Olive Oatman staat bekend als de mysterieuze vrouw met de blauwe kin-tatoeage. Als kind ontvoerd door de Yavapai-indianen, later verwelkomd door de Mohave-indianen en uiteindelijk gered door haar broer; hij wijdde een deel van zijn leven aan het praten over overleven en Kracht van de mens zonder te beseffen hoezeer zijn geest en identiteit gebroken waren.
Misschien ken je dit verhaal al. Het serene gezicht van de hoofdpersoon, haar blik en vooral die bijzondere tatoeage zijn ongetwijfeld aantrekkelijk waarin het etnische, het wilde, zo zouden sommigen zeggen, nauwelijks integreert met het westerse beeld dat alle goed opgeleide dames met een goede sociale positie halverwege de 19e eeuw doorgaans vertoonden.
Olive Oatman leed aan twee tragedies die haar voor het leven tekenden: eerst het verlies van haar biologische familie door de aanval van de Yavapais en vervolgens het weggerukt worden van haar tweede familie, de Mohave.
Olive Oatman was echter niet zomaar een dame uit die tijd uit Arizona. Ze was een vrouw die meerdere keren leed trauma die zich probeerde aan te passen en elke onverwachte truc van het lot met haar probeerde te overleven. En ze slaagde er zonder enige twijfel in om te overleven, omdat haar verhaal werkelijk bewonderenswaardig is, een beproeving die wordt gepresenteerd in de boeken Captivity of the Oatman Girls (1856) of in Tattoo in Blue: the Story of Olive Oatman van Margot Miffin.
Er is echter iets waar in die jaren niet over werd gesproken. Olive Oatman heeft zich nog nooit zo vrij gevoeld als in de tijd dat ze bij de Mohave woonde . Bijna honderd jaar later werd haar naam zelfs gegeven aan een klein stadje, een hoek waar de jonge vrouw in het gezelschap van de inboorlingen woonde en waar ze merkwaardig genoeg gelukkiger was dan ooit.
Olive Oatman: jaren gevangenisstraf, jaren vrijheid
We bevinden ons in 1850 in de dorre maar nog steeds majestueuze landen van Colorado in de Verenigde Staten . Langs een eenzame, rotsachtige weg zien we een karavaan kolonisten oprukken met hun dieren, hun wagens en hun oneindige hoop om zich te vestigen in wat toen bekend stond als de nieuwe wereld.
De nieuwe wereld was echter al bewoond en had legitieme eigenaren die niet wilden toegeven aan het verlangen naar verovering van een groep buitenlanders met een air van grootsheid. Onder deze kolonisten bevond zich de Oatman-familie van Mormonen die roekeloos oprukten, meegesleept door het fanatisme van een spirituele leider, dominee James C. Brewster. . Het was dit personage dat hen onvermijdelijk naar een ramp leidde. Ze wisten niets van dit land en sloegen ook geen acht op de waarschuwingen. Hun doel was vastberaden en hun geloof was zo blind dat ze niet beseften dat dat land al eigenaren had van een wilde en zeer gewelddadige etnische groep: de Yavapai.
De Indianen roeiden vrijwel de hele groep pioniers uit die de expeditie leidden. Na het bloedbad besloten ze twee blanke meisjes als slaven te nemen: Olive Oatman van 14 jaar en haar zus Mary Ann van 8 jaar. . Na het drama waarmee de twee kleintjes te kampen hadden, wachtte hen een bitter lot: bijna een jaar later misbruik voortdurende ontbering en vernedering van de kant van de inboorlingen die de blanke man zo verachtten.
Hun fortuin veranderde echter toen een nabijgelegen stam het verhaal van de meisjes hoorde.
Het was de stam Mohave dat hij besloot Ze werden geadopteerd door de familie Espanesay en Aespaneo werd gehost door een land vol schoonheid van korenvelden en populierenbossen waar je elke nacht kunt slapen in het gezelschap van gastvrije mensen.
