Uiteindelijk zonder te weten hoe die dag komt. Iets in ons wordt wakker en vertelt ons dat we niet langer oud genoeg zijn om spijt te hebben van halfslachtige knuffels, halfslachtige bedoelingen en maanloze nachten. . Uiteindelijk komt er dat stadium waarin angsten verdwijnen en grenzen niet langer de kans hebben om afgronden voor ons te creëren.
Jorge Luis Borges in de epiloog van Tutti le opere zegt hij dat mensen hun verleden zijn, hun bloed, de gelezen boeken en de andere mensen die ze kennen. Aan deze lijst moeten we echter alles toevoegen wat destijds niet mogelijk was. Mensen zijn ook die lege mensen, die mislukte pogingen die een zeer zware spijt met zich meebrachten, zwaarder dan fouten griffiers.
Falen is de kans om opnieuw te beginnen met meer intelligentie.
(Henry Ford)
Jezelf ervan overtuigen dat treinen altijd passeren voor degenen die weten hoe ze moeten wachten, is een trieste illusie, een afgezaagde uitdrukking die vaak voorkomt in zelfhulpboeken. Er zijn gebeurtenissen die hun moment hebben gehad, hun magische kans die is verdwenen als rook uit een open raam. Ze zullen niet meer gebeuren. Elke ochtend gaan er echter nieuwe deuren open, waardoor koelere wind doorlaat en ruimtes vrijer worden om met een nieuwe houding te benaderen.
Voordat we tegen onszelf zinnetjes zeggen als: op mijn leeftijd kan het niet meer gebeuren of zijn deze dingen niet langer voor mij bestemd, moeten we ons kunnen losmaken van dit verdrietige meloncholisch om te herstellen van de honger, het verlangen en het plezier van het leven met volle handen en een brandend hart.
Spijt duwt ons uit onze comfortzone
We zijn niet langer gemaakt om spijt te hebben of om de prachtige zee in ons te laten zien aan mensen die niet kunnen zwemmen en die de taal van onze golven niet begrijpen. Er komt een tijd dat we het geluid haten routine want in plaats van ons veiligheid te bieden, lijkt het ons een droevige winter die nooit door de lente wordt vervangen, en nog minder door inspirerende zomeravonden.
De leeftijd die op onze identiteitskaart staat, doet er niet toe: het is ons hart dat de ware jeugd bevat die streeft naar nieuwe ervaringen en nieuwe dingen smaken . We willen iets doen, maar hoe kunnen we deze levensbehoefte vormgeven? Hoe kunnen we de grens van ons dagelijks leven overschrijden? Het lijkt misschien tegenstrijdig, maar we kunnen ons ongemak of onze rusteloosheid vaak tot ware bondgenoten maken om buiten onze veilige zones te komen.
Velen van jullie denken misschien dat de term comfortzone een overblijfsel is van de motiverende psychologie uit de jaren tachtig, waar zoveel boeken over zijn geschreven. Deze onderzoeken die begonnen zijn met het verifiëren van het niveau van de omgevingstemperatuur waarin een persoon zich prettig voelt, hebben echter een nog interessanter feit aangetoond: Mensen zijn geprogrammeerd om neutrale ruimtes te zoeken waarin ze zich veilig voelen.
Deze zekerheid leidt er echter niet altijd toe dat ze productiever of gelukkiger zijn: bij bepaalde gelegenheden ontstaan er nieuwe vitale behoeften.
Het besef dat onze comfortzones klein zijn geworden, dwingt ons om de grens van onze angst te overschrijden op zoek naar nieuwe kansen . Omdat het soms de enige manier is om onze angsten en kwalen te omarmen
De cirkels van ons leven en nieuwe kansen
Visualiseer het verleden van je leven even. Waarschijnlijk heb je je een rechte lijn voorgesteld: achter je ligt het verleden met alles wat je hebt gemist, de mislukte pogingen en de paden die je nooit hebt verkend. Aan de andere kant, hangend voor je neus, recht voor je, gaat je toekomst open waarin alle hierboven genoemde kansen op vooruitgang opdoemen.
Nou, in werkelijkheid zou je niet zo over je leven moeten nadenken: het ideaal is om het te visualiseren met behulp van cirkels. De beroemde wetenschapper en systeemingenieur Peter Stange definieert onze wereld en ons bestaan als een prachtig mechanisme van met elkaar verbonden cirkels. Bijna alsof het een mandala . Dit zijn cycli die beginnen en eindigen en die op een absoluut prachtige manier met elkaar verweven zijn. Op deze manier over je leven nadenken nodigt je uit om na te denken over verschillende vragen.
Het eerste idee dat je uit dit beeld moet halen is dat de kansen die je gisteren hebt gemist en de fouten en mislukte pogingen uit het verleden deel uitmaken van een cyclus die al is afgelopen. Als je ziet dat er in deze cyclus een begin en een einde is, wordt je ertoe aangezet om met meer stevigheid een nieuwe te beginnen wijsheid en hoop.
In deze huidige fase is alles mogelijk: het is een open cirkel waarin je ontvankelijk bent voor alles om je heen. De mogelijkheden zijn talrijk en nu weet je dat je er geen spijt meer van zult hebben. Alles wat je in het verleden hebt meegemaakt, blijft niet achter je, maar omhult je en dient als referentiepunt om je eraan te herinneren welke deuren het niet verdienen om geopend te worden en welke grenzen je met een gerust hart kunt overschrijden.
Uiteindelijk is het leven de constructie van een prachtige mandala waarin alles in beweging is. Nu zul jij degene zijn die de kleuren kiest, jij zult degene zijn die geen spijt meer zal hebben, jij zult degene zijn die je lang gedroomde en verlangde geluk creëert.
