Er zijn toevalligheden die voor veel mensen veel verder gaan dan louter toeval. Het is het lot dat een pad volgt en die synchroniciteit die ons soms verbijsterd achterlaat omdat we niet in staat zijn een logische verklaring te geven voor wat er is gebeurd. We hebben deze sensaties allemaal op de een of andere manier ervaren en – hoewel de wetenschap de transcendentie van de bovengenoemde gebeurtenissen in twijfel trekt – is er een aspect dat niemand kan ontkennen.
Toevalligheden geven ons in feite een geldige gelegenheid om na te denken over onszelf en wat ons omringt. Dus in dat hectische lawaai van ons dagelijks leven, zo vol druk, routine en verplichtingen, als we plotseling die jeugdvriend tegenkomen die een boekwinkel binnengaat om hetzelfde boek te kopen als wij, doet de wereld even stilstaan.
Het is een ongelooflijk haakje in onze realiteit waarin we ons alleen kunnen beperken tot het waarderen van dat unieke toeval. Het is dat moment waarop we ons laten omarmen door het onverwachte en genieten van een frisse adem van magie.
Naast deze nuance is er nog een andere relevante nuance: elke willekeurige gebeurtenis kan een kans verbergen. Het zijn die vonken van het lot die ieder van ons met een open geest, intuïtie en creativiteit moet interpreteren om ze betekenis en transcendentie te geven.
Het nooit tegenkomen van een ongewoon toeval is veel ongebruikelijker dan het toeval zelf.
-Isaac Asimov-
Toevalligheden: wat denkt de wetenschap ervan?
Volgens Josh Tenenbaum, hoogleraar cognitieve en computerwetenschappen aan het Massachusetts Institute of Technology (MIT), zijn toevalligheden een vreemde paradox. Aan de ene kant lijkt het ons op het eerste gezicht op zijn zachtst gezegd een irrationeel argument. Als er echter één aspect is dat de wetenschap toegeeft, dan is het dat wel een groot deel van de meest verrassende ontdekkingen begint altijd met onverwachte toevalligheden.
Hoe interessant het ons ook mag lijken, de wetenschap heeft altijd een diepgaande belangstelling gehad voor dit soort gebeurtenissen. Een voorbeeld wordt gegeven door wiskundigen Persi Diacons en Frederick Mosteller die in 1989 een onderzoek uitvoerde naar een methode om toevalligheden te analyseren. Ze toonden aan dat echt belangrijke toevalligheden zelden voorkomen, maar het is waar dat ze bestaan. Ze onderstreepten echter een belangrijk aspect: toevalligheden zijn mooi in de ogen van degenen die ze observeren.
Dit betekent dat alleen degenen die in staat zijn de transcendentie achter het lot te waarderen, ten volle kunnen genieten van de kansen die het leven hen biedt. Dit beeld komt enigszins overeen met hoe Carl Jung het zelf definieerde synchroniciteit . Volgens de beroemde Zwitserse psychiater zijn er gebeurtenissen die met elkaar verbonden zijn via de simpele wet van oorzaak en gevolg. Soms vallen externe gebeurtenissen samen met onze emoties en onze interne behoeften.
Toevalligheden manifesteren zich en zorgen ervoor dat we reageren
Marc Holland psycholoog en auteur van het boek Sincroniciteit: door de ogen van de wetenschappelijke mythe en de truc r legt een heel interessant aspect van het onderwerp uit. Deze verschijnselen manifesteren zich om ons iets te laten voelen. Al deze gebeurtenissen genereren impact en nodigen ons daartoe uit een diepgaande reflectie op het mysterie van het leven .
Laten we een eenvoudig voorbeeld nemen. Een paar maanden geleden ontmoetten we tijdens een training iemand die onze aandacht had getrokken, maar met wie we niet de kans hadden gehad om te praten. Enkele maanden na de afsluiting van die cursus is dat gezicht nog steeds niet uit onze gedachten verdwenen. Op een middag, terwijl we aan het winkelen waren in een winkelcentrum, zagen we haar plotseling al van verre.
Dit significante toeval (of synchroniciteit aangezien we het hebben over het verband tussen een intern verlangen en een externe gebeurtenis) veroorzaakt allereerst verbazing. Later verschijnen er rusteloosheid en de ingehouden emoties die ons ervan weerhouden te reageren. Als u dit niet doet, betekent dit echter dat u een kans mist. Want een niet onderzochte of benutte kans is als een brief die we niet openen: we zullen nooit weten wat het lot voor ons in petto heeft...
Toevalligheden: worden ze gecreëerd of gemanifesteerd?
Een paar decennia geleden richtten een aantal psychiaters uit de hele wereld, maar ook natuurkundigen, wetenschappers, economen en journalisten de Serendipiteitsmaatschappij . Het doel is eenvoudig en nobel: het fenomeen toeval begrijpen.
Een eerste feit dat ze al als vanzelfsprekend hebben beschouwd, is dat toevalligheden worden gecreëerd. Wat er voor ons gebeurt, hangt in veel gevallen af van onze persoonlijkheid, openheid, nieuwsgierigheid en ons vermogen om belangrijke gebeurtenissen te observeren en te waarderen. Dus de persoon die zelden om zich heen kijkt, die geen veranderingen in zijn dagelijks leven doorvoert en die een inflexibele mentaliteit heeft, zal deze verschijnselen nauwelijks begrijpen of tot leven brengen.
Opnieuw vinden we een concrete bevestiging van wat werd betoogd door de wiskundigen Persi Diaconis en Frederick Mosteller, voorstanders van het feit dat het toeval alleen in het oog van de waarnemer ligt. Carl Jung verdedigde op zijn beurt de theorie van Unus Mundus, volgens welke de psychische en materiële werelden dezelfde entiteit zijn. De waarnemer en zijn realiteit zouden daarom hetzelfde zijn. Hetzelfde materiaal altijd verenigd.
Jung en de nieuwsgierigheid van een kind
Wetenschappers verklaren dat toevalligheden ontstaan omdat wij ze soms zelf mogelijk maken. Als de wetenschapper bepaalde elementen niet zou testen, zouden deze ongelooflijke gevallen van serendipiteit niet voorkomen . Als we thuis bleven en niet met die zweem van naar de wereld keken kinderlijke nieuwsgierigheid van vertrouwen en openheid zouden we de magie van de willekeur niet eens kunnen waarderen.
We moeten echter één eenvoudig aspect onthouden: toevalligheden gebeuren, maar als ze gebeuren, is dat om ons de kans te geven de kansen te grijpen die ons worden geboden.
