Kunst als toevluchtsoord en middel om lijden te communiceren

Voor Frida Kahlo was schilderen een manier om pijn om te zetten in artistieke expressie. Het was zijn kanaal, zijn toevluchtsoord, zijn vorm van vrijheid. Hij weigerde altijd slachtoffer te zijn en begreep onmiddellijk dat het leven door lichamelijk lijden niet de moeite waard was. Voor Frida Kahlo was het leven bovenal passie.

Als je zijn werk bewondert De gebroken kolom lichaam . Op dit doek krijgt de symboliek van pijn meer dan ooit een tastbare fysieke en bijna wanhopige intensiteit. Alle jaren die ik heb ondergaan er is een verheerlijking van het fysieke lichaam als synoniem met marteling.

Voeten, waarom wil ik ze als ik vleugels heb om te vliegen?

(Frida Kahlo)

Frida legde zelf ooit uit dat ze al die zelfportretten schilderde omdat ze zich alleen voelde. Meer dan het fysieke lijden willen kanaliseren hij moest iemand vinden die kon uitleggen hoe hij zich voelde en die iemand was zij.

Het voorbeeld van het leven en de houding van de beroemde Mexicaanse schilder toont ons een concreet feit: Creativiteit is een middel, een uitzonderlijk mechanisme dat ons kan helpen pijn te herstructureren en lijden te kanaliseren en nog veel meer. Expressieve therapieën zoals schilderen schrijven of componeren is ook een manier om voor onszelf te zorgen en emotionele stabiliteit te herstellen.

(De gebroken colonne 1944)

Het lijden en de gekwelde kunstenaar

We denken vaak dat kunst een verscheurde geest en een gewond hart nodig heeft om het toppunt van expressiviteit en genialiteit te bereiken. Het archetype van de gekwelde dichter en de romanschrijver die in zijn nachten verwoed schrijft trillend delirium blijft zeer aanwezig in de collectieve verbeelding.

Ons bestaan ​​is slechts een vluchtig sprankje licht tussen twee eeuwigheden van duisternis.

(Vladimir Nabokov)

Naast lijden bestaat er echter een psychologische realiteit die dit soort persoonlijkheden op een diepere en delicatere manier afbakent. Personages als Lord Byron Edgar Allan Poe Ernest Hemingway of zijzelf Frida Kahlo ze zijn het duidelijke voorbeeld van een heel specifiek kenmerk: passie. Geen van hen had een gewone geest. Met een gedetailleerde analyse zullen we ons realiseren dat ze perfect overeenkomen met Howard Gardners definitie van de creatieve geest:

• Creativiteit is een eenzame daad.
Creatieve mensen gaan verder dan het gewone, wat voor anderen logisch of natuurlijk is.
• De creatieve geest neemt risico’s en durft.
• Het creatieve potentieel ervan is nauw verbonden met de emotionele wereld.

(De Sterrennacht 1889 Van Gogh)

Verdriet en pijn nodigen de kunstenaar uit om zichzelf te herontdekken

Een van de meest toepasselijke definities van creativiteit het wordt ons aangeboden door de essayist Richard Luecke. Voor hen is creativiteit noch een mentale toestand, noch een genetisch feit, noch een constructie die alleen verband houdt met IQ. Het is een ontwikkelingsproces en een uitdrukkingsmiddel gericht op het oplossen van problemen of, en hier is het meest interessante deel, het bevredigen van emotionele behoeften.

Lijden is ongetwijfeld een katalysator voor artistieke expressie, maar dat geldt ook voor angst, geluk of woede. Echter pijn vindt een zeer louterend toevluchtsoord in de kunst, waar het onderwerp zichzelf kan terugvinden luister hoe je in de diepten van onzekerheid zwemt en samensmelt met je eigen zwarte gaten om er sterker en opgelucht uit te komen.

Ik ben een kunstenaar en ik weet goed hoe ik met mijn negatieve emoties moet omgaan

Rufus Wainwright is een beroemde Canadese singer-songwriter die in 2010 een plaat uitbracht ( Alle dagen zijn nachten: liedjes voor Lulu ) waarin hij één voor één alle tekenen van lijden onthulde die hij op dat moment ervoer. Bij zijn concerten verscheen hij strikt in het zwart gekleed en vroeg het publiek tussendoor niet te klappen liedje en de andere.

Lijden kan gerechtvaardigd worden als het wordt omgezet in de grondstof van schoonheid.

(Jean-Paul Sartre)

Hij had net zijn moeder verloren en werd in zijn gedachten nog steeds gedomineerd door het traumatische verleden dat hij met zich meedroeg nadat hij het slachtoffer was geworden van een geweld op slechts 14 jaar oud. Nu, na een gelukkig huwelijk, vaart haar leven in een veel kalmere, volwassen en veilige emotionele oceaan. Er is echter niemand die de vraag opgeeft of zijn huidige geluk hem ervan zal weerhouden mooie liedjes te schrijven zoals vroeger.

Rufus Wainwright

Wainwright is heel duidelijk over dit aspect. Hij weet heel goed dat er bij lijden geen voor en na bestaat, vooral als het gaat om trauma's uit de kindertijd. Demonen dansen altijd met ons, ze verdwijnen nooit helemaal. Wat er gebeurt is dat er komt een tijd dat we kiezen of we voor altijd willen blijven .

In de composities van Wainwright is een groot deel van de droefheid van het verleden is onveranderd gebleven en is aanwezig omdat het deel van hem is, omdat het een stukje van die adem is dat zijn creativiteit voedt. Maar ook het huidige geluk is een grote stimulans voor zijn werken. Waarom zou de singer-songwriter in vredesnaam een ​​van deze aspecten verwerpen of ontkennen?

Mensen zijn een complexe combinatie van tegengestelde emoties van licht en schaduw. Het is essentieel om niet op te geven, net zoals Frida Kahlo dat niet deed; we moeten een passie identificeren en er onze passie van maken om een ​​toevluchtsoord te vinden, een katalysator waarmee we de wereld het beste van onszelf kunnen geven en tegelijkertijd voor ons emotionele universum kunnen zorgen.