Psychopathologie in de bioscoop: realiteit of fictie?

Psychopathologie is altijd zeer aanwezig geweest in de filmgeschiedenis . Een oneindig aantal films vertelt de verhalen van psychologen, psychiaters en vooral van mensen die lijden aan psychische stoornissen. psychopathologie in de bioscoop .

Filmische weergaven van psychische stoornissen, de daarmee gepaard gaande symptomen of de relatie tussen patiënt en specialist zijn niet altijd waarheidsgetrouw . Soms leidt de zoektocht naar het verrassingselement, dat de film die noot van mysterie geeft, ertoe dat scenarioschrijvers, regisseurs en acteurs afstand nemen van de basisprincipes van de wetenschap door een vertekend beeld te tonen.

Als de psychiatrie niet had bestaan, hadden de films deze moeten uitvinden. En in zekere zin deden ze dat ook.

Irving Schneider

Psychopathologie in de bioscoop: discrepanties om het verrassingseffect te verkrijgen

Het is vaak nodig om de zaken een beetje ingewikkelder te maken om een ​​publiek te verbazen dat meestal naar de bioscoop gaat op zoek naar sensaties in plaats van naar informatie. Er bestaat echter een zekere discrepantie met betrekking tot drie belangrijke aspecten:

• Bij verschillende gelegenheden worden geweld en agressie in verband gebracht met psychische aandoeningen om een ​​zekere mate van emotie en spektakel te bereiken. Talrijke karakters met psychische stoornissen ze worden afgeschilderd als agressieve gewelddadige sadisten met een donkere kant die helemaal niet reëel is . Deze vertegenwoordiging bevordert het sociale stigma met betrekking tot de gevaarlijkheid van deze mensen, hoewel statistisch gezien verre van de realiteit.

• Er zijn verschillende ziekten gedocumenteerd in handboeken over psychopathologie die gemakkelijk met elkaar verward kunnen worden, gezien de kwetsbaarheid van diagnostische grenzen. Borderline-persoonlijkheidsstoornis wordt bijvoorbeeld verward met bipolaire stoornis of bij een bipolaire stoornis worden depressieve en manische episoden niet adequaat beschreven. In sommige films leeft zelfs het idee dat liefde psychische stoornissen kan genezen.

Het beeld van de therapeut wordt vertekend weergegeven. Psychiater Pilar de Miguel legt uit dat de figuur van de specialist in de bioscoop een zeer positieve of een zeer negatieve connotatie krijgt. Bij verschillende gelegenheden wordt beschreven dat professionals niet in staat zijn grenzen te stellen tegenover patiënten.

Bovendien overheerst in sommige gevallen de behoefte om drama te zoeken en zich op gevoelens te concentreren. Misschien om de kijker eraan te herinneren dat hij naar een film kijkt, een representatie en niet de werkelijkheid . Het moet echter gezegd worden dat je ook van veel films kunt leren, omdat ze een waarheidsgetrouwe documentatie van de werkelijkheid bieden. Laten we ze hierna bekijken.

Psychopathologie in de bioscoop: 3 interessante titels

Er is iets veranderd

Er is iets veranderd is een film uit 1997, geregisseerd door James L. Brooks. Bespreek het onderwerp van obsessief-compulsieve stoornis maar het zondigt als het de symptomen van de stoornis wil overdrijven met de persoonlijkheid van de hoofdpersoon.

Melvins opvliegende karakter kan het verkeerde idee suggereren dat mensen die lijden aan een obsessief-compulsieve stoornis dezelfde kenmerken hebben als dit personage. Eigenlijk we moeten de onaangename kenmerken van de symptomen van de stoornis isoleren, zoals de rigide schoonmaakrituelen, de obsessie met symmetrie en de maniakale herhaling die de film beschrijft .

Dr. Green, hoe kunt u bij mij de diagnose obsessief-compulsieve stoornis stellen en dan verbaasd zijn als ik hier zomaar opduik?

