Tijd houdt nooit op een ongelooflijke paradox te zijn . Aan de ene kant is het niets meer dan een menselijke uitvinding. Misschien wel een van de nuttigste, maar ook een van de dingen waaraan we het meest verslaafd zijn.
Het gebeurt ook vaak dat wanneer we het snel willen doorgeven, het tegenovergestelde gebeurt; terwijl op de mooiste momenten de snelheid toeneemt. De seconden gaan langzaam voorbij als we in de wachtkamer zitten, terwijl ze voorbij vliegen als we met vrienden aan het eten zijn en plezier hebben.
Of het nu om de een of andere reden is zijn gang of eenvoudige bestaan vertaalt zich gemakkelijk in ongeduld, opwinding en spanning . Een angst die angst en verwachting combineert. Omdat we allemaal weten dat we niet alles kunnen controleren wat er zal gebeuren, net zoals we weten dat hoogstwaarschijnlijk niet alles wat de toekomst voor ons in petto heeft positief zal zijn. Het leven, hoe vaak je het ook probeert te voorspellen, zal vroeg of laat onvoorspelbaar zijn.
-Eleanor Roosevelt-
Het horloge dat de mijnwerker doodde
We zullen je een klein verhaal vertellen. Een verhaal over een groep mannen die vastzitten in een mijn en geen uitweg meer hebben. Gelukkig wisten zij de situatie buiten te communiceren en wachten daarom op redding. Nadat ze de situatie hebben beoordeeld, krijgen ze te horen dat het minstens drie uur zal duren om de uitgang van de mijn vrij te maken en hen in veiligheid te brengen.
Anderzijds Dezelfde explosie die hun uitgang blokkeerde, bracht ook het dak in gevaar en het gevaar bestaat dat het elk moment boven hun hoofden kan instorten . Op hun gezichten zie je de weerspiegeling van angst voor de dreiging van iets nieuws instorten . Het zijn deskundige mijnwerkers en ze weten heel goed dat er heel weinig voor nodig is om ze onder een ton stenen te begraven.
Van alle gevangen mijnwerkers heeft slechts één een horloge. Aan deze mijnwerker wordt voortdurend gevraagd hoe laat het is totdat de leider van de mijnwerkers besluit iets te doen om de groeiende collectieve angst onder controle te houden. Vervolgens vraagt hij de eigenaar van het horloge om de groep alleen bij elke tijdsverandering op de hoogte te stellen van de tijd en beveelt hij zijn metgezellen hem niets te vragen.
Uiteindelijk vindt het reddingsteam een weg naar de mijn. Beetje bij beetje slagen ze erin om alle mijnwerkers terug te halen, behalve de eigenaar van de wacht, die stierf als gevolg van een hartaanval .
Hoe kon dit gebeuren? Omdat dat de enige mijnwerker was die in contact mocht komen met de bron van angst en hij was daarom de enige wiens angst tot een zeer hoog niveau was gestegen. Bovendien ging de tijd voor hem nooit voorbij en consumeerde hij uiteindelijk zijn eigen leven.
Niets doet ons sneller verouderen dan de constante gedachte dat we ouder worden
-Georg Christoph Lichtenberg-
Wat kunnen we van dit verhaal leren?
Die tijd stopt als het zover is laten we het oplossen intens en die juist loopt als we er af en toe naar kijken. De mijnwerkers die geen horloge hadden, hoefden niets anders te doen dan hun gedachten op iets anders te concentreren dan op het tikken van de wijzers en konden zich vervolgens concentreren op wat ze zouden doen als ze daar eenmaal uit waren.
Integendeel de mijnwerker met het horloge die niet werd gered, kon niets anders doen dan zich concentreren op zijn bron van angst . Het is de schuld van het horloge verstand hij had niets anders gedaan dan de minuten zien verstrijken, een gebaar dat ertoe had bijgedragen dat zijn staat van angst was toegenomen tot een niveau dat zijn lichaam niet meer kon verdragen.
Wanneer het risico bestaat dat de tijd een angstige prikkel wordt, is het aan ons om te kiezen of we de mijnwerker willen zijn met het horloge of de mijnwerker zonder. We kunnen beslissen of we willen dat onze geest zich concentreert op het verstrijken van de tijd, of dat we de aandacht daarop willen verleggen gedachten prettiger en vooral minder belastend.
