Het overwinnen van een rouwproces is noch voor de hand liggend, noch gemakkelijk. Natuurlijk helpt de tijd, maar zonder een persoonlijk verhaal over wat er is gebeurd, zullen we waarschijnlijk de gevolgen voelen van een wond die lange tijd niet geneest. Het kan zijn dat we op zijn minst bewust stoppen met het voelen van pijn, maar de pijn zal op onverwachte manieren in ons leven blijven doordringen.
Scheiden van iemand van wie je houdt, of dat nu het gevolg is van verlating, een breuk of de dood, is altijd pijnlijk. Het is een ervaring die op elke leeftijd en in verschillende levensomstandigheden kan plaatsvinden. Soms kan een verlies een onherstelbare wond achterlaten, waardoor verdriet een manier van leven wordt.
Verwerken van verdriet het betekent het herstructureren van onze psychische wereld; het is een werk dat we aan onszelf doen en dat ons leidt naar acceptatie van de gebeurtenis en een transformatie van onze manier van zijn en leven. Pas wanneer deze metamorfose plaatsvindt, zullen we de intensiteit van de pijn voelen afnemen en de wond sluiten.
Hij die nooit een wond heeft gehad, lacht om de littekens van de liefde.
-William Shakespeare-
Rouwen
Rouw heeft twee gezichten: het eerste is kwelling en lijden omdat we het voorwerp van onze liefde hebben verloren. De tweede is strijd. Aan de ene kant verdriet en het verlangen naar iets dat er niet meer is en er ook niet meer zal zijn. Aan de andere kant onze interne strijd. Bij pijn is er noodzakelijkerwijs sprake van een spanning tussen het verleden en de toekomst, die in het heden stolt.
Verdriet wordt niet alleen jegens mensen gevoeld; we ervaren het ook als we gedwongen worden een situatie op te geven die ons gelukkig maakt of als we een voorwerp verliezen . Dit object kan de jeugd zijn die ons geld voor altijd in rook heeft laten opgaan, of gewoon iets dat we nooit hebben meegemaakt.
Ieder persoon ervaart lijden op zijn eigen manier . Dit hangt af van de psychische structuur van ieder van ons en de omstandigheden waarin het verlies heeft plaatsgevonden. Meestal hebben we echter de neiging om het ronduit te ontkennen. Na verloop van tijd gaan sommigen het accepteren, terwijl anderen een zekere weerstand bieden.
Rouwen bij het verzorgen van een wond
Onopgelost verdriet is een wond die niet geneest. Het is een pijn die levend blijft en het lost zichzelf niet op met de tijd . Het kan bedekt blijven of we negeren het, maar het is nog steeds aanwezig als achtergrond in ons leven. Geen enkel rouwverhaal is eenvoudig en dat is een probleem in een tijdperk waarin alles wat moeilijk is, wordt afgewezen. In onze huidige cultuur geneest een tragedie vaak langzaam.
Gedurende een andere periode, afhankelijk van het soort verlies en de intensiteit van de pijn, kunnen we niet langer normaal leven . Verdriet en desinteresse hebben de overhand op andere emoties. Waarschijnlijk zal het werk of de studie hierdoor worden beïnvloed en zal het moeilijk zijn om je op je gemak te voelen in het gezelschap van anderen. Lijden zal grotendeels het enige zijn dat we hebben.
Verlies is het eerste moment van rouw. Natuurlijk is dit een omstandigheid waar we geen controle over hebben, anders zou het geen pijn veroorzaken. Rouw verwerken betekent daarentegen voor de tweede keer verliezen waar we van houden; maar nu vrijwillig als gevolg van het herstructureringswerk aan gedachten en gevoelens. Soms weigeren we dit proces te doorlopen.
Symptomen van een wond die niet geneest
De gemiddelde duur van rouw bedraagt tussen de zes maanden en twee jaar. Zeker een van de moeilijkste om te overwinnen is de verlies van een kind . Zo moeilijk en toch is er vreemd genoeg geen woord dat dit soort verlies aanduidt. Er zijn de wees en de weduwnaar, maar we hebben geen term om een vader of moeder aan te duiden die een kind heeft verloren.
Een wond die niet geneest vertelt ons over een werk over rouw dat nog niet is voltooid. Ten eerste is er de weerstand tegen het accepteren van wat er is gebeurd. Soms neemt dit verzet de vorm aan van cynisme of escapisme . In deze gevallen word je overgevoelig voor onzin en verlies je het echte contact met jezelf. Wij leven mechanisch.
In andere gevallen leidt het onderdrukken van pijn ertoe dat we ziek worden en een emotionele of fysieke stoornis ontwikkelen. Ook kan het zijn dat je zuur wordt zelfdestructief of onverantwoord.
