De dramafilm over seksistisch geweld Pleegzorg: een verhaal van geweld absolute debuut van regisseur Xavier Legrand won de prijs voor Beste Film tijdens de 44e editie van de César-prijzen. Het is een van de hoogste onderscheidingen voor de Franse en Europese cinema. Een film die vrijwel geluidloos wordt gepresenteerd, maar die een uitstekend resultaat behaalde aan de kassa en die een verhaal vertelt van zeer hoge maatschappelijke waarde.
Ne Pleegzorg: een verhaal van geweld de regisseur laat de toeschouwers een kamer betreden waarin de problemen, angst en dramatische fouten van de gezamenlijke voogdij tot leven komen. Het plot, de dialogen en de
In deze eenvoudige maar scherpe film de toeschouwer ontdekt dat de monsters echt bestaan, maar niet het uiterlijk hebben van de klassieke verhalen. Hun gezichten zijn niet misvormd en ze verstoppen zich niet in de steegjes van verlaten wijken, integendeel. Soms leven ze in rijke en ogenschijnlijk serene families. Ze kunnen vaak veel dichterbij zijn dan je zou denken.
Gezamenlijke voogdij: wanneer één ouder het monster is
Het verhaal wordt ons gepresenteerd via de onderzoeksrechter die de leiding heeft over een normale echtscheidingszaak met het daarmee samenhangende geschil over de voogdij over de kinderen. Het is moeilijk om een totaalbeeld van de zaak te krijgen, ook al lijken enkele van de belangrijkste elementen ervan duidelijk. Zoals de voortdurende gewelddaden van de vader tegen de moeder.
Vanaf dit moment wordt alles ingewikkeld en lijkt Justitie zelf de weg kwijt te raken . Er mag op zo’n belangrijk kruispunt geen twijfel bestaan of het wel of niet opportuun is om een kind te dwingen tijd door te brengen met zijn monstervader. Degene die slaat, vernedert en gebruikt geweld tegen zijn vrouw.
De advocaat van de moeder Miriam (gespeeld door actrice Léa Drucker) omschrijft haar ex-man als een bijzonder bezitterige en gewelddadige man. Tegelijkertijd ontkent de advocaat van Antoine (Denis Ménochet) deze definitie categorisch en is hij ervan overtuigd dat de overdrijvingen van Miriam het resultaat zijn van een plan dat zij heeft bedacht om de exclusieve voogdij .
De rechter leest de schriftelijke verklaring voor van de kleine Julien (Thomas Gioria) waarin hij meerdere keren herhaalt dat hij niet aan zijn monstervader wil worden toevertrouwd. Terwijl hij het verhaal van het kind onderzoekt, staart de magistraat naar beide ouders, in een poging eventuele afwijkingen of gebaren op te sporen die haar kunnen helpen bij het vaststellen van haar oordeel. Zijn toekomstige beslissing gaat gepaard met veel twijfels.
Het is voor de advocaat van de vrouw moeilijk om tastbaar bewijs te vinden van het ware karakter van haar ex-man . Het monster is namelijk bedreven in het aanpassen van zijn gedrag aan zijn interesses. De gewelddadige en agressieve chauvinistische inslag zal dus pas aan het einde van de film naar voren komen.
Uit de manier waarop het gerechtelijke proces verloopt, begrijpt de kijker dat de magistraat hoogstwaarschijnlijk zo in de war zal raken dat hij een zeer ernstige fout zal maken.
Er zal een langzame explosie plaatsvinden van huiselijk geweld repressie en rusteloosheid die op het scherm vloeien door de meesterlijke vertolking van de piepjonge Thomas Gioria in de rol van Julien, de jongste van het gezin. Zijn leeftijd zal hem veroordelen om het tweede slachtoffer van dit dramatische verhaal te worden.
Van de koude gerechtelijke oplossing tot de hel van gedeelde hechtenis
Vanaf het eerste moment dat zijn vader Antoine de voogdij krijgt, heerst er een klimaat van latente spanning . Een close-up van het gezicht van het bange kind, een woordeloze dialoog die kippenvel kan bezorgen, zijn slechts enkele van de elementen die een voortdurend gevoel van verstikking op de kijker overbrengen.
