Umberto Eco was schrijver, literair criticus, semiotische filosoof en universiteitsprofessor . Hij is vooral bekend om zijn roman uit 1980 De naam van de roos een historische misdaadroman die semiotiek, narratief met bijbelse analyse, middeleeuwse studies en literaire theorie combineert.
Umberto Eco werd geboren op 5 januari 1932 in Piemonte. Zijn vader Giulio was accountant en diende tijdens zijn leven in drie oorlogen. Als kind bracht Umberto uren door in de werkplaats van zijn grootvader, waar hij zich met literatuur begon te bezighouden. Hij las de collectie van zijn grootvader, waaronder Jules Verne Marco Polo en Charles Darwin. Tijdens de dictatuur van Benito Mussolini won Eco de eerste prijs in een schrijfwedstrijd voor jonge fascisten.
Na de Tweede Wereldoorlog sloot hij zich aan bij een katholieke jongerenorganisatie. In korte tijd werd hij de nationale leider. Hij verliet zijn ambt echter in 1954 tijdens enkele protesten tegen het conservatieve beleid van paus Pius XII. Maar Eco onderhield een sterke band met de kerk, wat tot uiting kwam in zijn proefschrift over Thomas van Aquino in filosofie aan de Universiteit van Turijn in 1956.
Hij werkte als cultureel redacteur voor de RAI en was professor aan de Universiteit van Turijn (1959-1964). Tijdens zijn werk bij de RAI raakte hij bevriend met een groep avant-gardekunstenaars. Bekend als Groep 63 bestond uit muzikanten, kunstenaars en schrijvers die een fundamentele invloed uitoefenden op de literaire carrière van Umberto Eco.
De culturele erfenis van Umberto Eco
Als semioticus Umberto Eco probeerde culturen te interpreteren door middel van tekens en symbolen. Hij analyseerde taal, religieuze iconen, boekrollen, kleding, partituren en zelfs cartoons. Toen hij lesgaf aan de Universiteit van Bourgondië publiceerde hij meer dan twintig boeken over dit onderwerp.
Het bijzondere van zijn werk was dat hij zijn romans doordrenkte met veel van zijn academische zorgen. Eco vond een manier om zijn academische leven en zijn werk als schrijver bij elkaar te houden.
De uitkomst van De naam van de roos zijn eerste roman werd niet geëvenaard door zijn volgende werken of zelfs door zijn andere werken. De naam van de roos het werd voor het eerst in 1980 in Europa gepubliceerd en er werden meer dan 10 miljoen exemplaren van verkocht in ongeveer 30 talen. In 1986 werd een film geproduceerd, geregisseerd door Jean-Jacques Annaud, met in de hoofdrol Sean Connery. Een werk dat evenveel succes boekte.
Ik geloof dat wat we worden, afhangt van wat onze vaders ons leren op vreemde momenten, wanneer ze ons niet echt proberen te leren. Wij bestaan uit deze kleine stukjes wijsheid.
-Umberto Eco-
Hij bleef filosofie doceren en daarna semiotiek aan de Universiteit van Bologna. Hij verwierf een zekere bekendheid in Italië dankzij zijn wekelijkse artikelen over populaire cultuur en politiek die hij publiceerde De espresso .
Haar bijdrage aan de mediacultuur is enorm en is terug te vinden tussen de essays zoals Fenomenologie door Mike Bongiorno. Dankzij zijn invloed werd Eco algemeen erkend en bijgevolg geëerd met meer dan 30 eredoctoraten van erkende en gerespecteerde instellingen zoals Indiana University of Rutgers University.
De naam van de roos en andere literaire werken
Zoals reeds vermeld, zijn bekendste roman De naam van de roos is gevestigd in een 14e-eeuws Italiaans klooster. De gekozen locatie is het meest geschikt voor het perceel dat het presenteert. Een ondoordringbaar middeleeuws klooster; je kunt bijna de sfeer van de kerk van de heilige plaats waarnemen... In deze heilige omgeving wordt tragedie opgebouwd. Al snel beginnen de moorden en sterven de monniken vanwege hun geloofsgenoten die een filosofisch manuscript willen verbergen dat verloren is gegaan door Aristoteles .
