten en het kan raken. Zonder de schutter is de pijl niets meer dan een stuk hout, zoals de tak waar we nu op zitten. Toen besloten de oudere kraaien dat dit het beste antwoord was intelligent ze hadden het ooit gehoord. De ouders van de jonge kraai schreeuwden van vreugde en keken vol trots naar hun zoon. Je spreekt heel intelligent, zei de leider van de kraaien. Wij zijn erg blij u te mogen verwelkomen in onze gemeenschap. Toen vroeg hij aan de derde jonge kraai:
Jij ook? Waar moeten kraaien volgens jou het meest bang voor zijn?
Geen van deze dingen! antwoordde de jonge vogel. Waar we het meest bang voor moeten zijn, is een beginnende schutter. Wat een vreemd antwoord! De oudere kraaien waren in de war en schaamden zich. De meesten van hen dachten dat deze kraai nog steeds niet wijs genoeg was om de vraag te begrijpen . Toen vroeg de leider van de raven hem: Wat bedoel je?
De tweede van mijn metgezellen had gelijk: zonder schutter is er geen reden om bang te zijn voor een pijl. Toch zal de pijl van een ervaren schutter altijd gaan waar hij heen wil. Dus als we het geluid horen van de boog die wordt afgeschoten, hoeven we alleen maar naar rechts of links te bewegen om de pijl te ontwijken. Maar we zouden nooit weten waar de pijl van een nieuwe schutter naartoe gaat. Zelfs als we bewegen is er dezelfde kans dat de pijl ons raakt. We weten niet wat beter is: bewegen of stil blijven staan.
Toen de andere kraaien naar zijn uitleg luisterden, begrepen ze dat deze jonge kraai ware wijsheid bezat omdat hij verder kon kijken dan de dingen. Ze spraken met respect en bewondering over hem en vroegen hem kort daarna om de nieuwe leider van de groep te worden.
