De onderzoeken van Donald Redelmeier naar de effecten van de maan werden gepubliceerd in het wetenschappelijke tijdschrift Brits medisch tijdschrift. Volgens deze onderzoeken de charme van de volle maan zou de toename van het aantal verkeersongevallen en tragische sterfgevallen beïnvloeden. Dit is tenminste wat Redelmeier zegt nadat hij een reeks gegevens uit verschillende landen over de hele wereld heeft verzameld en geanalyseerd.
De studies van Donald Redelmeier werden gepubliceerd in het kerstnummer van het prestigieuze tijdschrift. Deze editie verschijnt ieder jaar en bevat interessant, verrassend en vermakelijk onderzoek, altijd gebaseerd op wetenschappelijke feiten.
Over de fascinatie van de maan wordt al lang gesproken. Het heeft verliefde dichters en wetenschappers van alle tijden geïnspireerd. Het schijnt in de nacht als een oase gehuld in mysterie. Maar Heeft het werkelijk een zodanige invloed op ons dat het verkeersongelukken en tragische sterfgevallen veroorzaakt? De studies van Donald Redelmeier beweren van wel.
Er zijn nachten dat de wolven zwijgen terwijl de maan huilt.
-George Carlin-
De studies van Donald Redelmeier
De onderzoeken van Donald Redelmeier hebben een statistische basis. Deze wetenschapper – onderzoeker van de Universiteit van Toronto – voerde samen met zijn collega Eldar Shafir – onderzoeker van Princeton University – een specifieke analyse uit. De twee ze volgden verkeersongevallen die plaatsvonden tussen 1975 en 2014 in de Verenigde Staten, Canada, het Verenigd Koninkrijk en Australië.
Ze waren op zoek naar standaardpatronen die ze niet helemaal vonden zoals ze hadden gehoopt. Dankzij hun onderzoek slaagden ze erin een interessant feit te achterhalen: op nachten met volle maan verkeersongevallen toenemen en daarmee ook het aantal gewonden en sterfgevallen.
Volgens de gegevens waren er in de geanalyseerde tijdsperiode 988 nachten zonder volle maan. Op die avonden vonden 8535 verkeersongevallen plaats die gemiddeld 864 doden per nacht hadden veroorzaakt.
In dezelfde periode waren er 494 nachten met volle maan geweest. Op die avonden vonden 4.494 verkeersongevallen plaats, met gemiddeld 91 doden per nacht. Het gemiddelde tijdens de nachten van de zogenaamde supermanen steeg tot 106.
De fout lijkt de charme van de maan te zijn. Aangenomen wordt dat er nog veel chauffeurs overblijven verbijsterd door zijn schoonheid en daardoor worden ze afgeleid. Dit zou de oorzaak zijn van de ongelukken.
De charme van de maan
De onderzoeken van Donald Redelmeier vormen een anekdotische manier om antwoord te geven een vraag die mensen zichzelf al duizenden jaren stellen. Welke invloed heeft de maan op menselijk gedrag? De legende van de weerwolf is een fantasierijke manier om te antwoorden: de meest dierlijke instincten manifesteren zich bij volle maan.
Naast louter fantasie hebben velen een nauwe correlatie tussen de maan en menselijk gedrag verondersteld. Zonder al te ver te gaan, was Aristoteles ervan overtuigd dat aanvallen van waanzin en epilepsie een directe correlatie hadden met de fasen van de maan. Plinius, de oude Romeinse natuuronderzoeker, was het absoluut eens met deze hypothese.
Anderzijds het woord krankzinnig kwam in de volkstaal terecht, juist in verband met die abrupte gedragsveranderingen vooral op nachten met volle maan. Vanuit wetenschappelijk oogpunt zijn er verschillende onderzoeken hierover. Geen van deze is volledig geldig, behalve één. Laten we eens kijken welke.
Een interessante studie
De Britse psychiater David Avery had een heel bijzondere patiënt. Deze laatste leed aan een bipolaire stoornis en was bovendien een zeer methodisch persoon met een onderzoekende geest. Om deze reden had hij besloten een zeer gedetailleerd verslag samen te stellen van zijn extreme stemmingswisselingen. Toen Harvey de studie van de aantekeningen van zijn patiënt benaderde, merkte hij dat de schommelingen in de slaap viel samen met de schommelingen van de maangetijden.
De conclusies waren absurd voor de psychiater die de zaak sloot. Hoe dan ook een andere zeer gerenommeerde psychiater Thomas Wehr publiceerde een artikel waarin werd opgemerkt dat 17 patiënten met een bipolaire stoornis een zeer interessante regelmaat in hun stemmingswisselingen hadden; dergelijke veranderingen vielen samen met de getijdencycli op de maan. Dit onderzoek was gebaseerd op observaties over meerdere jaren.
De twee psychiaters ontmoetten elkaar en bundelden hun krachten. Beiden hebben hun conclusies bij verschillende publieke gelegenheden gepresenteerd en vanuit empirisch oogpunt zijn deze correct. Een dergelijk toeval bestaat . Andere wetenschappers zijn echter van mening dat er nog een andere factor is die dit fenomeen beïnvloedt en die niet is geïdentificeerd.
De meesten weigeren de correlatie tussen de maan en menselijk gedrag serieus te nemen, omdat er geen fysieke basis is om dit te bewijzen. De gegevens van Wehr en Avery worden feitelijk niet ondersteund door andere onderzoeken. Niettemin zullen er zeker nieuwe zijn die licht werpen waar nog schaduwen zijn.