Om hun verbondenheid met de gemeenschap te demonstreren kregen ze de traditionele tatoeage van hun volk. Met deze tatoeage was hun vereniging in het hiernamaals gegarandeerd, een religieus symbool en gemeenschap met de Mohave. Het waren rustige jaren waarin Olive de gelegenheid kreeg om de rouw om het verlies van haar ouders op zich te nemen en de band met haar nieuwe gezin te versterken.
Echter er waren ook moeilijke momenten, jaren van droogte waarin de mensen honger leden en veel kinderen stierven, waaronder Mary Anne, de zus van Olive . In haar geval mochten ze haar begraven op basis van hun religie en gaven ze haar ook een stuk land waar Olive een wilde bloementuin plantte.
De onzichtbare Olive Oatman-tatoeage
Olive Oatman was bijna twintig jaar oud toen een boodschapper uit Fort Yuma naar de Mohave-bevolking kwam . Ze hadden gehoord van de aanwezigheid van een blanke vrouw en eisten haar terugkeer. Het moet gezegd worden dat deze stam de jonge vrouw nooit gevangen had gehouden; ze hadden haar altijd verteld dat ze vrij was om te gaan als ze dat wilde, maar Olive had er nooit een bijzonder belang bij om terug te keren naar wat de blanke man de beschaving noemde. Het ging goed met hem. Het voelde goed.
Echter Alles veranderde toen ze ontdekte dat degene die haar claimde Laurence was, haar jongere broer van wie ze dacht dat hij dood was tijdens de brute aanval op de Yavapai waarbij ze haar familie had verloren. . Hij besloot toen te vertrekken en terug te keren naar zijn familie, en de Mohave accepteerden hem met moeite. Dit was echter een beslissing waar Olive de daaropvolgende jaren spijt van kreeg.
De vrouw met de blauwe tatoeage
Zo noemden ze haar de vrouw met de blauwe tatoeage . Omdat de Victoriaanse kleding die ze haar onmiddellijk aantrokken om haar verleden met de Indianen uit te wissen, de tatoeage die haar kin sierde niet kon bedekken. Niet iedereen wist dat zijn armen en benen ook geweldige tatoeages hadden die het zonlicht en de wind van Colorado nooit meer zouden zien.
Na haar terugkeer naar de bewoonde wereld ging alles heel snel voor Olive Oatman. Er werd een boek over haar verhaal geschreven en een deel van de opbrengst werd haar aangeboden voor persoonlijk gebruik en daar maakte hij goed gebruik van. Ze had ze nodig om aan de universiteit te studeren en om de opleiding van haar broer Laurence te betalen. Later begon hij in de Verenigde Staten lezingen te geven om te spreken over zijn Yavapai- en Mohave-ervaringen.
Toch waren het boek en wat de mensen in zijn lezingen verwachtten anekdotes over de wreedheid van de Indianen en hun onwetendheid en onmenselijkheid. Olive moest, onder druk, liegen om te overleven tussen deze mensen die haar nu in een nieuwe fase van haar leven hadden verwelkomd .
In 1865 trouwde ze met een rijke boer. Een man die haar maar één ding vroeg: haar verleden van het verlaten van conferenties vergeten en een sluier dragen om haar tatoeage te bedekken als ze de deur uit moest. En dat deed hij ook, door de tijd druppel voor druppel te laten verstrijken. Jaar na jaar werd hij onderworpen aan wat misschien wel de ergste gevangenschap van zijn leven was er werd een nieuwe tatoeage op haar getekend: de pijn en de herinnering aan die jaren bij de Mohave waarin haar bestaan bevredigend, vrij en gelukkig was...
Olijf Oatman hij bracht een groot deel van zijn leven door met hevige hoofdpijn, depressies en ziekenhuisopnames in Canadese klinieken waar hij probeerde zijn heimwee naar zijn gezin te genezen ik Mohave . Hij stierf op 65-jarige leeftijd.
