Het moeten omgaan met het schuldgevoel dat zich manifesteert wanneer een relatie eindigt, is voor velen het logische gevolg van het nemen van het initiatief om het verhaal af te sluiten van het nemen van de laatste stap die uiteindelijk tot een einde heeft geleid. Misschien heeft u zich ook in deze situatie bevonden, misschien had u veel twijfels voordat u de beslissing nam voordat je deze sprong maakte, maar uiteindelijk deed je het in de wetenschap dat je dat zou doen
Waarschijnlijk voelde je je toen verantwoordelijk voor de pijn van je partner, zijn verdriet en zelfs zijn toekomst . Misschien zal dat schuldgevoel er vaak voor zorgen dat je een stap terug doet om er twee terug te komen, om er drie weg te doen om weer terug te komen... Een oefening in zelfvernietiging die bitterder is dan je vorige leven als koppel. Het zal blijven
Komen deze zinnen je bekend voor? Zeker de rol van de vertrekkende is verpakt in de vooroordelen en door een soort haat die vaak niet overeenkomt met de werkelijkheid maar dit zijn slechts vooroordelen over dit onderwerp. Dit alles voedt nog meer het schuldgevoel en de dove stem die de persoon verplettert die heeft besloten de relatie te beëindigen.
Schuldgevoel is een grens die je ervan weerhoudt vooruit te komen
Je bent slecht als je hem verlaat. Wachten. Misschien moet je gewoon accepteren dat je niet altijd gelukkig kunt zijn. Blijf bij hem, anders zal hij veel lijden. Dit zijn dit soort gedachten die ronddwalen in de hoofden van degenen die erover denken een relatie te beëindigen.
De angst dat de ander zal lijden We eindigen in een constante staat van paraatheid en doen niets uit angst dat de ander zal lijden . Dit is hoe de tijd verstrijkt, het leven verstrijkt.
Deze schuld gaat verder dan culturen. Het is gebaseerd op de verkeerde gedachte die we voelen Dit is de oorsprong van onze teleurstelling: de persoon van wie we houden vertelt ons dat hij niet langer bij ons wil zijn .
Degenen die weggaan, kunnen de pijn van de ander niet overnemen
Het lijden dat ontstaat aan het einde van een relatie is één ding, maar het is iets anders om verantwoordelijk te zijn voor het lijden van de ander zodra de relatie eindigt. Het leven is vreugde en pijn, het bestaat uit zekerheden en onzekerheden. Aan de ene kant is het liefde, aan de andere kant ontevredenheid .
We kunnen ons door niemand laten dwingen . We zouden nooit beslissingen kunnen nemen, omdat deze altijd gevolgen zouden hebben voor de mensen om ons heen. We zouden in een soort statische toestand leven, uit angst het bestaande evenwicht te ruïneren.
Als ik niet beweeg, als ik niets doe, voorkom ik dat de ander lijdt. Maar ik leef niet. Als ik geen beslissingen neem, kan ik mijn interne en externe wereld niet ontdekken. Uit angst voor de reactie van de ander zwijgen we wat we denken en voelen . We stoppen met authentiek te zijn. Laten we stoppen met het najagen van onze dromen. Laten we het leven opzij zetten zodat de dapperen het kunnen leven!
Leven heeft consequenties
Als gevolg van dit schuldgevoel dat ons verplettert en beperkt, keren we vaak op onze schreden terug. We proberen zonder vertrouwen deze relatie die nu voorbij is opnieuw te beleven en te herbeleven en om te zetten in een mogelijk succes. Laten we het leven opzij zetten moed en kracht om te handelen en verantwoordelijkheid te nemen voor de gevolgen van wat we doen of zeggen .
We kunnen niet toestaan dat anderen ons verantwoordelijk maken voor hun leven, en dat kunnen we ook niet uit eigen vrije wil doen . Het is een offer van onvruchtbare vruchten die de woestijn alleen maar verlengt en de luchtspiegelingen voedt.
Dit belemmert de ervaringen die nodig zijn om te groeien, te leren, volwassen te worden en mentaal rijker te worden. Allemaal van ons Lijden hoort bij het leven en niemand kan het voorkomen op basis van een invaliderend schuldgevoel dat voortkomt uit een totaal verkeerde gedachte .
Beste lezers, laat schuldgevoel je niet dwingen om te blijven als het niet is wat je wilt. De ander verdient het dat je authentiek en eerlijk tegen hem/haar bent.
