Stendhal-syndroom, ook bekend als het Florence-syndroom het wordt beschouwd als een psychosomatische stoornis waar vooral hoogsensitieve mensen last van hebben. Het ontstaat wanneer we in korte tijd een groot aantal kunstwerken langdurig bewonderen, wat een soort overdosis aan artistieke schoonheid teweegbrengt.
De oorsprong van deze pathologie ligt bij het subject dat het kunstwerk observeert en niet bij het object zelf . De bewondering van kunstwerken kent meerdere interpretaties en subjectieve valorisaties die afhankelijk zijn van de cultuur van ieder van ons.
Onderzoek naar het Stendhal-syndroom
Diverse groepen van neurologen leggen het uit Dat overmatig mentaal plezier veroorzaakt door het observeren van prachtige werken kan in groot ongemak veranderen . Meestal zijn de symptomen die optreden zowel fysiek als psychologisch: zweten, hartkloppingen, misselijkheid, wazig zien. Er is ook een gevoel van spanning
De eerste die schrijft Stendhal die zijn persoonlijke ervaring beschreef tijdens een bezoek aan Florence. Desondanks was het in de jaren zeventig de psychiater Graziella Magherini, na een groot aantal gevallen te hebben bestudeerd, die allemaal voorkwamen bij toeristen die Florence bezochten, die het als een echte pathologie definieerde.
Meestal heb je last van deze pathologie als je in steden bent die vanuit artistiek oogpunt belangrijk zijn. Florence Rome of Venetië zijn de bekendste voorbeelden. Het controversiële antwoord dat door sommige psychologen wordt ondersteund, beschrijft de suggestie waarmee veel toeristen gepaard gaan als de enige reden die verantwoordelijk is voor dit syndroom die deze pathologie al kennen.
Het Stendhal-syndroom is een referentiepunt geworden voor de Romantiek en kan toeslaan
jrgcastro en J. Salmoral