Profiteren van mysterie en fictie Eco laat ruimte voor debat door hoofdstukken af te wisselen die zijn gewijd aan discussies over christelijke theologie en ketterijen. Dit idee lijkt misschien briljant, maar het is onvermijdelijk om na te denken over de controverse die het zou kunnen veroorzaken.
Het is verstandig om een werk te maken dat is ontworpen om iets onderscheidends te entertainen, door het te transformeren in een ruimte voor reflectie en debat. Tegen alle verwachtingen in Eco wist met deze spannende roman een breed publiek te boeien
In Quest’opera Eco vestigt verschillende parallelle filosofische conflicten : absolute waarheid versus versus versus vrije wil. En natuurlijk geest versus religie. Een serie van tweedelingen fundamenteel in de mens en veroorzaakt zo een voortdurende dialoog tussen de traditionele wereld van het middeleeuwse christendom en het postmodernisme. In deze dialoog slaagt Eco erin de grenzen van ieder van ons te onderzoeken.
Er is niets beter dan je andere werelden voor te stellen en te vergeten hoe pijnlijk de wereld waarin we leven is.
-Umberto Eco-
In de daaropvolgende romans komen verschillende hoofdrolspelers aan bod die hun wortels in de geschiedenis hebben, bijvoorbeeld: een helderziende kruisvaarder in de Middeleeuwen, een schipbreukeling uit de 17e eeuw en een natuurkundige uit de 19e eeuw.
Deze romans brachten de lezers er ook toe grote hoeveelheden semiotische reflecties met meeslepende fictieve verhalen in zich op te nemen. Echo hij heeft altijd gewerkt met behoud van een vreemd evenwicht tussen de geschiedenis werkelijkheid en fantasie in literaire productie.
Umberto Eco: bijdrage aan het universele denken
In september 1962 trouwde hij met Renate Ramge, een Duitse kunstprofessor met wie hij twee kinderen kreeg, een jongen en een meisje. Eco verdeelde zijn tijd tussen een appartement in Milaan en een vakantiehuis in de buurt van Rimini. In zijn Milanese residentie bezat hij een bibliotheek van 30.000 banden en in Rimini een van 20.000 banden. Hij stierf in zijn huis in Milaan aan alvleesklierkanker in de nacht van 19 februari 2016 op 84-jarige leeftijd.
In 1988 presenteerde Eco aan de Universiteit van Bologna een ongebruikelijk studieprogramma genaamd Westerse antropologie. Dit programma was voor die tijd uiterst revolutionair omdat het was opgezet vanuit het perspectief van niet-westerlingen (Afrikaanse en Chinese geleerden).
Vanuit dit initiatief ontwikkelde Eco in samenwerking met de Franse antropoloog Alain Le Pichon een internationaal transcultureel netwerk. Het Bolognaprogramma resulteerde in een reeks conferenties die daar een schets van zouden zijn De eenhoorn en de draak een werk waarin Eco de kwestie van kenniscreatie in China en Europa aan de orde stelt.
Hij benadrukte de neiging tot classificeren symbolen ideeën en concepten van vreemde culturen en deze aanpassen aan het eigen culturele referentiesysteem. Het meest relevante voorbeeld dat Eco aanhaalt, is dat volgens welke Marco Polo, toen hij tijdens zijn reizen door het Oosten een neushoorn zag, deze onmiddellijk als een eenhoorn identificeerde. Marco Polo had het dier geclassificeerd op basis van het westerse beeld van de eenhoorn: een eenhoornig wezen.
We kunnen deze anekdote vinden in middeleeuwse teksten en vroege reisboeken; zelfs met de ontdekking van Amerika beweerden veel reizigers zeemeerminnen te hebben gezien of spraken ze over exotische en fantastische plaatsen. Eco presenteerde een gevolg van onze cultuur. Net als Marco Polo proberen we iets onbekends te begrijpen door het aan te passen aan het filter van wat ons bekend is.
Zijn aanpak maakte hem tot een pionier in het interpreteren van de wereld op basis van onze cultuur. Umberto Eco heeft een van de belangrijkste benaderingen in de hedendaagse semiotiek opgericht en ontwikkeld, die doorgaans interpretatieve semiotiek wordt genoemd.