Melvin Er is iets veranderd

Na de release van deze film associeerden veel kijkers een obsessief-compulsieve stoornis met onaangename en slechtgehumeurde mensen, maar ze hebben zichzelf er ook van overtuigd dat dankzij liefde en vriendschap De symptomen kunnen verminderen of zelfs volledig verdwijnen .

De vlieger

De film De vlieger van Martin Scorsese vertelt een deel van het leven van de miljonair, ondernemer en producer Howard Hughes, gespeeld door Leonardo Di Caprio.

Vanuit het perspectief van psychopathologie toont deze film naar waarheid de ontwikkeling en evolutie van een obsessief-compulsieve stoornis. Het begint allemaal met een jeugd gekenmerkt door de angst van de moeder dat haar zoon ziek zou worden, en over zou gaan naar een adolescentie vol excentriciteiten en manieën tot hij de volwassenheid vol obsessies en dwanghandelingen zou bereiken .

In de film kunnen we duidelijk getuige zijn van de angst voor ziektekiemen die Howard Hughes obsedeert. Hij heeft altijd zijn zeep bij zich en wast dwangmatig zijn handen tot hij bloedt om te voorkomen dat hij een ziekte oploopt.

Ten tijde van de verhaalde gebeurtenissen was de obsessief-compulsieve stoornis nog niet gedefinieerd, de reden waarom de hoofdpersoon niet de noodzakelijke behandeling krijgt. De symptomen en het daaruit voortvloeiende lijden (uitstekend weergegeven in de film) geven echter aan dat de hoofdpersoon er vrijwel zeker last van heeft.

Aandenken

Voordat we het over deze film van Christopher Nolan hebben, moeten we uitleggen wat er wordt bedoeld met anterograde amnesie. In tegenstelling tot retrograde amnesie, wat betekent dat je dingen uit het verleden vergeet, wordt deze aandoening gekenmerkt door het onvermogen om nieuwe concepten te leren en te onthouden.

De persoon met anterograde amnesie vergeet dingen terwijl ze gebeuren, omdat ze de informatie niet in hun geheugen kunnen opslaan. geheugen lange termijn . Hij herinnert zich niets omdat hij in een staat van ruimte-tijd-desoriëntatie leeft. Het bevindt zich altijd op dezelfde plek.

Zonder al te veel details van de film en zijn verhalende structuur prijs te geven, kunnen we dat zeggen Aandenken het weerspiegelt heel getrouw de angst en kenmerken van mensen die getroffen zijn door deze geheugenstoornis.

We leren over het systeem dat door de hoofdpersoon is gecreëerd met bekende foto's en tatoeages om te proberen het raadsel waar de film om draait te ontcijferen . De gekozen strategie dient niet om te herinneren, maar om te bevestigen dat hij weet wat er met hem gebeurt. Het doel van de regisseur is om de kijker uit te nodigen empathie te voelen voor de hoofdpersoon en zijn bewuste verwarring, en hij lijkt in zijn opzet te slagen.

Misschien Aandenken het weerspiegelt niet perfect anterograde geheugenverlies, maar het is wel in staat het publiek in een staat van onzekerheid en verbijstering te houden die typerend is voor de hoofdpersoon.

Het is een zeer slecht geheugen dat alleen achteruit werkt.

Lewis Caroll

Cinema die verder gaat dan louter entertainment, is een open deur naar kennis, reflectie en empathie via zijn verhalen en personages. Het voeden van de ervaringen van anderen, ook al is het via fictie, ligt binnen ieders bereik. Als je je echter dieper wilt verdiepen in de wereld van de psychopathologie het ideaal is om specifieke teksten en specialisten uit de sector te raadplegen .

Bibliografie

Van moeder M. Markyory E. en Pavan L. (om te genezen) De geest elders: cinema en mentaal lijden Franco Angeli Editore 2010.