De violist in de metro was een sociaal experiment in de praktijk gebracht om te bewijzen dat we kijken zonder echt te zien. Het werd voor het eerst gedaan in 2007 en zeven jaar later herhaald. De protagonist van dit experiment was de beroemde violist Joshua Bell en het was mogelijk om in een paar woorden aan te tonen dat mensen geneigd zijn schoonheid te negeren.
Het experiment werd georganiseerd door de Amerikaanse krant Washingtonpost. Het begon allemaal met een vraag: is schoonheid in staat de aandacht van mensen te trekken als het wordt gepresenteerd in een alledaagse context en op een ongepast moment? Met andere woorden: zijn mensen in staat schoonheid te herkennen buiten de context waarin ze haar verwachten aan te treffen?
Het eindresultaat van violist in de metro bewees dat we eigenlijk kijken zonder te zien en voelen zonder echt te luisteren. We laten ons waarschijnlijk te veel meeslepen door de schijn en zijn te egocentrisch om een ruwe diamant te ontdekken die verborgen is in de modder.
Alles heeft zijn schoonheid, maar niet iedereen weet die te vatten.
-Confucius-
Joshua Bell de violist in de metro
Joshua Bell is een van de grootste violisten ter wereld, geboren in 1967 in Indiana (Verenigde Staten). Toen hij nog heel jong was, ontdekten zijn ouders dat hij het geluid reproduceerde van de piano die zijn moeder bespeelde met elastiekjes. Hij was pas 4 jaar oud. Zijn vader kocht een viool voor hem en op 7-jarige leeftijd gaf de kleine Joshua zijn eerste concert.
Het belangrijkste kenmerk van Joshua Bell is zijn liefde voor klassieke muziek en daar is hij stellig van overtuigd de muziek het moet voor elk publiek toegankelijk zijn. In tegenstelling tot veel professionals vindt hij niet dat klassieke muziek alleen geschikt is voor bepaalde omgevingen of voor een geschoold publiek.
Bell was aanwezig Sesamzaadjes open Amerikaans educatief televisieprogramma voor kinderen dat beroemd werd door de deelname van Muppet-poppen; hij is de auteur van verschillende soundtracks voor commerciële films speelde de soundtrack van de film De rode viool en trad op als stuntdubbel van de hoofdpersoon in verschillende scènes.
Het is om al deze redenen dat de Washingtonpost hij beschouwde hem als de perfecte kandidaat voor zijn sociale experiment.
Het sociale experiment van de violist in de metro
Joshua Bell moest tijdens de spits viool spelen in een van de drukste metrostations van de stad Washington. Bell wilde een aantal klassieke muziekstukken op zijn viool spelen Stradivarius gewaardeerd op ruim 3 miljoen dollar.
De makers van het experiment hadden voorspeld dat tussen de 75 en 100 mensen zouden stoppen om ernaar te luisteren. En dat Bell gedurende het uur dat hij speelde minstens $ 100 zou verdienen. Denk daar eens over na drie dagen eerder had Bell een concerto waarbij het publiek 100 dollar had betaald voor een zitplaats op de tribune.
De gekozen datum voor het experiment was 12 januari 20017 om 07.51 uur. Joshua Bell kwam opdagen in een T-shirt met lange mouwen, een spijkerbroek en een hoed met klep. Hij begon een stuk van Johan Sebastian Bach te interpreteren, ging vervolgens over op zijn meesterlijke interpretatie van Schuberts Ave Maria en ging verder met andere stukken.
Het duurde niet lang voordat ik merkte dat mensen kijken maar niet zien en horen maar niet echt luisteren.
We kijken en horen, maar zonder op te letten
Het vioolwonder speelde in totaal 47 minuten waarbij 1097 mensen passeerden. Tot ieders verbazing stopten slechts zes mensen om naar hem te luisteren. En in totaal verdiende hij 32 dollar en 17 cent voor zijn optreden . Joshua Bell zei dat het meest frustrerende was dat hij zijn optredens afmaakte en dat niemand applaudisseerde.
Slechts één vrouw herkende hem, terwijl een man zes minuten lang stopte om naar hem te luisteren. Hij was een 30-jarige jongen genaamd John David Mortensen, een ambtenaar van het staatsenergiedepartement. Toen hij later werd geïnterviewd, zei hij dat de enige klassiekers die hij kende waren rockklassiekers. De muziek van Bell leek hem echter subliem en om deze reden stopte hij om ernaar te luisteren. Hij zei: Ik voelde een gevoel van vrede over mij komen.
De meeste voorbijgangers stonden totaal onverschillig tegenover het spektakel: hier is het bewijs dat mensen over het algemeen zonder kijken weergave en ze horen zonder te stoppen om echt te luisteren. Het was echt hartverscheurend voor Bell om zich zo genegeerd te voelen. Om deze reden keerde hij zeven jaar later terug om op dezelfde plaats te spelen, maar voorafgegaan door grote publiciteit.
Deze keer verzamelden zich honderden mensen om hem heen. Zijn doel was om jongeren kennis te laten maken met klassieke muziek door het organiseren van een klein educatief concert. Teleurgesteld over de uitkomst van het eerste experiment en het feit dat zoveel mensen daartoe niet in staat waren iets moois herkennen hij werkte om deze leegte op te vullen en zijn bijdrage te leveren.
