We verdienen dezelfde liefde die we aan anderen geven, dezelfde oprechte, onzelfzuchtige en authentieke genegenheid. Te vaak wordt wat wij aanbieden niet op dezelfde manier beantwoord, met dezelfde intensiteit en kwaliteit. Het leven is geen boemerang. Wat je geeft, komt niet altijd terug, maar ondanks dat dit het geval is, zijn er mensen die nooit stoppen met hun best te doen.
De meesten van ons geloven in het idee dat je, om iemand voor je te winnen, iets aardigs moet doen. Zo starten we een dynamiek gevuld met de meest uiteenlopende gunsten, geschenken, voorkeuren, gedachten, vleierij... We weten dat genegenheid wordt verdiend met aandacht, maar soms weten we niet hoe we de grenzen moeten meten . Dat realiseren wij ons niet wij verdienen dezelfde liefde die wij aan anderen geven.
De manier waarop je geeft is waardevoller dan het geschenk zelf.
-Pierre Corneille-
Maar we hebben het niet alleen over het verkeringproces. De wereld is vol met mensen die geven zonder barrières op te werpen mensen die zich bewust zijn van hoeveel het kost om het aan te bieden ziel geheel, zonder er iets voor terug te krijgen.
Toch zijn extreme offers niet altijd geheel positief. In feite hebben ze gevolgen die de mentale en emotionele gezondheid van een persoon ernstig aantasten.
We verdienen dezelfde liefde die we aan anderen geven, en niet als vervanging
Alles wat verzorgd wordt, gedijt. We hebben hier een voorbeeld van met planten. Als we ze in de zon zetten, snoeien we ze, snijden we de oude bladeren af en transplanteren we ze in een grotere pot zodat ze hun wortels kunnen uitbreiden. Let op daar zich zorgen maken en genegenheid doen ons groeien in alle zintuigen en in alle richtingen. Hoezeer de tuinman zich ook zorgen maakt over zijn planten, hij mag niet vergeten dat ook hij aandacht nodig heeft. Klein detail dat ons vaak ontgaat.
Er zijn mensen die een leven lang hun meest schitterende liefde aanbieden, een rivier van aandacht en emoties die niet altijd bij hen terugkomen. Deze mensen hebben in zekere zin aanvaard zich te beperken tot tweedehands liefde, een surrogaat dat verre van verzorgend is, vergif. Ook al zijn ze zich hiervan bewust, ze stoppen er niet mee. Op de vraag hoe iemand vast kan blijven zitten in een relatie zonder wederkerigheid is het antwoord veel complexer dan we denken.
We zouden het gebrek aan eigenwaarde kunnen noemen, maar de discussie is veel breder. Wanneer deze mensen zich tot een therapeut wenden, is het eerste dat de aandacht van experts trekt de stroom van emoties interne dialoog Als hen wordt gevraagd om over zichzelf te praten en zichzelf te definiëren, beginnen ze te praten als: ik ben de tweede van drie broers, het was moeilijk, niemand lette op mij, ik werk in de administratie, ik moest onmiddellijk aan de slag zonder te kunnen studeren, al mijn dromen bleven onvervuld.
Het zijn verhalen over onvervulde levens vaak gepaard gaand met een gevoel van berustende aanvaarding van degenen die uiteindelijk geloven dat zij een clair-obscur-realiteit verdienen. Dit is de reden waarom ze toegeven aan relaties die hen geen echt geluk brengen, omdat ze zich niet in staat voelen om naar iets beters te streven, omdat het leven hen naar hun mening op de tweede rij heeft geplaatst en hen heeft gedwongen te accepteren wat er komt.
Het bijzondere is dat ze alles blijven geven voor de mensen in hun leven, omdat het bieden van liefde en aandacht hun grootste kracht en belangrijkste vaardigheid is. Als ze het niet zouden doen, zouden ze zich nog meer voelen gefrustreerd …
Laten we onszelf geven wat we nodig hebben
We verdienen dezelfde liefde die we aan anderen geven en het is geen daad van egoïsme, het is eerder het verlangen naar integriteit van waardigheid persoonlijk . Te lang zijn we tuiniers geweest, de enige architecten van relaties waarin we zelf de pilaren, de vloeren en de muren hebben geplant. Wij waren de enigen die ervoor zorgden dat het plafond niet instortte en dat de liefde veilig was onder een goed beschut onderkomen. Toch bleven we buiten en de kou brandt nu.
We verdienen de liefde waar we altijd van hebben gedroomd en die tot nu toe niet is aangekomen. Zoals we in het begin zeiden: het leven is geen boemerang die de liefde teruggeeft die aan anderen wordt gegeven. Vaak blijft die boemerang halverwege hangen of begint misschien niet eens aan de terugreis. De tijd is gekomen om te stoppen met wachten op wederkerigheid die niet komt van het investeren van een deel van ons leven in een markt die ons failliet doet gaan in plaats van winst te maken.
We verdienen een liefde die geen pijn doet, die ons vervult en ons laat groeien. We moeten leren veeleisend te zijn en het gevoel te hebben dat we daar recht op hebben. Om dit te bereiken moeten we onze strategie veranderen. Laten we stoppen met geven en beginnen met ontvangen. We zijn al experts geweest in het aanbieden van de genegenheid die anderen kan redden, nu is het onze beurt om de ontvangers van die liefde te worden. Laten we waarde aan onszelf geven, onze wortels voeden en die weer in bezit nemen dromen die werden gesloopt. Laten we het conformisme en de stagnerende acceptatie achterwege laten. Laten we onszelf bevrijden om onszelf te vinden.
