Ook al heb je vaak te maken met gevechten liefde is geen oorlog . Ondanks misverstanden mogen we de ander niet als vijand zien. De ander kan onszelf zijn als we onszelf verwijten dat we een ernstige fout hebben gemaakt, maar het kan ook de persoon zijn met wie we het bed delen, die beetje bij beetje alle ruimte wegneemt, ons dwingt in een hoek te slapen en de dekens steelt waarmee we onszelf tegen de kou proberen te beschermen.
Een koud argument dat voortkwam uit de medeplichtigheid die ontstond door het delen van dromen en hoop. Maar ook nachtmerries, lijden en fouten. Want zonder delen kan er geen sprake zijn van medeplichtigheid. Een medeplichtigheid die veldslagen toestaat, maar geen oorlogen.
'Ook al hebben we vaak te maken met veldslagen liefde is geen oorlog . Ondanks misverstanden mogen we de ander niet als vijand zien.
Liefde is geen oorlog: de weg naar empathie
Alleen bepaalde wapens zijn toegestaan in liefdesgevechten. In plaats daarvan zijn kietelen en strelingen een constante het is beter om de schede niet uit de schede te halen wrok . Het zijn gevechten waarin je vergeeft en vergeet. Hij wist zichzelf uit om nieuwe verhalen te schrijven. En alsof dat nog niet genoeg is, wordt de rede in het spel gebracht, terwijl we ons ervan bewust zijn dat het een tweesnijdend zwaard is dat bijna nooit het beste is. In de liefde is de echte overwinning het vermijden van het kwetsen van de ander. En dus, nadat ze de laatste zet hebben bereikt, trekt de logica zich stilletjes terug.
Op de ander kunnen rekenen is belangrijk, ook al hebben we vaak de indruk dat hij of zij ons niet begrijpt en voelen we ons het slachtoffer van een soort van Toren van Babel . Dit gebeurt niet alleen bij onze partner, maar ook bij onze ouders, vrienden of kinderen. Hoezeer we dat ook proberen te zijn empathisch het is onmogelijk om het over alles eens te zijn.
Anderen kunnen het niet, maar wij kunnen het ook niet. Ook al doen we soms zo ons best dat we denken dat het ons gelukt is. Een enorme inspanning leveren garandeert geen goed resultaat. Denken dat het je gelukt is, is een luchtspiegeling die vergelijkbaar is met het zien van water dat door de woestijnduinen stroomt.
Als het ons niet lukt, of beter gezegd, als het ons niet 100% lukt (of als onze partner niet helemaal slaagt), hoeven we onszelf niet de schuld te geven. De gedane toezegging heeft invloed op het resultaat, het stelt ons in staat alle kansen duidelijk te zien, het doet ons de waarde van eerlijkheid begrijpen, maar het leidt ons zelden tot het gewenste resultaat.
Maar hoeveel veldslagen (die het risico lopen in echte oorlogen te veranderen) komen voort uit de overtuiging dat anderen geen moeite doen om ons te begrijpen? We hebben de neiging om alle keren te vergeten dat ze ons perfect begrepen. Soms het is precies die rode pen die we gebruiken om de fouten om onze veroordeling te ondertekenen. En dit is hoe het obstakel dat zal worden, steen voor steen omhoog gaat
Verkeerd begrepen worden
-H.F. Amiel-
Oorlogswonden zijn diep en vaak fataal
Proberen de liefde terug te krijgen na een oorlogsverklaring is een moeilijke missie. De ander verandert in onze vijand die gedomineerd en verslagen moet worden. Op dit punt geloven velen dat het voldoende is om de wapens neer te leggen om de zaken recht te zetten, maar dit is niet het geval.
Er zal waarschijnlijk niets meer te doen zijn. Vroeger was de grond vruchtbaar, nu dor en kwetsbaar. Alles is onvermijdelijk anders, omdat niemand zou blijven spelen met iemand die een val voor hem heeft gezet; niemand wil een persoon die hen aan het slechtste deel van zichzelf herinnert.
Uiteindelijk dit pauze het is simpelweg het gevolg van een blind schot nadat je hebt gedreigd met een pistool geladen met wrok.
Want wanneer een stel de oorlog wordt verklaard, de liefde breekt, verslijt en verandert in een scherpe, gloeiende kogel die ons aan flarden kan scheuren. Om deze reden moeten we proberen niet als eerste te schieten en oorlogsverklaringen te verspillen. Dan zijn wij vrij om te beslissen of we op een constructieve manier verder gaan