De blik en uitdrukkingen van de kleine vertellen het verhaal van de gevoelservaring. Door de afwezigheid van muziek verschijnen de geluiden van het dagelijks leven als reële bedreigingen. Een sleutel die in een slot steekt en een deur opent, is een geluid dat voor veel mishandelde vrouwen angst inboezemt.
De kijker beseft dat dit niet het geval is ouderlijke vervreemding diagnostisch label met twijfelachtige wetenschappelijke basis. De perverse narcist Antoine weet de geest van anderen te manipuleren. Zijn spel bestaat erin te verschijnen als een onbegrepen wezen, een echt slachtoffer alleen schuldig aan het bij elkaar willen houden van zijn gezin.
Pleegzorg: een geschiedenis van geweld onthult dat monsters bestaan (en onder ons leven)
Niemand in de familie gelooft in deze gesimuleerde rol. Ze weten dat elke aanpak geen significant berouw is, maar een grotere benadering van de controle die Antoine wil herwinnen.
De grote kracht van de film schuilt vooral in de manier waarop regisseur Xavierd Legrand de kijker de adem beneemt. Gebruikmakend van een mengeling van angst en hoop die elkaar op een bijna duivelse manier achtervolgen.
De spanning is constant maar latent, subtiel net als bij de vader die op elk moment zal proberen al zijn frustratie lucht te geven. Een vader die weet dat hij de gedeelde voogdij kan verliezen en die zijn ondergedoken vrouw blijft bedreigen en mishandelen om verdere bedreigingen te voorkomen.
De strategie van de vader om zijn vrouw Miriam te benaderen via intimidatie van zijn jongste zoon lijkt echter te hebben gefaald. Dit besef is dramatisch gevaarlijk omdat het de lont kan vormen voor nieuwe episoden van woede en geweld waarin zij de gevolgen zal dragen.
Er is een langzaam en constant getik te horen dat de kijker de adem beneemt . En we keren terug naar de koelkamer waar over de hechtenis werd beslist. Het is niet duidelijk waarom zo’n heldere werkelijkheid (voor degenen die kijken) onzichtbaar is voor degenen die geroepen zijn om te oordelen en vooral gerechtigheid te garanderen. Ook in dit geval is het opnieuw misbruikgeweld.
Pleegzorg: een verhaal van geweld, sociale verantwoordelijkheid
De loop van de geschiedenis voorziet een ramp. DE' alleen maar hoop van kleine Julien wil dat de intercom stopt met rinkelen. Ze weet dat het monster beneden op haar wacht, ze weet dat hij desnoods urenlang de intercom zal aanbellen. Hij voelt dat als hij niet weggaat.
Maar zodra het geluid stopt, beginnen anderen. En ze zullen er nogmaals op wijzen dat Antoine niet bereid is toe te geven. De laatste scène van de film is angstaanjagend zonder dat er speciale effecten of sombere make-up nodig zijn. De vader lijkt nu volledig ontmenselijkt als een echt beest, verblind door trots en wraak.
De scènes zijn zo echt dat de aanvankelijke empathie voor deze arme moeder en haar zoon plaats maakt voor pijn. De toeschouwer wordt als die buurman die luistert naar de geluiden van geweld of de politieagent die reageert op de noodoproep van een van de kinderen.
Eindelijk Pleegzorg: een verhaal van geweld we begrijpen dat monsters bestaan en leven in families die de onze zouden kunnen zijn en niet aan de randen van de meest beruchte straten. Monsters kunnen onze achternaam dragen en dit weegt nog zwaarder.
Uiteraard kunnen deze gevallen worden aangepakt dankzij moderne technologieën cognitieve gedragstherapieën maar pas in een later stadium. Monsters moeten worden bestreden met de kracht van onderwijs, het zwaard van empathie, het schild van solidariteit, de tralies van gerechtigheid en extreem snelle en beslissende interventies.
