De afgelopen decennia is drugsgebruik normaal geworden. Van eenvoudige pijnstillers tot psychostimulantia, medicijnen zijn aan de orde van de dag niet alleen om te genezen, maar ook om pijn te voorkomen.
Het is nu normaal om erover te horen psychostimulerende medicijnen . Dit zijn medicijnen die de intellectuele prestaties verbeteren en daarom vooral door studenten worden gebruikt. Maar pas op: ze worden vaak verkeerd ingehuurd en misbruik ligt altijd op de loer.
De afgelopen decennia zijn allerlei soorten drugs in het dagelijkse leven van gezinnen terechtgekomen. We zijn eraan gewend geraakt om ze te nemen, zelfs als het niet nodig is om pijn of ongemak te voorkomen. Geneesmiddelen zijn zo wijdverspreid dat gevallen van misbruik met de daarmee samenhangende negatieve gevolgen steeds vaker voorkomen.
Het misbruik van drugs om de intellectuele prestaties te verbeteren is zeker niets nieuws. Al in de jaren vijftig waren er verschillende gevallen van drugsmisbruik maar de afgelopen tien jaar heeft het fenomeen zich aanzienlijk uitgebreid. Middelbare scholen en universiteiten zijn de plaatsen waar het het meeste heeft aangeslagen.
Een recente Netflix-documentaire Neem je pillen gaat over dit onderwerp. Welk gebruik wordt gemaakt van psychostimulantia om ADHD onder controle te houden? Verbeteren ze werkelijk de intellectuele prestaties? Wat zijn de gevaren van misbruik?
We praten erover in dit artikel. Ook gaan we kijken wat de mogelijke negatieve gevolgen zijn voor zowel de fysieke als de mentale gezondheid. We zullen daarom nadenken over de rol van het huidige onderwijssysteem in het licht van deze situaties. Maar laten we beginnen met een concreet voorbeeld: de verzorging van aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit (ADHD ) .
Overdiagnose bij gevallen van ADHD
De documentaire Neem je pillen laat zien hoe het Amerikaanse onderwijssysteem heeft geleid tot het misbruik van psychostimulantia. Studenten gebruiken deze medicijnen vaak, zelfs als ze ze niet nodig hebben. Hoe dan ook het voorschrijven van medicijnen voor de behandeling van ADHD is wijdverbreid geworden.
De afgelopen jaren is deze aandoening erg populair geworden, zozeer zelfs dat de diagnose vaak te gemakkelijk wordt gesteld. Als gevolg hiervan krijgen veel patiënten een behandeling voor ADHD die deze niet echt nodig heeft.
Het lijkt erop dat ADHD-symptomen vruchtbare grond vinden in het huidige onderwijssysteem . De kinderen en adolescenten van vandaag worden onderworpen aan voortdurende visuele, auditieve en tactiele stimuli. Het is niet ongewoon om steeds jongere kinderen urenlang met smartphones, tablets en videogames te zien doorbrengen.
Wanneer deze kinderen het formele onderwijssysteem binnenkomen, komen ze in een voor hen erg saaie omgeving terecht. Met andere woorden: hun hersenen zijn gewend om te functioneren in voortdurend veranderende omgevingen. Integendeel, op school moeten ze urenlang zitten en opletten in slecht gestimuleerde situaties. Kijk bijvoorbeeld naar een professor die op het bord schrijft en uitlegt.
Het is voor kinderen moeilijk om de controle te behouden en dit leidt vaak tot de diagnose ADHD. In werkelijkheid zijn hun symptomen een natuurlijke reactie op een onderwijsmodel dat zich niet heeft kunnen aanpassen digitale generatie . De omgeving waarin de kinderen van vandaag opgroeien is dynamisch en virtueel. Aan de andere kant hanteert de school een onderwijssysteem dat al bijna 100 jaar oud is.
De cultuur van concurrentievermogen in het onderwijssysteem
Een andere factor die tot het misbruik van psychostimulantia leidt, is de concurrentiecultuur op school. De typische concurrentiekracht van onze individualistische samenleving schept een bijzondere context. Juist in deze context nemen leerlingen met grotere problemen vaak hun toevlucht tot externe hulp.
Met andere woorden: mensen die er om welke reden dan ook niet uit kunnen komen, vinden een oplossing in psychostimulantia . Dit komt mede doordat alle studenten gelijk worden beoordeeld. Dus degenen die grotere problemen hebben, worden buitengesloten en zoeken hulp bij de geneeskunde.
Sommige leerlingen hebben bijvoorbeeld meer tijd nodig om te leren. Op het moment dat hen wordt gevraagd meer te doen, voelen ze zich ontoereikend. De behoefte Het bereiken van hetzelfde niveau als anderen leidt er vaak toe dat men zijn toevlucht neemt tot drugs en deze uiteindelijk misbruikt.
Positieve effecten van psychostimulantia
Dit zijn medicijnen die de intellectuele prestaties verbeteren en de heropname van dopamine en noradrenline door neuronen voorkomen. Dopamine bevordert de motivatie en concentratie, terwijl noradrenaline de staat van alertheid en intellectuele energie verhoogt.
De bekendste psychostimulantia zijn methylfenidaat en atomoxetine. In de Verenigde Staten is de handelsnaam van het medicijn Aderall, terwijl het in Italië wordt verkocht onder de handelsnaam Ritalin®.
Deze medicijnen verhogen het niveau van dopamine en noradrenaline in de hersenen, vooral in de prefrontale cortex. De belangrijkste effecten zijn: verhoogde motivatie, alertheid en concentratie. Duidelijk allemaal positieve effecten. Maar wees voorzichtig, want psychostimulantia hebben ook contra-indicaties.
Zoals allemaal psychotrope medicijnen Deze medicijnen hebben ook bijwerkingen. Een overmatige inname ervan kan sommige risico’s voor zowel de geestelijke als de lichamelijke gezondheid aanzienlijk vergroten.
Risico's van misbruik van psychostimulantia
Bijna al deze medicijnen hebben talloze bijwerkingen. Onder de meest voorkomende vinden we: tics, tachycardie, slapeloosheid, agitatie spanning en anorexia. Bovendien is er ook een groot risico op verslaving. Aan de andere kant moet het gebruik ervan een tijdelijke oplossing zijn voor de problemen van de student. Het is belangrijk dat de jongere leert zijn studie correct te beheren, zelfs zonder farmacologische behandeling.
Ter afsluiting willen wij verduidelijken dat in sommige gevallen behandeling noodzakelijk is, bijvoorbeeld bij een echte diagnose ADHD. Maar het is ook belangrijk om erop te wijzen dat medicatie alleen het probleem niet oplost. Het is noodzakelijk om psycho-educatieve strategieën toe te passen, zowel op school als thuis. In de meeste gevallen zou het medicijn een hulpmiddel moeten zijn, en niet de enige oplossing.
