Nidotherapie: de omgeving veranderen om te genezen

Nidotherapie ( nidotherapie ) is een therapeutische methode met als hoofddoel het veranderen van de omgeving waar mensen met schizofrenie en andere ernstige psychische stoornissen wonen.

Het wordt toegepast in combinatie of parallel met andere interventies. In plaats van zich te concentreren op de directe behandeling van de patiënt, is het doel hem te helpen de noodzaak van verandering te identificeren en ervoor te vechten.

De nesttherapie niet het is gericht op het veranderen van de persoon, maar eerder op het creëren van een betere aanpassing tussen hem en de context waarin hij leeft. Als resultaat hiervan verbetert het individu niet dankzij de directe behandeling die het krijgt, maar eerder dankzij het tot stand brengen van een meer harmonieuze relatie met de omgeving.

Als omgevingsfactoren of de context van een persoon een significante invloed hebben op het ontstaan ​​van de ziekte en de terugval, is het de taak van de therapeut om met het individu samen te werken om deze factoren te identificeren en het risico te verminderen. risico op herhaling .

Theoretische basis van nesttherapie

Deze therapie werd voorgesteld door psychiater Peter Tyrer die in zijn 40-jarige carrière 38 boeken heeft gepubliceerd en redacteur was voor de British Journal of Psychiatrie en ontwikkelde nesttherapie als een vorm van omgevingsinterventie. De basis van deze benadering is verbonden met het Darwinistische evolutieconcept.

De aanpassing van een individu aan zijn context garandeert zijn voortbestaan. Daarom zal het aanpassen van de omgeving aan het organisme ons in staat stellen positieve veranderingen op gedragsniveau te bewerkstelligen.

Hoewel de omgeving en context altijd belangrijk worden geacht op het gebied van psychische stoornissen interventies worden zelden vanuit dit perspectief uitgevoerd. Prioriteit geven aan het milieu stimuleert veranderingen die anders niet mogelijk zouden zijn. Milieuproblemen worden vaak de oorzaak van belangrijke gevolgen voor het milieu geestesziekte .

Het succes van milieu-interventies vereist: een gevoelig bewustzijn en een speciaal vermogen om de behoeften van de patiënt in evenwicht te brengen met die van anderen.

Principes van nesttherapie

De fundamentele principes van nesttherapie zijn:

Onderpandkader:denk aan het milieu het standpunt van de patiënt .

• Formuleren van realistische milieudoelstellingen.

Het stellen van duidelijke doelenvoor veranderingen in het milieu.

• Verbeterde sociale functie: focus op functie in plaats van op symptomen.

• Persoonlijke aanpassing en controle: de patiënt in staat stellen op passende wijze deel te nemen en verantwoordelijkheid te nemen voor het programma.

Bredere contextintegratie en arbitrage.

• Betrek anderen, inclusief externe belanghebbenden, bij het oplossen van moeilijke aspecten van veranderingen in het milieu.

Synchronisatie met andere therapieën en veranderingsagenten

Nest-therapie kan parallel en cumulatief werken met andere bestaande therapieën, maar moet daar wel een zekere onafhankelijkheid van behouden.

Door de patiënt te helpen zich te concentreren op veranderingen in de omgeving kan zijn aanpassing aan de context worden verbeterd. Dit zou zich kunnen vertalen in een betere effectiviteit van andere behandelingen.

De doelstellingen die tijdens de nesttherapie worden gesteld Meestal zijn er veel mensen bij betrokken psychologische maatschappelijk werkers, ergotherapeuten of creatieve therapeuten.

Duur en fasen van nesttherapie

Uit ervaring van de auteur blijkt dat de formele interventie meestal tien sessies duurt. Nest-therapie maakt gebruik van een vijffasenmodel.

Fase I. Identificeer de grenzen van nesttherapie

Over het algemeen wordt nesttherapie gebruikt nadat de patiënt lange tijd een behandeling heeft ondergaan en heeft bereikt wat hij kan uit eerdere interventies. Andere keren wordt het gebruikt na een lange strijd tussen therapeuten en patiënten die zich ertegen verzetten .

De therapeut moet voor de patiënt kunnen definiëren welke verschijnselen het gevolg zijn van zijn stoornis en welke door de omgeving worden bepaald, om conflicten te verminderen en zijn samenwerking te vergroten.

Fase II. Volledige omgevingsanalyse

Allereerst moeten alle wensen van de patiënt genoteerd worden zelfs de meest veeleisende of niet erg haalbare.

Vervolgens is het de taak van de therapeut om zijn eigen analyse uit te voeren, met of zonder de patiënt, waarbij hij er rekening mee moet houden dat de twee analyses vaak helemaal niet op elkaar lijken. Eenmaal afgerond moet overeenstemming worden bereikt over de te bereiken doelstellingen en bij meningsverschillen moet een bemiddelaar worden geraadpleegd.

Fase III. Een gemeenschappelijk pad volgen

Fase II zal vele uren in beslag nemen, maar als deze succesvol wordt uitgevoerd, zullen de daaropvolgende fasen gestroomlijnder worden. Bij elke interventie worden de verschillende elementen van het gemeenschappelijke traject geïdentificeerd en gepland.

Veel van de veranderingen moeten zorgvuldig worden doordacht en moeten geleidelijk plaatsvinden. Het is belangrijk om passende tijdsdoelen te stellen om toekomstige teleurstellingen te voorkomen.

Fase IV. Bewaak de voortgang

Ook al kan het verwerven van doelstellingen een aanzienlijke hoeveelheid tijd in beslag nemen, deze moeten in alle procedures altijd duidelijk en transparant zijn.

Het is essentieel om alle voortgang te monitoren daartoe wordt een driemaandelijkse evaluatie aanbevolen. Het is echter zeer onwaarschijnlijk dat alle doelstellingen op bevredigende wijze zullen worden verwezenlijkt.

Fase V. Herpositionering van de nesttherapie

Soms blijken doelen waarvan men dacht dat ze passend waren, na verloop van tijd onhaalbaar. Wanneer dit gebeurt, is het noodzakelijk om terug te gaan en een nieuw pad te volgen met andere doelstellingen, soms minder ambitieus, soms meer.

In deze fase is de taak van de patiënt heel belangrijk en is het essentieel dat hij eerlijk aanvaardt wat is vastgesteld.

Conclusies

Er is behoefte aan verder onderzoek naar de effectiviteit van deze therapie, de voordelen en mogelijke risico's. Tegelijkertijd moeten mensen met psychische stoornissen, gezondheidswerkers en onze politieke vertegenwoordigers deze nieuwe methode als een oplossing gaan beschouwen. experimentele therapie .

Nesttherapie is een complexe aanpak en nog in ontwikkeling. Op dit moment is het de enige behandeling voor psychische stoornissen die een systematische en langdurige omgevingsinterventie met zich meebrengt. Therapeuten moeten patiënten kunnen accepteren zoals ze zijn en niet zoals ze zouden willen dat ze zijn.