In de roman van Pierre Lemaitre Ik zie je daarboven weer De Eerste Wereldoorlog loopt ten einde. De soldaten aan het front proberen dit idee uit hun hoofd te zetten, uit angst dat hun verwachtingen, die sneller gaan dan kogels, niet zullen worden waargemaakt. Het zou veel gemakkelijker zijn om te geloven, maar dan heel moeilijk om te accepteren dat de realiteit het geloof de rug toekeert. In deze context wordt het gemakkelijke moeilijk.
Deze keer zullen de geruchten echter voorspellen wat er zal gebeuren; misschien te laat voor twee soldaten die in de laatste momenten van dat pijnlijke conflict hun levens voor altijd verenigd zullen zien door een onzichtbare band die een leven lang duurt om uit te leggen.
De roman - en de gelijknamige film - begint in de loopgraven waar luitenant Pradelle vreest dat de oorlog zal eindigen zonder voldoende eer te hebben behaald. Om dit te voorkomen overweegt hij twee van zijn mannen te sturen om de vijand te bespioneren en ze vervolgens van achteren te doden. Zijn idee is om een laatste confrontatie uit te lokken die een laatste overwinning aan zijn staat van dienst toevoegt.
Dankzij de gebeurtenissen in het leven ontdekt een van zijn soldaten Albert de list. Pradelle realiseert zich dat hij ontdekt is en probeert de soldaat te vermoorden. Ook deze keer zal hij echter geen geluk hebben. De man die hij dacht levend begraven te hebben achtergelaten in een houwitserkrater, zal niet sterven.
Een van zijn kameraden Edward zal erin slagen hem te redden. Een heroïsche daad die niet door geluk wordt beloond. Een stuk artilleriegranaat ontsiert het gezicht van Eduard. De oorlog eindigt voor iedereen in Europa, voor Frankrijk en voor de drie personages die het onderliggende thema van de roman vormen.
De wereld heeft altijd geleden onder catastrofes en epidemieën, en oorlog is slechts een samensmelting van beide.
- genomen van Ik zie je daarboven weer –
Ik zie je daar weer na de oorlog
Het grootste deel van het verhaal wordt in de roman verteld Ik zie je daarboven weer vindt plaats de uitdaging van het herbouwen van wat verwoest is, de terugkeer naar een leven ver van de loopgraven en waar de kogels rondvliegen en de slechteriken anders zijn; of dezelfde, maar met andere kleding.
We zijn getuige van de vorming van een echte maffia die, onder auspiciën van corrupte instellingen, niet aarzelt om handel te drijven en te profiteren van de pijn van een heel land. Veel gezinnen willen gewoon de wonden genezen die zijn veroorzaakt door verlies van hun dierbaren door de gevallenen en de helden in vrede te begraven.
Een moeilijke missie als degenen die deze taak moeten uitvoeren weinig of geen respect hebben voor het waardig afscheid nemen van de doden. De situatie is moeilijk en daar De reis Ik zie je daarboven weer we beseffen dat de wil voor niets telt . De roman is het verhaal van een ramp.
De overlevenden begeleiden de gesneuvelden meer op fysiek dan op mentaal vlak. Er zijn mensen die levend terugkwamen, maar getraumatiseerd voor altijd misvormd, getekend door de gruwel die hij ervoer. Toch hangt er ook bij hen een vermoeden.
Waarom overleefden ze? Waarom stierven zij niet zoals de anderen? Mannen worden geëtiketteerd en genegeerd omdat ze een verleden vertegenwoordigen dat gekenmerkt wordt door horror, honger en vernietiging.
Elk verhaal heeft een einde nodig, het is de wet van het leven. Het kan tragisch, ondraaglijk of belachelijk zijn, maar er is er altijd één.
-Genomen van Ik zie je daarboven weer –
Het verhaal van wat we verloren en weer terugvonden
Twee soldaten keren terug uit de oorlog en vinden een ander land dan het land waar ze vertrokken. Ontzetting baant zich een weg door hen heen, het blijft hetzelfde overlevingsinstinct de angsten worden vergroot en toch wordt de relatie met het leven niet verbroken. Een relatie die in stand wordt gehouden door middel van een paar schoenen of een masker van papier-maché dat een misvormd gezicht in een acceptabel gezicht kan veranderen.
We zien ook hoe de kindertijd, met zijn specifieke manier om de wereld vol onschuld te zien, ons in staat stelt om de wereld gedeeltelijk te elimineren bitterheid geprobeerd. Het zijn juist de kleintjes die stoppen met kijken naar de lelijkheid tegenover anderen, om zich te concentreren op wat wel gedaan kan worden.
In Ik zie je daarboven weer we zien dat gebroken hoop ons leven kan beïnvloeden dat een vader eerst zijn zoon moet begraven voordat hij hem kan accepteren. We begrijpen het omdat we allemaal het gevoel hebben gehad dat je krijgt als iets je niets lijkt te doen, maar we beseffen pas dat we ongelijk hadden als het er niet meer is.
De auteur stelt dat hij er niet aan kon ontsnappen zich er door te laten inspireren Lazarillo de Tormes . We vinden zeker een parallel op de pagina's van zijn roman: het is Edouard die Albert (zijn gids) verschillende strategieën leert om te overleven en een wereld te exploiteren die ze niet liefheeft en waardeert.
Een heerlijke roman. Een vaak ironisch portret van hoe een oorlog niet alleen vernietiging en dood veroorzaakt, maar ook de kracht heeft om de samenleving uiteen te scheuren en hele generaties te markeren.
